Ὡς λαὸς θεωρήσαμε πολλὰ σὰν δεδομένα καὶ παύσαμε, ἀπὸ καιρό, νὰ κοπιάζουμε γιὰ τὰ αὐτονόητα. Ἀρκεσθήκαμε στὰ ἐπιδερμικὰ καὶ τελικῶς περιττά.Ἐπιλέξαμε τὴν εὐκολία καὶ τὴν φαυλότητα. Καταλήξαμε δὲ νὰ ὑπερασπιζόμεθα, ἀκόμη καὶ τὶς ζωές μας, κάθε ἐκδοχὴ τῆς Ὕβρεως. Λησμονήσαμε τὸ Χρέος… Καὶ ἡ λήθη εἶναι τὸ πρώτο στάδιον τοῦ ἐκπεσμοῦ, λίγο πρὸ τοῦ τέλους…
Εἶναι πλέον πολὺς ὁ καιρὸς ἐκεῖνος ποὺ ἔπαυσε νὰ μᾶς ἀπασχολῇ ἡ ἔννοια τῆς εὐθύνης μας πρὸς τὸ Ὅλον, ὡς στάσις ζωῆς, τόσο σὲ ἀτομικὸ ὅσο καὶ συλλογικὸ ἐπίπεδον (ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων). Περιορίσαμε τὶς ὁπτικές μας στὰ ὅσα μᾶς προσέφερε ὁ κάθε εἴδους καὶ ἀποχρώσεως δυνάστης μας καὶ οὐδέποτε διερωτήθημεν γιὰ τὸ ἐὰν ὑπάρχουν κάπου ἀλλοῦ ἄλλοι ὁδοί. Λησμονήσαμε τὰ αὐτονόητα καὶ ἀπεποιήθημεν τῆς εὐθύνης γιὰ νὰ διατηρήσουμε, νὰ συντηρήσουμε καὶ νὰ διασώσουμε τὰ αὐτονόητα, ποὺ ὡς κληρονομίες μας μᾶς διετήρησαν ζωντανοὺς τόσους καὶ τόσους αἰῶνες… Διότι, ὡς γνωστόν, ὅσο ἐξαπλώνεται ἡ Λήθη, τόσο ἡ αἴσθησις τοῦ Χρέους συῤῥικνώνεται…
Τώρα, εἰδικῶς τώρα, ποὺ ὅλα πλέον καταῤῥέουν, ἐμεῖς πονοῦμε γιὰ τὶς καταῤῥεύσεις, ἀν τί νὰ ἀποδεκτοῦμε τὴν ἀναγκαιότητά τους. Ἑστιάζουμε μόνον στὴν ἀπώλεια, ὁ πόνος κορυφώνεται καί, τελικῶς, ἀν τί νὰ χρησιμοποιήσουμε τὶς γνώσεις μας ὡς ἐφαλτήριον γιὰ νὰ «ξεφλουδίσουμε» ὅλες τὶς παρανοήσεις μας, μία πρὸς μία, πρὸ κειμένου νὰ ξεκινήσουμε νὰ κατανοοῦμε τὰ αἴτια τῶν δεινῶν μας, μὰ καὶ νὰ ἐπανατοποθετούμεθα συνολικῶς γιὰ τὴν ζωή, ἀντιστεκόμεθα μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις μας, καταλήγοντας τελικῶς νὰ ὑπερασπιζόμεθα τὰ σίδερα τῶν φυλακῶν μας.
Τὶς ῥίζες μας ὀφείλουμε νὰ δυναμώσουμε. Τὶς πηγὲς τῆς Σοφίας πρέπει νὰ ἀνακαλύψουμε. Τὴν ἀλήθεια ὑποχρεούμεθα νὰ φέρουμε στὸ φῶς καὶ νὰ ἀναδείξουμε.
Κι ἀν τί αὐτῶν ἐμεῖς μυξοκλαῖμε ὡς κακομοίρηδες, ἀρνούμενοι νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὴν βολικότητα τῆς Λήθης καὶ νὰ ξεκινήσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ προετοιμασθοῦμε καταλλήλως, γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὰ αὐτονόητα καὶ νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὰ Ἀναγκαία.
Υ.Γ. Ὡς γνωστόν, γιὰ νὰ φθάσῃς κάπου, ἀπαιτεῖται, πρωτίστως, νὰ ξεκινήσῃς. Γιὰ νὰ ξεκινήσῃ ὅμως κάποιος, χρειάζεται νὰ γνωρίζῃ σαφῶς τὸ ποῦ θέλει καὶ τοῦ πρέπει νὰ καταλήξῃ. Κοινῶς; Νὰ ἔχῃ πλήρως ὁρίση τὸν Σκοπό του. Ἐμεῖς τό ἔχουμε κάνη αὐτό ἤ κλαυθμυρίζοντας τόν θάβουμε ὅλο καί βαθύτερα;
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.