Θυμᾶσαι ἐκείνους τοὺς στίχους τοῦ Ἐλύτου γιὰ τὸν Ἥλιο ποὺ «θέλει δουλειὰ πολλὴ γιὰ νὰ γυρίσῃ»… Καὶ διερωτᾶσαι σοβαρά, ἰδίως τέτοιες ἡμέρες, γιὰ τὸ πῶς θὰ μποροῦσε κάτι τέτοιο νὰ συμβῇ…
Τί ἐννοεῖ ὁ ποιητής; Γυρίζει ὁ Ἥλιος ἤ ἁπλῶς, ποιητικῇ ἀδείᾳ, γράφει ἀσυναρτησίες…

Οὐδέποτε θὰ μποροῦσα νὰ ἀπαντήσω ἐπακριβῶς καὶ μὲ στοιχεία γιὰ τὸ τί ἐννοοῦσε ὁ Ἐλύτης μὲ τὰ ποιήματά του… Μπορῶ ὅμως νὰ σᾶς καταθέσω τὶς σκέψεις μου γιὰ τοὺς «Ἠλιο-δουλευτές», πού, κατ’ ἐμέ, διακρίνονται ὅλο καὶ καθαρότερα, ἐνᾦ «γεμίζουν» σιγά-σιγά, τὸν κόσμο μας, δρῶντας ὡς πηγὴ ἐμπνεύσεως γιὰ ὅλους μας. Ἰδίως τώρα  μάλιστα, ποὺ περάσαμε τὸ Χειμερινὸ Ἡλιοστάσιον καὶ ἡ ἡμέρα, ἀργὰ μὰ σταθερά, θὰ ἀρχίση νὰ μεγαλώνη, εἶναι μία καλὴ εὐκαιρία νὰ τοὺς συλλογισθοῦμε καὶ νὰ κρίνουμε τὸ ἐὰν χρειαζόμεθα νὰ τοὺς …μιμηθοῦμε!!!

«Ἡλιο-δουλευτές», θὰ μπορούσαμε (ἴσως ἀπολύτως καταχρηστικῶς καὶ μεταφορικῶς) νὰ ποῦμε πὼς εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ «φωτεινοὶ» ἄνθρωποι, ποὺ μὲ τὸ παράδειγμά τους, μὲ τὸν τρόπο ζωῆς τους καί, κυρίως, μὲ τὸ μόνιμό τους χαμόγελο, ἐπιτυγχάνουν καθημερινῶς μικρὰ ἢ μεγάλα «θαύματα», σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, μὲ τοὺς ὁποίους καταπιάνονται. Μά, κυρίως, εἶναι αὐτοὶ πού, κάτω ἀπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες καὶ βαθμοὺς δυσκολίας, δὲν ἐπιτρέπουν στοὺς ἑαυτούς τους νὰ παραιτηθοῦν καὶ νὰ ὑποχωρήσουν, στὸ ἐλάχιστον, ἀπὸ Ἀρχές, Ὅρια καὶ Σκοπούς.

Τί κάνει αὐτούς τούς «αὐτοφώτους» μά καί τόσο «φωτεινούς» συνανθρώπους μας νά ξεχωρίζουν ἀνάμεσά μας; Ἡ ἐσωτερική τους δύναμις. Μία δύναμις ἀστείρευτος, ποὺ τροφοδοτεῖται διαρκῶς ἀπὸ τοὺς ἰδίους καὶ ἡ ὁποία ἀντανακλᾶται σὲ ὅλες τους τὶς σχέσεις καὶ τὶς πράξεις. Καὶ εἶναι αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ ἄνθρωποι γύρω μας, ποὺ ὅλοι μας θέλουμε νὰ ἔχουμε κοντά μας, εἴτε γιὰ νὰ παραδειγματιζόμεθα ἀπὸ αὐτούς, εἴτε ἁπλῶς γιὰ νὰ λαμβάνουμε λίγα ἐνεργειακὰ …περισσεύματα, ἐξ ἀντανακλάσεως μᾶλλον, ἀπὸ τοὺς ἰδίους.

Κι ἂν τί νὰ παραδειγματισθοῦμε ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ αὐτοὶ ἀντιμετωπίζουν καὶ τὶς δυσκολίες καὶ τὰ ἐμπόδια καὶ τὰ ἀδιέξοδα, ἁπλῶς τοὺς παρατηροῦμε ἔκπληκτοι γιὰ τὸ σθένος τους, ἀρνούμενοι ὅμως νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὸν δικό τους τρόπο διαβιώσεως. Κι ἐνᾦ ἤδη (δι)-αἰσθανόμεθα πὼς ὅλα αὐτὰ πού, ψευδῶς, μᾶς ἐφησύχαζαν καταῤῥέουν, ὁπότε καὶ κάθε μορφὴ ἀναβλητικότητός μας δὲν ἔχει πλέον λόγους ὑπάρξεως, ἐν τούτοις, ἀκόμη τοὺς παρατηροῦμε ἐξ ἀποστάσεως, δίχως νὰ ἀποφασίζουμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ παράδειγμά μας καὶ νὰ τολμήσουμε κάτι διαφορετικό.

Κι ὅμως ἡ ἐπιμονή τους, οἱ ἐπιτυχίες τους ποὺ δὲν τοὺς ἐφησυχάζουν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀποτυχίες τους, ποὺ δὲν τοὺς ἀπογοητεύουν, μὰ ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα ἡ δική τους ἀτομικὴ καί, ὁπωσδήποτε διαφορετικὴ ὁπτική, ὁ ἰδιαίτερός τους τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῶν γεγονότων καὶ ἡ, παρὰ τὶς ὁποιεσδήποτε ἀνυπέρβλητες δυσκολίες, διαρκής τους ἑστίασις σὲ σαφεῖς σκοποὺς καὶ στόχους, τοὺς «μετουσιώνει» σὲ «Ἥλιο-δουλευτές». 

Γιατί ὅμως ὅλοι ἐμεῖς, οἱ λοιποί, ἀρνούμεθα νά τούς μιμηθοῦμε;
Διότι, φυσικά, ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἔχει τὶς ἀγκυλώσεις του νὰ τὸν κρατοῦν δέσμιο κάπου, ὁπουδήποτε… Κι ἔτσι, μὲ ἀναβλητικότητα, μὲ ὀλιγωρία ἀλλὰ ἀκόμη καὶ μὲ ἀποστροφή, σὲ κάποιες περιπτώσεις, ἀποφεύγουμε συστηματικῶς νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὸ παράδειγμά τους καὶ νὰ «μετουσιωθοῦμε», λίγο-λίγο, σὲ ὄ,τι ἀκριβῶς χρειαζόμεθα. Διότι ἀπαιτεῖται ἰσχυρὰ θέλησις γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ παύσουμε νὰ περιστρεφόμεθα γύρω ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς παγιδεύουν σὲ ἀξιέξοδα καὶ νὰ πατήσουμε μόνοι μας στὰ πόδια μας, ὅπως κι αὐτοί. Καὶ εἶναι ἀκριβῶς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι πού, μὲ τὸ ζωντανό τους παράδειγμα, μᾶς ἐπιβεβαιώνουν ὅτι τὸ νὰ περιστρεφόμεθα γύρω ἀπὸ ἀδιέξοδα καταντᾶ ἐκτὸς ἀπὸ στασιμότης, ἀπόλυτος δυστυχία.

Κι ὁ καιρὸς κυλᾶ, ἐμεῖς παραπαίουμε, τὰ ἀδιέξοδά μας πολλαπλασιάζονται, ἐνᾦ αὐτοὶ ἐξακολουθοῦν, ξεχωρίζοντας, μόνοι τους τὴν πορεία τους, ἐὰν ὄχι εὐτυχισμένοι, σίγουρα πιὸ ἥρεμοι καὶ πιὸ ἀσφαλεῖς ἀπὸ ἐμᾶς…
Κι ὅσο οἱ δικές μας πιέσεις αὐξάνονται, τόσο ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τὸ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ δοκιμάσουμε καὶ τὸν δικό τους τρόπο, ποὺ ἴσως νὰ μὴν εἶναι ὀρθός, ἀλλὰ σίγουρα ἐπιτρέπει σὲ αὐτοὺς τοὺς «Ἥλιο-δουλευτὲς» νὰ ξεχωρίζουν, νὰ προχωροῦν μά, κυρίως, νὰ «φωτίζουν» τὴν μιζέρια τῆς δικῆς μας καθημερινότητος μὲ τὴν «φωτεινότητά» τους. Κι ὅλο αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ ἐξωτερικά, γιὰ ἐμᾶς ἐρρεθίσματα. Μήπως λοιπόν εἶναι καιρός νά κυττάξουμε μέσα μας καί νά παύσουμε νά τά χρειαζόμεθα;

Τὸ Χειμερινὸν Ἡλιοστάσιον, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, σηματοδοτοῦσε καὶ σηματοδοτεῖ τὴν τροπὴ τοῦ Ἡλίου, ποὺ ἐπιβεβαιώνει πὼς ὁ Ἥλιος, ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, θὰ φωτίζη ὅλο καὶ περισσότερες ὧρες τὴν Γῆ μας. Εὐκαιρία λοιπόν, γιὰ ὅλους μας, νὰ «πιασθοῦμε» ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς καί, καθημερινῶς, λίγο-λίγο, νὰ δίδουμε χρόνο καὶ χῶρο σὲ ὅλες ἐκεῖνες τὶς ὀπτικὲς καὶ τὶς δράσεις ποὺ θὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὴν στασιμότητα, πρὸ κειμένου κι ἐμεῖς, μὲ τὴν σειρά μας, νὰ «μετουσιωθοῦμε» στοὺς ἀναγκαίους, γιὰ ἐμᾶς, «Ἥλιο-δουλευτές».
Δὲν θὰ συμβῆ αὐτομάτως, ἀλλά, ἐὰν τὸ θέλουμε, θὰ συμβῆ. Διότι δὲν ὑπάρχει κάτι μεγαλύτερον καὶ χρησιμότερον γιὰ τὸν Ἄνθρωπο, ἀπὸ τὸ νὰ μπορῇ νὰ στηρίζεται μόνον στὸν ἑαυτόν του!!!

Φιλονόη.

εἰκόνα