Ἡ μειοδοσία τῆς ἐκχωρήσεως τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας, ἡ ὁποία σαφῶς καὶ δὲν ἐξεκίνησε -παρὰ μόνον (βάσει τῶν δικῶν τους ὀργανογραμμάτων) ἔληξε- μὲ τοὺς (φερομένους ὡς) σημερινοὺς κυβερνῶντες μας, εἶναι μία μεγάλη πληγή, ποὺ ἄνοιξε πρὸ δεκαετιῶν καὶ ἀκόμη κακοφορμίζει. Πῦον, χολὴ καὶ πολλὲς ἄλλες ἀδενικὲς ἐκκρίσεις μᾶς διατηροῦν, σὲ ἕναν βαθμό, δηλητηριασμένους, προερχόμενες ἀπὸ συσσωρευμένη ὀργή, πίκρα, προδοσίες αἰώνων μὰ καὶ διαρκεῖς διαπιστώσεις.
Συναισθήματα ποὺ ἀλληλοσυγκρούονται μέσα μας, ἄλλοτε μᾶς ἐνεργοποιοῦν καὶ ἄλλοτε μᾶς διατηροῦν ἐν ὑπνώσει. Ῥέουν ἐγκλωβισμένες στὸ σῶμα μας καὶ στὰ μυαλά μας, δηλητηριάζοντάς μας καὶ παγιδεύοντάς μας, σκέψεις ἀλληλο-ἀναιρούμενες, ποὺ ἁπλῶς  ἀκόμη, σὲ μίαν ὑστάτη στιγμὴ ἀναλαμπῆς τῆς μαλθακότητός μας, μᾶς στρεβλώνουν τὴν ἀντιληπτικότητα, πρὸ κειμένου νὰ καθυστερήσουμε τὴν λήψιν τῶν ἀποφάσεων. 

Ἱστοὶ τοῦ σώματος μας, ποὺ βαραίνουν, αἰῶνες τώρα, ἀπὸ τὶς σωρεύσεις τῆς ἀπογοητεύσεως, τῆς ἀηδίας καὶ τῆς ἀδικίας μὰ καὶ ὀργὴ ποὺ αὐτο-τροφοδοτεῖται (ἢ σκέτο τροφοδοτεῖται) μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, μᾶς κρατοῦν ἀκόμη σαστισμένους καὶ ἀναποφασίστους. Τί νά κάνουμε; Πῶς νά τό κάνουμε; Τί πρέπει νά περισώσουμε καί τί νά ἐγκαταλείψουμε; Γνωρίζουμε; Θά μάθουμε; Θά καταλάβουμε; Κι ἐάν αὐτό πού κάνουμε εἶναι μικρό; Κι ἐάν πρέπῃ νά κάνουμε κάτι περισσότερο; Ποιός θά ἀπαντήση μέ ἐπιχειρήματα; Ποιός θά ξεκινήση πρῶτος; Ἀξίζει νά τόν ἀκολουθήσουμε; Ἤ θά πέσουμε σέ νέες παγίδες;

Ὅ,τι κάναμε, μὰ κι ὅ,τι θὰ κάνουμε, καλῶς συμβαίνει. Κι ὅσον συμβαίνουν γεγονότα, τόσο τὸ «νερὸ κυλᾶ στὸ αὐλάκι» ποὺ ἔπρεπε νὰ κυλᾷ…
Μαζὺ μὲ τὶς σκέψεις μας, τὴν ὀργή μας, τὸν πόνο, τὴν ἀνασφάλεια, τήν, ἀργὴ ἀλλὰ σταθερά, συνειδητοποίησιν τῆς εὐθύνης, τὴν ἀποδοχὴ τῆς ταὐτότητός μας, τὴν ἀποσαφήνισιν τοῦ ῥόλου μας, τὸν αὐτοπροσδιορισμό μας ὡς ἀτόμων καὶ ὡς μελῶν μίας κοινωνίας, τῶν συνεργασιῶν, μὰ καὶ τῶν προδοσιῶν μας, τῶν ἀπογοητεύσεων καὶ τῶν ἐπιτυχιῶν μας, εἶναι κι ἄλλα, πολλὰ περισσότερα ποὺ μᾶς συμβαίνουν καί, ἀκόμη, ἀρνούμεθα νὰ διακρίνουμε. Ἡ ὡρίμανσίς μας τελικῶς ἐπιτυγχάνεται μέσα ἀπὸ πολλὲς διεργασίες καὶ εἶναι μὲν ἐπίπονος, ἀλλὰ εἶναι κι ἀναγκαία.
Κι ὅσο ἐμεῖς ὡριμάζουμε, τόσο πιὸ σαφὴς εἶναι ἡ διαδρομὴ ποὺ ὀφείλουμε νὰ διανύσουμε.

Δὲν εἶναι λοιπὸν σκέτη ἡ Μακεδονία ποὺ ἐπιδρᾶ ἐπάνω μας, ἀλλὰ ἕνα σύνολον καταστάσεων, γεγονότων καὶ ἀπογοητεύσεων, μικρῶν -γιὰ τὴν ὥρα- ἐπιτευγμάτων καὶ πολλῶν, περισσοτέρων, ἀποτυχιῶν, ποὺ συνολικῶς ἐλειτούργησαν ἔτσι, πρὸ κειμένου σήμερα, ἐπὶ τέλους, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, νὰ μποροῦμε, σὲ ἕναν βαθμό, νὰ διακρίνουμε τὶς πραγματικές μας ἀλλαγές. Ἀλλαγὲς ποὺ ἐκπορεύονται ἐκ τῆς ἀνάγκης ἐπιβιώσεώς μας καὶ οἱ ὁποῖες, ὅσο μικρὲς κι ἐὰν φαντάζουν, δὲν παύουν νὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ πολλῶν ἄλλων ποὺ θὰ ἐπέλθουν… 

Τί ἀκολουθεῖ; Ὅ,τι χρειάζεται πρὸ κειμένου νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τούς, ὁποίους, φόβους μας καὶ νὰ σταθεροποιήσουμε τὰ βήματά μας. Ἕνα εἶδος αὐτό-καθάρσεως εἶναι ὅλη αὐτὴ ἡ διαδρομή, ποὺ ἄλλοτε συνειδητῶς καὶ ἄλλοτε μή, θὰ τὴν διανύσουμε, διότι πλέον τὰ ἀδιέξοδα πολλαπλασιάζονται καὶ τὸ ἀρχέγονον: «σῦν Ἀθηνᾷ καὶ χείρα κίνει», ἐπιτακτικότερον ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, μᾶς ὑποχρεώνει ἢ νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε, ἢ νὰ σταυρώσουμε τὰ χέρια καὶ νὰ χαθοῦμε.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὲν δὲν πρόκειται νὰ χαθοῦμε, ὅλα αὐτά, τὰ φανερά, μαζὺ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ …σιωπηλά, μᾶς συμβαίνουν ἤδη καὶ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ μίαν πορεία, ποὺ οὔτως ἢ  ἄλλως θὰ διανύσουμε.

Φιλονόη