Πόσο βαρύ φαντάζει κάτι τέτοιο, ἰδίως ὅταν αἰσθανόμεθα πώς ἐμεῖς δέν ἔχουμε κάποιον λόγο στίς ἐξωτερικές συνθῆκες; Πόσο παράλογο μᾶς φαίνεται τό νά δοῦμε μέσα ἀπό τήν ὅποιαν καταστροφή κάτι ὄμορφο;
Πόσο μικροί αἰσθανόμεθα, κάποιες φορές, ὅταν τά γεγονότα μᾶς καθηλώνουν;

Πράγματι… Ἔτσι εἶναι.
Εἴμαστε ἀρκετὰ μικροί, βάσει τῆς λογικῆς μας, γιὰ νὰ μετατρέψουμε τὴν δυσκολία, τὴν ἀναποδιά, τὴν ἀτυχία σὲ κάτι καλό…
Ὅμως ἐὰν δὲν τολμήσουμε δὲν θὰ μάθουμε καὶ τὴν ἄλλην λογική… Τὴν …ἀπίθανη!!!

Πιστεύω βαθύτατα πὼς ὁ Ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μεγαλουργήσῃ, κάτω ἀπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες.
Πιστεύω ἐπίσης βαθύτατα πὼς ὁ Ἄνθρωπος δὲν γίνεται νὰ μεγαλουργήσῃ, πατώντας στὸν πόνο καὶ στὴν δυστυχία τοῦ συνανθρώπου του.
Καὶ πιστεύω ἀκόμη πὼς ἡ ἔννοια τῆς μεγαλουργίας δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὑλικὲς ἀπολαβὲς ἀλλὰ μὲ κάτι ἄλλο, πιὸ οὐσιαστικό, πιὸ μεγάλο, πιὸ ἀναγκαῖον: τὴν Ἐλευθερία!!!

Κάθε μας πάθημα λοιπόν, κάθε μας πρόβλημα, κάθε μας λάθος, κάθε μας δυστυχία, κάθε μας κακοτοπιά, κάθε μας στροβοτιμονιὰ θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ στέκεται ἀφορμὴ γερὴ γιὰ νὰ μάθουμε ἀπὸ αὐτὴν καὶ γιὰ νὰ κτίσουμε τὸ σύνολον τῆς ἀντιλήψεώς μας, τῆς γνώσεώς μας καὶ  τῆς ἐμπειρίας μας.
Ὁ πραγματικὸς θησαυρὸς τοῦ Ἀνθρώπου εἶναι ἡ Μνήμη καὶ ἡ Σοφία ποὺ βασίζονται στὴν ἐμπειρία καὶ στὰ παθήματα. Ἐὰν αὐτὰ τὰ παθήματα καὶ τὰ λάθη δὲν στέκονταν ὡς ἀφορμὲς γιὰ γνῶσιν, δὲν θὰ ὑπῆρχε Ἀνθρωπότης.

Δὲν εἴμαστε σκέτα ἄτομα. Εἴμαστε κύτταρα ἑνὸς συνόλου ποὺ λέγεται Ἀνθρωπότης.
Πολλὰ τὰ λάθη μας, τὰ στραβά μας, τὰ ἀνάποδά μας…
Μὰ αὐτὰ εἶναι καὶ οἱ εὐκαιρίες μας γιὰ τὴν γνῶσιν καὶ γιὰ τὴν ἐμπειρία.
Μὲ ἐμπειρία καὶ γνῶσιν μποροῦμε μόνον νὰ ἀποφύγουμε νέες κακοτοπιὲς καὶ τελικῶς νὰ ἀνατρέψουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν ἀκινητοποιημένους καὶ δεσμίους.

Φιλονόη

εἰκόνα