Ὁ ἔρως, μὲ ἔψιλον μικρόν, εἶναι μία κατάστασις ποὺ ἔχει ὑμνηθῆ -ἐπιφανειακῶς- στὸ παρελθὸν ἀπὸ πάρα πολλούς, γιὰ νὰ τοῦ ἀφιερώσουμε κι ἐμεῖς κάποιον χρόνο.
Ὁ Ἔρος, μὲ Ἔψιλον κεφαλαῖον ὅμως (καὶ Ὄμικρον!!!), ἔχει προσωποιηθῆ ἀπὸ τοὺς προγόνους μας, ἔχει ἀναλυθῆ καὶ ἔχει τοποθετηθῆ σὲ συμπαντικὰ ἐπίπεδα καὶ πλαίσια. Πλαίσια τὰ ὁποία ἀκόμη δὲν εἴμαστε εἰς θέσιν νὰ κατανοήσουμε ἐμεῖς, οἱ ξεπεσμένοι ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν ἐνδόξων προγόνων.
Ὁ Ἔρος, μὲ κεφαλαῖον (καὶ Ὄμικρον!!!), εἶναι κάτι ποὺ οὐδέποτε θὰ χωροῦσε σὲ μίαν ἐπέτειο, καθαρὰ ἐμπορική, ποὺ περιορίζει τὴν ἀναφορά της σὲ κάτι τόσο μεγάλο, μόνον μὲ μίαν ἀνόητο καὶ πλαστογραφημένη ἐπέτειο.
Μά τί εἶναι τελικῶς ὁ Ἔρος;
Εἶναι αἴσθημα; Εἶναι κατάστασις; Εἶναι διαδρομή;
Εἶναι ὅλα αὐτὰ μαζὺ κάθε στιγμή, μὰ καὶ τὸ κάθε ἕνα, ταὐτοχρόνως, μόνο του ξεχωριστό, ἀνεξάρτητο, δυναμικό. Δὲν μποροῦν λοιπὸν αὐτὰ ὅλα νὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ ἔνα πρόσωπο ἢ νὰ ἀπευθύνονται σὲ μίαν μόνον σχέσιν, διότι περιορίζουν αὐτὴν τὴν συμπαντικὴ συνθήκη σὲ κάτι φθαρτό, μικρὸ καὶ καταληκτικῶς ἀπειροελαχίστου τμήματος τοῦ Ὅλου.
Ὁ Ἔρος σαφῶς εἶναι καὶ αἴσθημα. Μὰ εἶναι ἔνα αἴσθημα ἀπέραντο καὶ διαρκές, ποὺ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ πρόσωπα καὶ ἀνταποκρίσεις. Δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἐδῶ καὶ τώρα. Δὲν σχετίζεται μὲ τὸ φθαρτὸν καὶ τὸ ἐφήμερον. Ὑπάρχει καὶ μᾶς τροφοδοτεῖ διαρκῶς, πηγάζοντας μόνον ἀπὸ ἐμᾶς καὶ οὐδέποτε ἀπὸ τοὺς ἄλλους.
Ὁ Ἔρος εἶναι ὅμως καὶ κατάστασις. Ἐὰν ἐμεῖς, σὲ κάθε μας στιγμή, δὲν εἴμεθα ἀπολύτως Ἐρωτευμένοι μὲ ὄ,τι καταπιανόμεθα, μὲ κάθε μας σκοπὸ καὶ μὲ κάθε μας δρᾶσιν, ἀδυνατοῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς ἐννοίας καί, κατ’ ἐπέκτασιν φαντάζει ὀξύμωρον τὸ νὰ συζητᾶμε περὶ Ἔροτος.
Τέλος καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὁ Ἔρος εἶναι κυρίως διαδρομή. Μία διαδρομὴ ἰσόβιος, ποὺ ὅλα τὰ πλάσματα τῆς Φύσεως, ἀπὸ τὴν δική τους σκοπιά, μὲ τὸ δικό τους ἀντιληπτικὸν ἐπίπεδον, διανύουν. Οἱ μόνοι ποὺ ἔχουν περικόψη τὶς ἔννοιες καὶ τὶς ἔχουν περιορίση, τεμαχίζοντάς τες σὲ ἀπειροελάχιστα κομμάτια, εἴμαστε ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι. Κι αὐτὸ διότι κάποιαν στιγμὴ στὴν ἱστορία μας βαρεθήκαμε νὰ ἐμβαθύνουμε, μὰ καὶ νὰ ἀπογειώσουμε τὸ ἀντιληπτικό μας ἐπίπεδον, διότι βολευθήκαμε ἢ διότι ἦσαν πιὸ σπουδαῖες, ἐκείνην τὴν στιγμή, γιὰ ἐμᾶς, οἱ κάθε εἴδους ἐπιδερμικότητες. Αὐτὸ σήμερα τὸ πληρώνουμε, ἐφ΄ ὅσον πλέον παραγίναμε ἀνίκανοι γιὰ νὰ ἑστιάσουμε στὴν οὐσία (καὶ) τοῦ Ἔρωτος, ἀκόμη κι ἐξ ἀποστάσεως ἢ ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὰ μικρά, ἀτομικά μας, πρίσματα.
Τελικῶς, ἐὰν δὲν βιώνουμε, ὡς ἄτομα, καθημερινῶς καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους τὸν Ἔροτα, σὲ κάθε μας συναναστροφή, σὲ κάθε μας δραστηριότητα, σὲ κάθε μας σχέσιν, τότε δὲν συζητᾶμε γιὰ ἔροτα, μὰ γιὰ ἔρωτα… Δῆλα δὴ γιὰ φθηνά, ἀνούσια ὑποκατάστατά του.
Καλὸ λοιπὸν εἶναι ἐπὶ τέλους νὰ μὴν ἀσχολούμεθα μὲ τὰ ὅσα ἡ κρατούσα τάξις μᾶς ἐπιβάλλει, διότι εἴθισται ὅλα αὐτὰ ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς φορτώσουν, οὐδέποτε νὰ εἶναι γιὰ τὸ καλό μας.
Καλὸ ἐπίσης εἶναι νὰ μὴ συμμετέχουμε σὲ κάτι ποὺ οὐδὲ μίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὸ μέγεθος μίας ἐννοίας.
Καλὸ εἶναι, τέλος, γιὰ τὸ καλό μας, εἰδικῶς στὰ περὶ Ἔροτος ζητήματα, νὰ ξεκινήσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ ἐπανεξετάζουμε τὰ πάντα σὲ ἄλλες βάσεις, ἐμβαθύνοντας καὶ κατανοῶντας.
Περίσσευσε ἡ προχειρότης καὶ ἡ ἐπιδερμικότης ἄλλως τέ…
Υ.Γ. Ἑορτάζουμε μόνον ὅταν γνωρίζουμε καὶ τιμοῦμε συνειδητῶς. Ὄταν ἁπλῶς ἀναπαράγουμε δίχως νὰ γνωρίζουμε, μόνον μαϊμουδίζουμε.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.