Καί ποῦ θά τούς εὔρουμε; Ἤ μήπως ἤδη τούς ἔχουμε; Κι ἐάν τούς ἔχουμε, γιατί δέν τούς ἀναγνωρίζουμε;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς συμβαίνουν ταὐτοχρόνως δύο τινά: καὶ τοὺς ἔχουμε καὶ δὲν τοὺς ἔχουμε. Κι αὐτὸ διότι γιὰ νὰ ἀναγνωρισθῇ, καθολικῶς, κάποιος ὡς Στρατηγός, πρέπει νὰ ἀποδείξῃ πὼς μπορεῖ καὶ νὰ εἶναι Στρατηγός. Μὰ ἀκόμη, ἐπὶ τῆς οὐσίας, μάχες ἐμεῖς δὲν ἔχουμε δώση, σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδον. Οἱ ὅποιες μάχες δίδονται, παραμένουν, γιὰ τὴν ὤρα, σὲ ἐπίπεδον ἀτόμων. Δῆλα γίνονται ἀπὸ …«γραφικοὺς» ποὺ εἴτε γελοιοποιῶνται εἶτε περιθωριοποιῶνται εἶτε ἀκόμη καὶ θαυμάζονται, ἀλλὰ παραμένουν μοναχικοὶ ἀγωνιστὲς σὲ ὄλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς τους.

Ὅμως…
Ὅταν ἕνας μόνος του ἀγωνιστὴς τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ἐλευθερίας πολεμᾷ, ἴσως γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα νὰ λοιδωρεῖται καὶ νὰ στοχοποιεῖται. Μὰ μέσα μας γνωρίζουμε πὼς μόνον αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι ἀγωνιστὲς τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς Ἀληθείας εἶναι καὶ οἱ πραγματικοὶ καὶ ἀναγκαῖοι Στρατιῶτες, σὲ ἔνα στράτευμα ποὺ τώρα συγκροτεῖται.

Οἱ ἀμέτρητοι αὐτοί, στὸν τομέα τους, Στρατιῶτες εἶναι κι αὐτοὶ πού, σταδιακῶς, θὰ μετεξελιχθοῦν σὲ ἀξιωματικοὺς ἢ ἀκόμη καὶ Στρατηγούς. Διότι, ὡς γνωστόν, γιὰ νὰ γίνῃ κάποιος Στρατηγὸς πρέπει πρῶτα νὰ περάσῃ ἀπὸ ὅλα τὰ στάδια τῆς ἐκπαιδεύσεως καὶ νὰ ἀποδεικνύῃ, κάθε στιγμή, πὼς πρῶτο καὶ κύριό του μέλημα εἶναι ἡ προάσπισις τῶν συμφερόντων καὶ τῆς ἀσφαλείας τοῦ συνόλου κι ὄχι τῶν μονάδων.

Οἱ ἀναγκαῖοι Στρατηγοὶ προκύπτουν μέσα ἀπὸ τὰ ἀτομικά τους βήματα, σὲ συνθῆκες μάχης, ἀνεξαρτήτως τοῦ πεδίου τῶν Μαχῶν. Γιὰ νὰ μετουσιωθῇ λοιπὸν ἕνας Στρατηγὸς καὶ σὲ (ἐπὶ τῆς οὐσίας) σωτήρα, πρέπει γύρω του νὰ συστρατεύονται Στρατιῶτες ἐμπειροπόλεμοι κι ἀποφασισμένοι.
Εἴμαστε ἐμεῖς κάτι τέτοιο; Ἤ ὄχι;

Γνωρίζουμε πλέον καλὰ πὼς δὲν ὑπάρχουν σωτῆρες, παρὰ μόνον παραμυθατζῆδες. Ὥρα εἶναι πλέον νὰ ξεχωρίσουμε τοὺς πραγματικοὺς Στρατιῶτες τοῦ κόσμου μας, νὰ συστρατευθοῦμε γύρω τους σταδιακῶς, νὰ μετουσιωθοῦμε κι ἐμεῖς, μὲ τὴν σειρά μας, σὲ ἀρίστους Στρατιῶτες καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς μόνοι μας καὶ μόνον μας θὰ ἐπιτύχουμε τὸ ὁ,τιδήποτε, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν ἀνάκτησιν τῆς ἀξιοπρεπείας μας.

Γιὰ τὴν ὤρα, ἐφ΄ ὄσον ἀδυνατοῦμε, σὲ κάποιον βαθμό, νὰ ἀφυπνισθοῦμε ὡς πολεμιστές, ἂς ἑστιάσουμε στὸ πῶς θὰ παγιώσουμε ἕναν στοιχειώδη βαθμὸ αὐτογνωσίας καὶ αὐτοεκτιμήσεως, ὄχι μόνον σὲ ἀτομικό, ἀλλὰ κυρίως σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδον. Οἱ ἱκανὲς καὶ χρήσιμες πληροφορίες ποὺ θὰ μᾶς ἐνίσχυαν ὡς ἄτομα, ἂς γίνουν ἀντικείμενον διαδώσεως. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς κάθε νέα γενεὰ ὑποτάσσετο, πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὶς προηγούμενες, σὲ κάτι ποὺ σήμερα ἀποκαλύπεται πλήρως καὶ ἀποδεικνύεται μισάνθρωπο καὶ παράλογο. Αὐτὴ ἡ ὑποταγὴ βασικό της πυλῶνα, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ, ἔχει τὴν ἀντιστροφὴ τῶν ἐννοιῶν, τὴν ἄρνησιν τῆς ἀναλήψεως εὐθύνης ἐκ τοῦ ἀτόμου καὶ τὶς πρόσκαιρες ἀνταμοιβές, ποὺ ὅμως βαθαίνουν τὸν βαθμὸ βολέματος, ἐξαρτήσεως καί, κυρίως, ἀμορφωσιᾶς.  Ἄλλως τὲ κύριος τόπος ὅλου αὐτοῦ τοῦ μορφώματος ἦταν, εἶναι καὶ σχεδιάζεται νὰ γιγαντωθῇ, ἡ ἀπαξίωσις τῆς Ἀριστείας, ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀτομικὴ ἀνάληψιν τῆς Εὐθύνης.

Συνεπῶς, εἴτε ἔχουμε, εἴτε δὲν ἔχουμε τοὺς ἀναγκαίους ἐκείνους Στρατηγούς, ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε, ἤ ἔστὦ νὰ τοὺς γεννήσουμε, ἀπαιτεῖται ἐμεῖς νὰ μετουσιωθοῦμε σὲ ὑπευθύνους Στρατιῶτες.
Ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ καὶ τὰ ὑπόλοιπα, ἐὰν δὲν ἔλθουν μόνα τους, ἐπίσης ἐμεῖς μόνοι μας κι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ τὰ δομήσουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα