Ἐπισήμως πλέον… Γιὰ τὴν ἀκρίβεια φθινοπωριάζει ἀπὸ μεθαύριο (23 Σεπτεμβρίου), ἀλλά, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἔχουμε καὶ μίαν σκληρὴ καθημερινότητα νὰ ἀντιμετωπίσουμε, ἂς ἀφιερώσουμε τὴν σημερινὴ καὶ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα στὸ νὰ «γευθοῦμε», μὲ ὅλο μας τὸ εἶναι, αὐτὴν τὴν ἀλλαγὴ ἐποχῆς.
Φθάσαμε καὶ στὴν φθινοπωρινὴ ἰσημερία λοιπόν… Μία μεγάλη καὶ παναρχαία ἑορτὴ ποὺ σηματοδοτοῦσε (καὶ σηματοδοτεῖ) μίαν νέα ἀρχή, γιὰ πολλά, μὰ κυρίως ἔδιδε τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ἀναγκαία, πρὸ τοῦ ἐπερχομένου χειμῶνος, προετοιμασία τοῦ ἀνθρώπου.
Διότι ἡ φθινοπωρινὴ ἰσημερία ἦταν (καὶ παραμένει) τὸ τελευταίο τμῆμα μίας πορείας πρὸς τὸν «θάνατο» τῆς Φύσεως, ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ ὁλκληρωθῇ λίγο πρὸ τῆς Ἀναστάσεώς της.
Βέβαια, ἐμεῖς, μέσα στὶς τσιμεντουπόλεις μας, αὐτὰ δὲν τὰ πολύ-ἀντιλαμβανόμεθα καὶ πολὺ περισσότερο δὲν τὰ κατανοοῦμε. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς γιὰ ἐμᾶς, τοὺς ἐνοίκους τῶν τσιμεντουπόλεων, δὲν ἔχει πλέον καὶ μεγάλη σημασία τὸ ἐὰν εἶναι φθινόπωρο ἢ ἄνοιξις ἢ καὶ θέρος, ἐφ΄ ὅσον ἡ «προστασία» μας ἀπὸ τὸ περιβάλλον εἶναι ἰδιαιτέρως ὑψηλὴ καὶ ἰσχυρά. Τόσο ὑψηλὴ ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε ἀκόμη καὶ τὶς ἀλλαγὲς τῶν ἐποχῶν. Τόσο ἰσχυρὰ ποὺ δὲν παραβιάζεται, διότι δὲν ἀφήνουμε τὴν ἀσφάλειά μας γιὰ …δευτερεύοντα ζητήματα.
Κι ὅμως… Κάτι τέτοιες ἡμέρες ἀξίζει τὸν κόπο νὰ τὰ ἀφήσουμε ὅλα καὶ νὰ τολμήσουμε νὰ «ἀφουγκρασθοῦμε»τοὺς «ψιθύρους» τῆς φύσεως. Ἀξίζει νὰ παρατήσουμε τὴν ῥουτίνα μας καὶ νὰ περπατήσουμε στὴν ἐξοχή, μυρίζοντας καὶ ἐγγίζοντας ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀργοπεθαίνουν γιὰ νὰ κρατήσουμε μέσα μας τὶς ἀναμνήσεις τους ζωντανές. Εἶναι σημαντικὸ νὰ «αἰσθανθοῦμε» ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀργοπεθαίνουν γιὰ νὰ χαλυβδώσουμε μέσα μας τὸν Ἔρωτα γιὰ τὴν Ζωή.
Χρειαζόμεθα νὰ γεμίσουμε τὶς «ἀποσκευές» μας μὲ τόσο πολλὲς εἰκόνες, ὀσμὲς καὶ ἀκούσματα, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουμε νὰ ὑπομείνουμε τὸν ἐπερχόμενο χειμῶνα. Εἶναι τόσο σπουδαῖο κι ἀναγκαῖο κάτι τέτοιο, ποὺ ἐὰν κατανοούσαμε τὴν ἐπιτακτικότητά του, δὲν θὰ ἀφήναμε τέτοιες εὐκαιρίες νὰ μᾶς διαφύγουν. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς οἱ ἐπερχόμενοι χειμῶνες θὰ εἶναι ὅλο καὶ δυσκολότεροι καὶ γιὰ νὰ ἐπιτυγχάνουμε νὰ τοὺς βιώνουμε μὲ τὸν λιγότερο δυνατὸ πόνο, χρειαζόμεθα ὁπωσδήποτε ἰσχυροὺς δεσμοὺς μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὰ δῶρα της.
Τώρα, στὶς ἡμέρες μας, ὁ καιρὸς μᾶς κάνει παιχνιδίσματα τέτοια, ποὺ μᾶς «ἐπιβάλλει» νὰ τὸν νοιώσουμε καλὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ φθινοπώρου…
Κι ὅμως δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ θλίψεις ἀλλὰ καιρὸς γιὰ ἐσωτερισμό…
Εἶναι μία ὡραία εὐκαιρία γιὰ νὰ «φυλακίσουμε» μέσα μας ἀναμνήσεις χρήσιμες καὶ σπουδαίες, ποὺ θὰ λειτουργήσουν ὡς ἐρεθίσματα γιὰ τὴν ἀναγκαία μὴ ἐμπλοκή μας μὲ τὴν ὁποιανδήποτε μορφὴ κι ἐκτάσεως καταχνιά. Εἶναι τελικῶς γιὰ ἐμᾶς, τοὺς κατοίκους αὐτοῦ τοῦ πλανήτου, ἡ σπουδαία ἐκείνη στιγμὴ ποὺ δυνάμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν ὑπάρχει τέλος δίχως ἀρχὴ καὶ ἀρχὴ δίχως τέλος.
Στὴν πραγματικότητα αὐτὲς οἱ ἡμέρες εἶναι τὸ δικό μας «εἰσιτήριο» γιὰ νὰ ἐμβαθύνουμε σὲ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ τὰ ὁποία ἔχουμε ἀποκοπῆ. Εἶναι ἡ εὐκαιρία μας γιὰ νὰ συναισθανθοῦμε σὲ βάθος ὅλα τὰ λησμονημένα μας δεσμὰ μὲ τοὺς Φυσικοὺς Νόμους. Εἶναι τὸ δῶρο τῆς Φύσεως σὲ ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα, μὰ κυρίως πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅταν οἱ φυσικὲς διεργασίες διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλην, οὐδὲν ἀπωλέσθη, μὰ ὅλα, ξανὰ καὶ ξανά, ἐπανέρχονται καὶ ἐπαναφέρουν ἰσοῤῥοπίες τέτοιες, ποὺ οὐδεὶς δύναται νὰ ἀνακόψῃ.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.