Μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ 79η ἐπέτειο ἀπὸ τὴν σφαγὴ τοῦ Μελιγαλᾶ, δύο-τρεῖς σκέψεις.

Κατ’ ἀρχὰς ἦταν μεγάλης ἐκτάσεως ἡ σφαγὴ καί, συμφώνως μὲ τὶς μαρτυρίες, ἀποτροπαία.
Αὐτὰ εἶναι γνωστὰ ἤδη ἀπὸ τὸ ὀκτωβριανὸ πραξικόπημα τοῦ 1917 καὶ βασικὲς ἀρχὲς ἐπικρατήσεως αὐτοῦ ποὺ λέμε by the book (ἢ ἄλλως τὸ μάνιουαλ) τοῦ ἐπαναστάτου.
Φοβίζουμε δηλαδὴ μὲ μία ἀγριότητα καὶ ἔτσι καθυποτάσουμε ὁποίαν ἄλλην πιθανὴ διάθεση γιὰ ἀντίδραση.

Εἰπώθη δὲ ἀπὸ τὴν ἀριστερά, ὅτι οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ἐκτελεσθέντων ἦσαν ταγματασφαλίτες
Αὐτὸ εἶναι σὲ μεγάλο ποσοστὸ ἀληθές.
Πράγματι στὴν Πελοπόννησο, μὲ τὴν μακρὰ παράδοση τῶν ἀξιωματικῶν στὸ στράτευμα, ἤδη ἀπὸ τὸ 1941 ἐδημιουργήθησαν ἀντιστασιακὲς ὁμάδες ἀπὸ ἀξιωματικοὺς τοῦ προπολεμικοῦ στρατοῦ.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ὀργανωμένο ΚΚΕ καὶ τὸ ὑποκατάστημά του τὸ ΕΑΜ, ἦταν τοπικῆς ἐμβελείας , τὶς περισσότερες φορὲς ἀσύνδετες μεταξύ τους καὶ ἐν πολλοῖς στὴν παράδοση τῶν τοπικῶν «καπετανάτων» τῆς τουρκοκρατίας, ὅπως εὐνοοῦσε ἐξ ἄλλου καὶ ἡ μορφολογία τοῦ Μωρέως.

Γιὰ ἕνα ἐπαναστατικὸ κόμμα ὅμως, ὅπως τὸ ΚΚΕ, αὐτὰ ἦσαν ἀνεπίτρεπτα πράγματα καὶ τοὺς ἐδόθη ἡ ἐπιλογή, ἢ ἔρχεσθε μαζύ μας ἤ σᾶς διαλύουμε.

Στὸν ὑπερήφανο βασιλικὸ Μωρέα αὐτὰ ἦσαν ἀνήκουστα πράγματα καὶ εἰδικῶς ἀπὸ βασιλικούς, κατὰ τεκμήριον, ἀξιωματικοὺς καὶ κυρίως ἀπὸ τὴν εὐρεία πλειοψηφία, ἡ ὁποία μαζικῶς προπολεμικῶς ἐψήφιζε τὸ λαϊκὸ κόμμα καὶ εἶχε δεσμοὺς μὲ τὴν προπολεμικὴ πολιτικὴ τάξη (αὐτὸ ἦταν πιὸ εὔκολο στὴν σχετικὰ πρόσφατα ἐνσωματωμένη καὶ πολιτικὰ ἀδιαμόρφωτο ἀκόμη Θεσσαλία π.χ).

Ἔτσι αὐτὰ τὰ σώματα, οἱ φορεῖς τους καὶ οἱ ὀπαδοί τους ἢ διελύθησαν διὰ τῆς βίας (στὴν Πελοπόννησο εἴχαμε δεκάδες περιστατικὰ ἀνάλογά του Ψαῤῥοῦ) ἤ ὀλίγα ἐξ αὐτῶν προσεχώρησαν στὸ κομμουνιστογενὲς ΕΑΜ.

Ὅσοι ἀπέμειναν, αὐτοὶ καὶ οἱ οἰκογένειές τους, ὑπὸ συνεχῆ δίωξη ὡς «ἀντιδραστικοὶ» ἐξηναγκάσθησαν νὰ ἀναζητήσουν καταφύγιο στὰ ἀστικὰ κέντρα τῆς Πελοποννήσου (καὶ τὴν Ἀθήνα) καὶ γιὰ νὰ γλυτώσουν κατετάγησαν στὰ τάγματα ἀσφαλείας.
Ἦταν κατὰ τεκμήριο οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς δὲ καλοὶ Ἕλληνες, πατριῶτες, οὐδὲ μίαν σχέση ἔχοντες μὲ προδοσία καὶ ἔνταξη στὸ ὅραμα τῆς Εὐρώπης τοῦ Φύρερ.

Σὲ ἀντίθεση ἐπίσης μὲ τὴν Ἀθήνα, ποὺ τὰ τάγματα ἀσφαλείας στελέχωσαν πολλὰ λοῦμπεν στοιχεῖα, στὴν Πελοπόννησο ἡ στελέχωσις ἔγινε ἀπὸ τὰ καλλίτερα στοιχεῖα τῆς ἐκεῖ κοινωνίας.
Αὐτοὺς κατέσφαξαν γιὰ τὴν ἐπικράτησή τους οἱ ΕΑΜίτες καὶ οἱ ΕΛΑΣίτες τοῦ Βελουχιώτου καὶ τοῦ Μπελογιάννου.
Εἰς μάτην βέβαια, ἀφοῦ ἡ Ἑλλὰς εἶχε ἤδη ἐπιδικασθῆ στὸ δυτικὸ στρατόπεδο.

Ἔχω πεῖ πολλὲς φορές, ὅτι ὁ ἀντικομμουνισμὸς εἶναι ἤδη ἀπὸ τὸ 1989 ξεπερασμένος καὶ ἄχρηστος.
Δὲν εἶναι ὅμως ἄχρηστος ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια.

«Ἕνας»