Βυθισμένοι στὴν καθημερινότητα, ξεχνᾶμε τοὺς σκοπούς μας…
Συχνά-πυκνά, λόγῳ τῶν καθημερινῶν πιέσεων, τοῦ ἄγχους καὶ τῆς ῥουτίνας, λησμονοῦμε τὰ ὅσα μεγάλα καὶ σπουδαία θὰ θέλαμε νὰ συμβοῦν στὸν κόσμο μας. Περισσότερο ἀπὸ ὅλα ὅμως λησμονοῦμε τὸν δικό μας ῥόλο καὶ τὸ δικό μας μερίδιον εὐθύνης, ἀφήνοντας ἔξω ἀπὸ τὰ σχέδιά μας τὰ ἀναγκαία, ποὺ ὀφείλουμε νὰ πράξουμε πρὸ κειμένου νὰ πλησιάσουμε, ὅσο τὸ δυνατόν, στοὺς σκοπούς μας.

Γιὰ ἀρχὴ ὅμως, ἂς ξεκινήσουμε μὲ τὸ νὰ τοὺς …ζωντανεύσουμε!!! Δὲν εἶναι εὔκολο, μὰ δὲν εἶναι καὶ  ἀδύνατον, τὸ νὰ παραμένουμε διαρκῶς ἑστιασμένοι. Δὲν χρειάζονται μεγάλα ἔργα καὶ ἐπαναλαμβανόμενες πράξεις, παρὰ μόνον ἰσχυρὰ ἠθική, νοητικὴ καὶ συναισθηματικὴ δέσμευσις ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν ἀνθρώπους.

Ὅσα λοιπόν, μικρὰ ἢ μεγάλα, μᾶς ἀφυπνίζουν καὶ μᾶς ἐνεργοποιοῦν, χρειάζονται, καθημερινῶς νὰ ἐπανέρχονται στὴν σκέψιν μας καὶ νὰ τοὺς …χαμογελᾶμε. Δὲν ἔχει σημασία τόσο τὸ ἐὰν σήμερα θὰ καταφέρουμε νὰ δράσουμε ὑπὲρ τῶν σκοπῶν μας, παρὰ μόνον τὸ ἐὰν τοὺς θυμηθήκαμε, τὸ ἐὰν τοὺς ἐγγίξαμε κι ἐὰν τοὺς ἀγκαλιάσαμε, μὲ στοργή, μὲ σεβασμὸ καὶ ἔχοντας ὑψηλὴ  τὴν αἴσθησιν τοῦ χρέους ἀπέναντί τους. Οἱ σκέψεις γεννοῦν νοσταλγία. Ἡ νοσταλγία γεννᾶ ἐπιθυμία. Ἡ ἐπιθυμία προκαλεῖ τὶς ἀναγκαῖες ἐκεῖνες συνθῆκες ποὺ θὰ ὁδηγήσουν στὶς δράσεις.

Φιλονόη

εἰκόνα