Τὰ «σημάδια» μᾶς ἐδόθησαν ἐγκαίρως ἀλλὰ ἐμεῖς, στὸ σύνολόν μας, τὰ ἀγνοήσαμε.
Ἡ κοινωνία μας «πεθαίνει» καὶ πολὺ καλῶς κάνει, ἐφ΄ ὅσον ὄχι μόνον περιφρονεῖ τὰ αὐτονόητα χλευάζοντάς τα, ἀλλὰ ἀκόμη κι ἐὰν τμήματά της ἀντιλαμβάνονται τὰ στοιχειώδη, ἐξακολουθοῦν νὰ ἀδιαφοροῦν ἐξακολουθῶντας τὴν ἀδράνειά τους. Ἡ ἀδράνεια ὅμως, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, δὲν ἐπιλύει ἀλλὰ πολλαπλασιάζει τὰ προβλήματα.

Τὰ «σημάδια» τοῦ τέλους αὐτῆς τῆς κοινωνίας ἔχουν ἤδη ἀναγνωρισθῆ πρὸ πολλοῦ…
Τὸ σῶμα-κοινωνία δὲν ἀντέδρασε ὡς ὄφειλε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι πλέον θέμα χρόνου ἡ ὁριστική του κατάληξις. Μὰ ἡ κατάληξις μίας κοινωνίας δὲν σημαίνει καὶ τὸ τέλος ἐνὸς λαοῦ. Ἤ, γιὰ νὰ μιλᾶμε μὲ ἀντιστοιχίες, τὰ σημάδια ποὺ δηλώνουν πὼς νοσεῖ κάποιο ὀργανίδιον ἑνὸς σώματος, δὲν δηλώνουν πὼς ἐπέρχεται καὶ ὁ θάνατος τοῦ σώματος, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον τὸ σῶμα ἀντιδράσῆ ἐγκαίρως.

Ἔχουμε τελικῶς ὄμως ἐμεῖς χρόνο; Προλαβαίνουμε νά ἀντιδράσουμε; Προλαβαίνουμε νά πράξουμε τά ὄσα χρειάζονται γιά νά ἐπιτύχουμε τήν ἐπιβίωσιν ὅλου τοῦ σώματος, μέ τίς ἐλάχιστες δυνατές ἀπώλειες; Ἤ μήπως ὄχι;

Ναί, μόνον ποὺ εἶναι ἐλάχιστος. Καὶ στὸ μεταξὺ κάθε λογῆς «ὄρνιο» πετᾶ ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, ὀρεγόμενον τὶς σάρκες μας. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ «μυρίζουμε» πλέον τὸν θάνατό (μας), ἴσως κάτι συντόμως νὰ ἀλλάξῃ. Ἴσως… Διότι ἐὰν δὲν ἀλλάξῃ κάτι ἄμεσα, ἰδίως τώρα ποὺ ἡ ὀσμὴ τοῦ θανάτου (μας) μᾶς γαργαλᾶ τὰ ῥουθούνια, δυστυχῶς μας δὲν δικαιούμεθα νὰ παραμένουμε ἐπὶ τοῦ πλανήτου.

Φιλονόη

Υ.Γ. Λυπᾶμαι βαθύτατα γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ οὐδόλως εὐθύνονται γιὰ τὴν σημερινὴ κατάντια καὶ τὰ ὁποία, ἐκ τῆς γεννήσεώς τους, εἶναι «καταδικασμένα» νὰ πολεμήσουν μὲ ἄνισες δυνάμεις, γιὰ τὶς ἀντοχές τους. Ὅλοι οἱ ἄλλοι ἐνήλικες, ἐμεῖς δῆλα δή, ἀκριβῶς διότι εἴμαστε στὰ πάντα συνυπεύθυνοι, καλῶς παθαίνουμε ὅσα παθαίνουμε.

εἰκόνα