Κι ὄχι ἀπὸ τὸ τέλος ἢ ἀπὸ κάποιο, τυχαῖον σημεῖον, τῆς ἐνδιαμέσου διαδρομῆς.

Ἡ Ἀνθρωπότης ὑπέπεσε σὲ πολλὲς ἠθικές, νοητικὲς καὶ ἀξιακὲς παγίδες, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, διότι κάπου, κάποτε, γιὰ κάποιους ἀγνώστους σὲ ἐμᾶς λόγους, ἐπέλεξε (ἢ ὑπεχρεώθη νὰ ἐπιλέξῃ) τὸν συμβιβασμὸ ἀπὸ τὴν Ἐλευθερία. Ἕνας συμβιβασμὸς ποὺ ἐπῆλθε μετὰ ἀπὸ ἀγῶνες σαφῶς, ἀλλά, κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος καὶ μόνον, εἶχε νὰ κάνῃ ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον μὲ ἐκπτώσεις γύρω ἀπὸ τοὺς ἠθικοὺς φραγμοὺς τῶν ὁλίγων, ποὺ (στὴν πραγματικότητα) ἤλεγχαν καὶ χειραγωγοῦσαν τὶς ἀντιδράσεις τῶν πολλῶν.
Κι ὅλο αὐτό, ὅσο κι ἐὰν ἀδυνατοῦμε σήμερα νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν βαρύτητά του, ἄφησε ἀπέραντες σκιὲς στὴν ἀντιληπτικότητα τῶν πληθυσμῶν, τόσο ἀδιαφανεῖς, περιπεπλεγμένες καὶ βαρεῖες, ποὺ τελικῶς ἡ κρατούσα ἀντίληψις τῆς πλειοψηφίας σήμερα ἀντιλαμβάνεται τὶς κοινωνικὲς δομές, τὰ πολιτικὰ συστήματα καὶ τὶς ἐξουσιαστικὲς ἀρχὲς ὡς μὴ ἀναστρέψιμα ζητήματα καί, κατ’ ἐπέκτασιν ὡς δεδομένη τὴν ὑποταγή της.

Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι τελείως διαφορετική.
Ἐὰν τὸ (ὅποιο) λάθος συνέβη λόγῳ ἀξιακῶν, ἠθικῶν ἢ ἀντιληπτικῶν σφαλμάτων, τότε ἡ ἁπλουστέρα ὁδὸς γιὰ τὴν ὁριστικὴ διόρθωσίν του εἶναι ὁ ἐντοπισμὸς τοῦ σφάλματος, ἡ ἀναγνώρισις καὶ ἡ ἀποκατάστασίς του, ἀπολύτως θεωρητικά.
Πρακτικῶς αὐτὸ σημαίνει πὼς ἐὰν τὸ σφάλμα συνέβη κάποτε, γιὰ τοὺς ὁποίους (ἀγνώστους σὲ ἐμᾶς) λόγους, τότε ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες ὀφείλουμε νὰ διορθώσουμε αὐτὸ τὸ λάθος, ἀκόμη καὶ σήμερα, ἐκκινώντας ἕναν ἀντίστροφον μηχανισμὸ ἀποκαταστάσεως καὶ ἐπαναδομήσεως τῶν πάντων.

Θεωρητικῶς αὐτὸς εἶναι ὁ μηχανισμός.
Πρακτικῶς, γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἀπὸ ἐμᾶς, αὐτὸ φαντάζει ὡς ὑπεράνθρωπον καὶ τελικῶς ἀδύνατον.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι κάπου στὸ …ἐνδιάμεσον!

Ἐὰν ἀπῃτήθησαν μερικοὶ αἰῶνες γιὰ νὰ ἐπέλθῃ ἡ ὁριστικὴ ὑποτέλεια τῆς Ἀνθρωπότητος, μέσα ἀπὸ ἐπαναλαμβανόμενες ἐκπτώσεις, τότε (θεωρητικῶς πάντα) ἀπαιτῶνται ἄλλοι τόσοι αἰῶνες γιὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ζημίας.
Ἐκτὸς ἐάν…
…ἡ Ἀνάγκη τῆς Ἐπιβιώσεως τῆς Ἀνθρωπότητος ἀκυρώσῃ κάθε τεχνητὸ δεσμό, ἐπιβάλλοντας τὴν ἐκ βάθρων ἀναθεώρησιν (καὶ τελικῶς  ἀναδόμησιν) τῶν κανόνων Δικαίου, Ἤθους καὶ Ἰσονομίας.

Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ πορευόμεθα ἅπαντες.
Κι ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν …Ἀρχὴ ἀπαιτεῖται νὰ ἀνασύρουμε ἀπὸ τὴν λήθη.
Κι ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν (Ἀναγκαία) Διαδρομὴ διανύουμε πλέον Ὅλοι μας, ἔχοντας, ἢ ὄχι, ἐπίγνωσιν τῶν βημάτων μας.

Φιλονόη

εἰκόνα