Ἀξίζει τὸν κόπο νὰ θυσιάσῃς τὰ πάντα, πρὸ κειμένου νὰ τὸ κάνῃς πραγματικότητα…
Ἀρκεῖ φυσικά, σὲ κάθε μας στιγμή, νὰ μποροῦμε νὰ παρατηροῦμε τὸν ἑαυτόν μας γιὰ νὰ ἐκτιμοῦμε τὸ ἐὰν πράγματι παραμένουμε στὸν δρόμο μας, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν πραγματοποίησιν τοῦ ὀνείρου μας, ἤ ἐὰν κάπου, σὲ κάποιο σημεῖον τῆς διαδρομῆς, «κολλήσαμε» στὸ …μέσον.

Δυστυχῶς, πολλὲς φορές, δίχως νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε, ἀν τὶ νὰ ἑστιάσουμε στὸν τελικό μας στόχο, καταλήγουμε νὰ ἑστιάζουμε στὸ μέσον.
Καὶ βλέπουμε ἀνθρώπους ποὺ λέν: «ἐὰν εἶχα χρῆμα, θὰ εἶχα αὐτό, ἤ ἐκεῖνο, ἤ τὸ ἄλλο»…
Ἤ… πολλὰ ἀνάλογα.

ΠΟΤΕ ὅμως τὸ μέσον δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ μετατραπῇ σὲ σταθμόπ-κατοικία.
Πάντα πρέπει νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς τὸ Μέσον πάντα εἶναι Μέσον καὶ τὸ Ὄνειρο ἤ ὁ Στόχος μας εἶναι ὁ Σκοπός.

Φιλονόη

φωτογραφία