Τὸ «κλειδί», γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸν μηχανισμὸ βάσει τοῦ ὁποίου αὐτό-ὑποτασσόμεθα σὲ μίαν πραγματικότητα ποὺ μᾶς πονᾶ, μᾶς αὐτοκαταστρέφει καί, φυσικά, δὲν μᾶς ἀρέσει, εἶναι τὸ πῶς ἐμεῖς (καὶ μόνον ἐμεῖς!!!) διαχειριζόμεθα τὸν τρόπο παραμονῆς μας σὲ καταστάσεις καὶ συνθῆκες τέτοιες, ποὺ ἀκόμη …ἀντέχουμε. Κι ἀντέχουμε διότι ἔτσι ἀκριβῶς μάθαμε, ἀδυνατῶντας νὰ ξεμάθουμε καὶ νὰ τὰ πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Τὰ ὄρια τῶν ἀνοχῶν καὶ τῶν ἀντοχῶν μας βέβαια διαρκῶς διευρίνονται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κινδυνεύουμε -θεωρητικῶς- μὲ την μόνιμό μας παραμονὴ σὲ παγιδεύσεις. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς κάθε εἴδους αὐτό-παγίδευσις παύει μόνον ὅταν ὁ αὐτό-παγιδευόμενος τὸ ἀποφασίσῃ. Μά ποῦ θά εὐρεθῆ τό ἀναγκαῖον σθένος καί ἡ ἀποφασιστικότης πού ἀπαιτῶνται γιά νά τολμήσῃ, ὄταν κάποιος μόνος διαρκῶς ἐπαυξάνῃ τίς ὑπομονές του;

Ἡ ἀπάντησις κρύβεται στὸν πόνο. Ἐφ’ ὅσον αὐτὸ ποὺ βιώνουμε μᾶς πονᾶ, μόνον ἕνας ἰσχυρότερος πόνος δύναται νὰ μᾶς ὠθήσῃ, τόσο, ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ διαφύγουμε.
Μά, τὸ ἀκόμη πιὸ γελοῖον τῆς ὑποθέσεως εἶναι πὼς ὅταν ὁ μεγάλος πόνος μαλακώσῃ, τότε, πάλι αὐτοβούλως, ὁ αὐτοπαγιδευόμενος ἐπιστρέφει στὶς προηγούμενες συνθῆκες πόνου, ποὺ ἦσαν πιὸ …ὑποφερτὲς κι ἀνεκτές, ἄν τί νὰ ἀποφασίσῃ νὰ ἀπαλλαγῇ πλήρως ἀπὸ αὐτούς!!!

Καιρὸς ὅμως πλέον εἶναι νὰ παραδειγματισθοῦμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἡ ἑλληνικὴ Ἱστορία (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Μυθολογίας) μᾶς ὑποδεικνύει ὡς παραδείγματα. Κι αὐτὰ ποὺ μᾶς ὑποδεικνύονται ἀναφέρονται διαρκῶς καὶ μονίμως στὴν ἀνδρεία, στὸ ἦθος καὶ στὴν ἀλήθεια. Οἱ ἀναγνωριζόμενοι, ἀπὸ ἐμᾶς, ὠς Ἥρωες, αὐτὸ ποὺ ἐπέτυχαν τελικῶς εἶναι νὰ καταργήσουν μόνοι τους τὰ κάθε εἴδους καὶ ἐπιπέδου δεσμά τους. Ἡ δὲ θυσία τους, ἀκόμη καὶ σήμερα, συνιστᾶ φωτεινὸ δρόμο, ἀλλὰ ἐλάχιστοι δύνανται πλέον νὰ τὴν κατανοήσουν. Ὅπως φυσικὰ ἐλάχιστοι δύνανται νὰ συνειδητοποιήσουν πὼς οἱ Κερκόπορτες ἀνοίγουν ἀπὸ μέσα ἐνᾦ οἱ Δούρειοι Ἵπποι πάλι ἀπὸ μέσα ἀδειοδοτῶνται γιὰ νὰ εἰσβάλουν.

Οἱ Κερκόπορτες, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, εἶναι οἱ δικές μας ἀνοχὲς καὶ ὑποχωρήσεις, ποὺ μόνοι ἐμεῖς ἐπιτρέπουμε νὰ ἀνοίξουν. Οἱ δὲ Δούρειοι Ἵπποι εἶναι ὑβριστικὰ μορφώματα μολύνσεως αὐτοῦ πού, θεωρητικῶς εἴμαστε, ἐνᾦ δροῦν διαβρωτικῶς καὶ κατασταλτικῶς σὲ ὅσα, ὑποτίθεται, θέλουμε νὰ ἀποκτήσουμε.

Ὁ συνδυασμὸς λοιπὸν τῆς ἀνοχῆς μας καὶ τῆς, συνεπακολούθου, μιμήσεώς μας, μετουσιώνει ἐμᾶς, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, σὲ ὅλα αὐτὰ πού, ἐξ ἀρχῆς, γνωρίζαμε πὼς μᾶς φυλακίζουν μὲ νέα δεσμά. Τὸ νὰ ἐπιλυθοῦν τὰ προβλήματά μας εἶναι θέμα ἀποφάσεως καὶ μόνον, ἀλλὰ κάθε μας βῆμα πρέπει νὰ γίνεται συνειδητῶς καὶ στοχευμένως κι ὄχι βάσει τυχαιότητος. Συνεπῶς οἱ «Γόρδιοι Δεσμοί», πού, ὑποτίθεται, κόβονται ἐφ΄ ὅσον δὲν λύονται, εἶναι μῦθος, διότι ἠ κοπή τους δὲν μᾶς βοηθᾶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὰ αἴτια αὐτό-καταστολῆς μας, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἐπαναλάβουμε τὰ ἴδια στραβοπατήματα. Ἡ Σοφία σὲ κάθε περίπτωσιν νικᾶ τὴν δύναμιν καί, σιγὰ σιγά, ὀφείλουμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε στὶς ζωές μας. Τὰ πάντα πλέον ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν καὶ ὅσο ταχύτερα τὸ ἀντιληφθοῦμε, τόσο ταχύτερα θὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς δοῦλος εἶναι μόνον αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται νὰ ἀνοίξῃ τὸ ὁπτικὸ καὶ τὸ ἀντιληπτικόν του πεδίον, γιὰ νὰ ἀναγνωρίσῃ ἀφ΄ ἑνὸς τὶς δυνατότητές του καὶ ἀφ΄ ἑτέρου γιὰ νὰ διακρίνῃ, ἐπὶ τέλους, τὸ ποῦ ἀκριβῶς ὀφείλει νὰ ἑστιάσῃ. Οἱ δουλοποιημένοι μαζάνθρωποι δὲν εἶναι τελικῶς κάτι στατικό, ἐφ΄ ὅσον γιὰ νὰ ὑπάρξουν πρῶτον καὶ κύριον λόγο στὴν ὑποταγή τους παίζουν οἱ ἴδιοι.
Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι γιὰ τοὺς παραιτηθέντες κι ὄχι γιὰ τοὺς Ἐλευθέρους.

Φιλονόη.

Σημειώσεις

Ἡ ἐπικράτησις καὶ ἡ βασιλεία τῆς Ὕβρεως σήμερα, ποὺ ἐντός της διαβιοῦμε καὶ δουλοποιούμεθα αὐτοβούλως, δὲν ἐπῆλθε ἀπὸ τὸ πουθενά. Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, συνεργοῦμε στὴν ὕπαρξίν της, λόγῳ τῶν καθημερινῶν μας ὑποχωρήσεων.

Ὅταν, γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, διὰ τῆς βίας καὶ τῆς πονηρίας καὶ τῆς ἐξαπατήσεως κάποιος κερδίζῃ κάτι, αὐτὸ εἶναι ἁπλῶς κάτι σύνηθες, σήμερα, στὸ ὁποῖον ἀντιδροῦμε ὅλο καὶ λιγότερο. Ἡ ἐπέκτασις τῆς συνολικῆς Ὕβρεως ὑφίσταται διότι οἱ δυνάμεις μας διαρκῶς μειώνονται, σὲ καθαρὰ νοητικὸ ἐπίπεδον. Ἡ συνθήκη ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα εἶναι τέτοια, ποὺ οἱ «κακοί», πρὸ κειμένου νὰ ἐπικρατήσουν, διαβρώνουν διαρκῶς ἀπὸ τὴν μία ὅλο καὶ περισσοτέρους, ἐνᾦ ἀπὸ τὴν ἄλλην οἱ «καλοὶ» ἀρνῶνται νὰ ἀντισταθοῦν ὅλο καὶ συχνότερα.
Οἱ ἰσοῤῥοπίες σαφῶς κι ἔχουν ἀλλάξη ὁριστικῶς καὶ μόνον κάτι ἀκραῖο θὰ μποροῦσε νὰ τὶς ἐπαναφέρῃ. Τὰ ἀκραία ὅμως δὲν περιλαμβάνονται στὶς δυνατότητές μας παρὰ μόνον συμβαίνουν. Καί, εὐτυχῶς, ἡ Φύσις ἔχει ἄλλα, τελείως διαφορετικά, σχέδια γιὰ τὸν κόσμο μας.