Εἶναι πολὺ περίεργο τὸ συναίσθημα ποὺ γεννᾶ ἡ συνειδητοποίησις τῆς ἀπὸ κάθε πλευρὰ περικυκλώσεώς μας.
Μὰ εἶναι καὶ μία ἐξαιρετικὴ ἀφορμὴ γιὰ νὰ προβληματισθοῦμε, νὰ ἀποφασίσουμε τὸ τὶ πρέπει καὶ ἀπαιτεῖται νὰ διασώσουμε καὶ νὰ ἐπιτρέψουμε στὴν Ἀνάγκη νὰ μᾶς χαράξῃ νέους βηματισμούς, μὲ νέους ῥυθμοὺς καὶ νέες στοχεύσεις.

Ὅταν κάποιος αἰσθάνεται ἐγκλωβισμένος ἔχει δύο ἐπιλογές: ἤ νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ κάθε προσπάθεια, ἤ νὰ κινήσῃ γῆ καὶ οὐρανὸ γιὰ νὰ ἀλλάξῃ τὰ εἰς βάρος του δεδομένα.
Κι ἐμεῖς, ὡς Ἀνθρωπότης, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἔχουμε σκοπὸ νὰ …χαθοῦμε ἐπεὶ δὴ κάποιοι παρανοϊκοὶ κάνουν πειράματα εἰς βάρος μας, ἔχουμε σὰν ἐπιλογὴ μόνον τὸ νὰ κινήσουμε γῆ καὶ οὐρανὸ γιὰ νὰ ἀλλάξουμε τὰ εἰς βάρος μας δεδομένα.

Ὅπως λοιπὸν πλέον διαμορφώνονται οἱ συνθῆκες, ἀκόμη κι ἐὰν ὅλοι οἱ ἐξωγενεῖς παράγοντες μᾶς σκιάζουν τὸ φῶς, εἴμεθα πλέον ὑποχρεωμένοι νὰ γίνουμε ἐμεῖς τὸ Φῶς μας. Νὰ γεννήσουμε Φῶς. Νὰ δημιουργήσουμε Φῶς.
Διότι τὸ σκοτάδι σκοτώνει κι ἐμεῖς, ἀκόμη, λατρεύουμε, ὑπηρετοῦμε καὶ διεκδικοῦμε τὴν Ζῳή.
Κι ὅταν κάποιος διεκδικῇ τὴν ζῳή, ἔχει μίαν μόνον ἐπιλογή: τὴν πάσῃ θυσία ἐξακολούθησίν της!

Φιλονόη

εἰκόνα