Κυρίως αἷμα ἀθῴων… Αἷμα ποὺ θὰ προκαλέση τὸν μέγιστον πόνο, γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ ὑπόλοιποι νὰ πολεμήσουν, μὲ σθένος μέγιστον, ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας τους.
Σᾶς φαίνεται ὀξύμωρον καί ἀκραῖον;
Δὲν εἶναι ὅμως, δυστυχῶς μας…
Ὅσο πιὸ ἀθῷον τὸ θῦμα, τόσο μεγαλύτερος ὁ θρῆνος καὶ τόσο ὑψηλότερον τὸ φρόνημα τῶν ὑπολοίπων. Μᾶς τὸ ἔχει ἀποδείξη ἀμέτρητες φορὲς ἡ Ἱστορία καί, τώρα εἰδικῶς, εἰσήλθαμε σὲ ἐκείνην τὴν περίοδο ποὺ θὰ θρηνήσησουμε πολλοὺς ἀθώους*… Πάρα πολλούς… Τόσο πολλούς, ποὺ θὰ ἀφυπνισθῇ κάθε κύτταρον τοῦ κόσμου μας πλήρως, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφευχθῇ μία μεγαλυτέρα θυσία…
…Πόσοι ἀπό ἐμᾶς κατανοοῦμε τά αἴτια τῆς σημερινῆς ἠθικῆς – κατὰ κύριον λόγον – καταπτώσεως τῶν κοινωνιῶν μας;
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς συνειδητοποιοῦν πώς ὁ σημαντικότερος παράγων τῆς μή καθολικῆς συμμετοχῆς τῶν συμπατριωτῶν μας σέ, κάθε μορφῆς κι ἐπιπέδου, ἀντιστασιακές δράσεις «φιλτράρεται» μέσα ἀπό προσωπικά στεγανά ἤ καί …ὀφέλη;
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἀποφασίζουν νά δράσουν, ὑπερασπιζόμενοι τά Ἐθνικά μας ζητήματα ὡς σημαντικότερον κάθε ἄλλου, θέτοντας τήν ζωή τους σέ δευτερεύουσα Μοίρα;
Δυστυχῶς, ἀκόμη, ἀναλογικῶς ἐλάχιστοι. Ὄχι διότι δὲν ἀντιλαμβανόμεθα (πλὴν μερικῶν, πράγματι ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) τὸ ἐπιτακτικότατον τῆς ἀνάγκης συμμετοχῆς μας, ἀλλὰ διότι, ἀκόμη, τὸ αἷμα δὲν …ῥέει δίπλα μας!!! Ἀκόμη, δυστυχῶς μας, ἔχουμε νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ πολλὲς προδοσίες, παραπλανήσεις, ἐλπιδοφορίες, πόνους, καταστροφὲς ἢ ἀκόμη καὶ γενοκτονίες, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς μοναδικό μας πρόβλημα τελικῶς εἶναι ἡ δική μας παραίτησις ἀπὸ τοὺς ὁποίους βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας. Κι αὐτὸ «μεταφράζεται» σὲ ἀδράνεια καὶ σὲ ἀδιαφορία, ἤ, ἀκόμη χειρότερα, σὲ ἄρνησιν τῆς πραγματικότητος.
Κάθε ἔκπτωσις, κάθε ὑποχώρησις, κάθε συμβιβασμός μας καὶ μία ἀκόμη δική μας συνεργία στὰ ὅσα σήμερα, ἔκπληκτοι, διαπιστώνουμε πὼς ἀπωλέσαμε. Διότι ὅ,τι ἀπωλέσθη δὲν ἀπωλέσθη ἔτσι, ξαφνικά. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς, ἄλλοτε συνειδητὰ κι ἄλλοτε ὄχι, συνυπογράψαμε, συμφωνήσαμε, σιωπήσαμε… Καὶ γιὰ νὰ ἀνατραπῇ αὐτή, ἡ παγιωμένη πλέον συνθήκη, δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ ἀλλάξουν κάποιοι (λίγοι ἢ πολλοί) τὸν τρόπο σκέψεώς τους, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται καθολικὴ συνεργασία. Ἡ καθολικὴ συνεργασία ὅμως, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀποκλείεται ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, ἐφ΄ ὅσον πάντα θὰ ὑπάρχη μία κάποια μερὶς συμβιβασμένη καὶ διαπλεκομένη, ποὺ δὲν θὰ ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς …ἀνατροπές, ἢ κάποια ἄλλη μερὶς παραπλανεμένη ἢ κάποια ἄλλη μερὶς ἐλπιδοπουλημένη!!!
Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι μία: ὅλα αὐτὰ ποὺ σήμερα βιώνουμε, ὡς κορυφώσεις πολλῶν ὑποχωρήσεων καὶ συμβιβασμῶν καὶ προδοσιῶν, εἶναι ἀπότοκα τῆς ἀρνήσεως τοῦ Χρέους. Τὸ Χρέος (ποὺ οὐδέποτε ἦταν οἰκονομικό!!!) περιλαμβάνει σαφῶς καὶ τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας, μὰ κυρίως τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Λησμονήσαμε βλέπετε πὼς ἐδῶ ἤμασταν, εἴμαστε καὶ θὰ παραμείνουμε ἀπολύτως προσωρινοί, πιστεύοντας εἴτε σὲ ἀθανασίες, εἴτε ἀκόμη καὶ σὲ ἔξωθεν, θεϊκὲς κι ἀνθρώπινες, παρεμβάσεις, γιὰ νὰ μεταβιβάσουμε τὶς δικές μας ὑποχρεώσεις κι εὐθύνες σὲ ἄλλους καὶ νὰ ἀπομειώσουμε τὶς ἐνοχές μας γιὰ τὸ ἔγκλημα τοῦ συμβιβασμοῦ μας.
Οὔτως ἢ ἄλλως ὅμως, συνειδητῶς ἢ μή, τὰ γεγονότα τρέχουν ἐρήμην μας, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν ἐκεῖ ποὺ πρέπει, τὴν στιγμὴ ποὺ πρέπει, ὑπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ ἀπαιτῶνται, πρὸ κειμένου (ἐπὶ τέλους) νὰ ἐπιλέξουμε (γιὰ πρώτη καὶ τελευταία μας φορά) τὸ ἐὰν θὰ βιώσουμε (ἔστᾦ καὶ γιὰ μίαν μοναδικὴ στιγμή) ὡς Ἐλεύθεροι Ἄνθρωποι ἢ ἐὰν θὰ τελειώσουμε ὁριστικῶς καὶ τελεσιδίκως, δίχως ἴχνος εὐσυναισθήσεως, ἀπαλλάσσοντας τὸν πλανήτη ἀπὸ τὰ περιττὰ σαρκία μας.
* Γιατί ἀπηγορέυθη νά ἀνακοινωθῇ τό ὁ,τιδήποτε γιά τά θύματα τοῦ Πισοδερίου Πρεσπῶν; Γιατί δέν μάθαμε πόσα καί ποιά ἦσαν τά θύματα; Γιατί ἦταν σάν νά μήν ἠσκήθη τόση βία;
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.