Σὲ ἕναν κόσμο ποὺ καταῤῥέει…
Σὲ ἕναν κόσμο ποὺ βασιλεύει τὸ ψέμμα…
Σὲ ἔναν κόσμο ποὺ τὸ παράλογον ἐπικρατεῖ…
…εἶναι καιρὸς νὰ ἀποφασίσουμε σὲ ποίαν πλευρὰ θὰ σταθοῦμε. Σέ αὐτὴν τοῦ ψεύδους ἤ σέ αὐτήν τῆς Ἀληθείας;

Ὅσο κι ἐὰν φαντάζῃ ὀξύμωρον, εἰδικῶς γιὰ τὴν ἐποχή μας, ὅπου ὅ,τι πλαστὸ φαίνεται νὰ ἐπιβάλεται ὡς μονόδρομος, μέσα μας γνωρίζουμε πὼς ἁπλῶς βιώνουμε τὸ τέλος ἑνὸς κόσμου ποὺ ἔπαυσε νὰ ἔχῃ περιθώρια ἐπιβιώσεως. Ἡ τακτικὴ τῆς ἐξαπατήσεως πληθυσμῶν καὶ οἱ ἱστορικὲς παραχαράξεις διαρκῶς φθάνουν σὲ ἀδιέξοδα καί, παρὰ τὴν βιαιότητα τῶν καθεστώτων, τείνουν νὰ καταπέσουν μὲ ὁρμή. Ὁ μόνος λόγο ποὺ ἀκόμη κάτι τέτοιο δὲν ἔχει ὁλοκληρωθῆ εἶναι ἡ μακροβιότης αὐτοῦ τοῦ παρὰ φύσιν μοντέλου, πού, ἐκ πρώτης ὄψεως, δείχνει νὰ ἔχῃ ἁλώση τὰ πάντα καὶ  τοὺς πάντες.
Μὰ συμβαίνει καὶ εἶναι διακριτὴ πλέον ἡ πορεία του.

Ἡ δική μας θέσις ὄμως ποία θά εἶναι; Θά ἀκολουθήσουμε ἔως τό τέλος του αὐτό τό μόρφωμα ἤ θά τολμήσουμε νά ἐξέλθουμε τῆς πεπατημένης καί νά πορευθοῦμε, μὲ τὸ ὁποιοδήποτε ἀτομικὸ κόστος, τόν, ἐκ πρώτης ὄψεως, μοναχικά ἀνηφορικό μας δρόμο; Θά σιωπήσουμε σκύβοντας ἤ θά μετουσιωθοῦμε σέ ὑπερασπιστές καί φύλακες τῆς ἀληθείας; Θά πολεμήσουμε, ἀκόμη καὶ μόνοι μας, ἐὰν χρειασθῇ, ἤ θά συμπεριφερθοῦμε ὡς πειθήνια σφάγια;

Ἐὰν ἐπιλέξουμε νὰ παραμείνουμε μέσα στὸ γενικὸ σύνολον τῆς πλαστότητος, ἡ πορεία μας εἶναι πλέον ὁρατή.
Ἐὰν ἐπιλέξουμε νὰ ἐξέλθουμε τῆς πλαστότητος, ναὶ μὲν θὰ ταλαιπωρηθοῦμε ὑπερβολικῶς, ἀλλὰ μόνον ἔτσι θὰ ἐπιτύχουμε νὰ κερδίσουμε σοβαρὲς πιθανότητες ἐπιβιώσεως.

Ἡ ἀπόφασις δική μας, ὅπως φυσικὰ δική μας εἶναι καὶ ἡ πορεία.

Φιλονόη

εἰκόνα