Μιᾶς κι ἐφθάσαμε στὸ πέρας μίας ἰδιαιτέρως σκληρῆς χρονιᾶς, κυρίως ἀπὸ πλευρᾶς πιέσεων, ἀναθεωρήσεων ἀλλὰ καὶ ἀπωλειῶν, ἂς σταθοῦμε λίγες στιγμὲς σήμερα γιὰ νὰ κάνουμε τοὺς …«ἀπολογισμούς» μας. Ὄχι διότι τελικῶς ἔχει καὶ τόση σημασία αὐτὴ εἰδικῶς ἡ ἡμέρα, ἐφ’ ὅσον, οὔτως ἤ ἄλλως, μία ἀκόμη ἡμέρα εἶναι κι αὐτή, ἀλλὰ μᾶλλον διότι μέσα μας μάθαμε νὰ πιστεύουμε πὼς εἶναι κάτι διαφορετικὸ αὐτὴ εἰδικῶς ἡ ἡμέρα.
Συνεπῶς εἶναι μία ἀρίστη ἀφορμὴ (κι ὄχι αἰτία!!!) γιὰ νὰ σταθοῦμε, νὰ θυμηθοῦμε, νὰ ζυγίσουμε, νὰ κρίνουμε, νὰ ἀναθεωρήσουμε καὶ νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν κάτι θὰ μπορούσαμε νὰ ἀλλάξουμε, ἐπὶ τέλους, στὶς ζωές μας.

Τί μάθαμε λοιπόν κατά τήν διάρκεια ὅλης αὐτῆς τῆς χρονιᾶς; Τί διακρίναμε; Τί ἀλλάξαμε;
Μήπως μάθαμε κάτι περισσότερο γιά τίς (ἐπί)-κοινωνίες μας; Μήπως συνειδητοποιήσαμε κάτι βαθύτερο γιά τόν τρόπο πού (ἂς ποῦμε) διοικεῖται ἡ χώρα μας; Ἤ μήπως μάθαμε κάτι οὐσιαστικότερο γιά τό πῶς ἐμεῖς θά καταφέρουμε, ἐπὶ τέλους, νά γίνουμε πιό …ἄνθρωποι, ἰδίως ἀπέναντι στούς …ἑαυτούς μας;
Μήπως διεισδύσαμε στίς ἀλήθειες τοῦ κόσμου μας γιά νά διδαχθοῦμε κάτι γιά τό (ἀναγκαῖον ἀνθρώπινον) δίκαιον ἤ μήπως ἐπιτύχαμε κάπου νά τό ἐφαρμόσουμε;
Μήπως καταφέραμε νά ζυγίσουμε μέσα μας τά «πρέπει» μας καί τά «θέλω» μας γιά νά ἀποσαφηνίσουμε τά ἀναγκαία καί τά χρήσιμα ἤ μήπως ἁπλῶς ἐπαναλάβαμε ὅλα ὅσα ἔως τώρα συνηθίζαμε;
Μήπως μπορέσαμε νά διακρίνουμε ἐν συνόλῳ τό ποῦ ξεκινᾶ ἡ παναρχαία ἐκπαίδευσίς μας, πρὸ κειμένου διαρκῶς νὰ ἀναπαράγουμε ὅλα ὅσα εἶναι «συμβατά» κι «ἀποδεκτά» ἤ μήπως  «σπάσαμε» κάποιες ἀπό τίς «ἁλυσίδες» μας καί ἀρχίσαμε νά τολμοῦμε τά πρῶτα (σαφῶς δειλὰ) βήματά μας πρός τήν Ἐλευθερία;

Έὰν μὲ ἐντιμότητα καὶ εἰλικρίνεια ἀπαντήσουμε σὲ μερικὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω ἐρωτήματα, μὰ καὶ σὲ ἀρκετὰ μικρότερα ποὺ εὐλόγως ἀνακύπτουν, θὰ διαπιστώσουμε πὼς μάθαμε ἀπὸ ἐλάχιστα ἔως …τίποτα!!! Ἤ, γιὰ  νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, ἴσως πράγματι νὰ μάθαμε κάτι, ἀλλὰ πόσα ἐξ αὐτῶν πού συνειδητοποιήσαμε εἶναι ἐφαρμόσιμα; Πόσα ἐξ αὐτῶν καταφέραμε, ἔστᾦ καὶ γιὰ μερικὲς στιγμές, νά τά ἐνσωματώσουμε στήν καθημερινότητά μας; Πόσες συνήθειες, τέλος πάντων, ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἀντιληφθήκαμε ὡς αὐτοπαγιδευτικές, ἐπιτύχαμε νά περιορίσουμε ἤ σκέτο νά τίς «τοποθετήσουμε» σέ διαρκῆ «καραντίνα»;

Διαβιῶντας ἀνάμεσα στὴν (ἀκραίως βιαία) καθημερινότητα τοῦ «ἐδῶ καὶ τώρα» καὶ στοὺς φόβους μας γιὰ τὸ ἄγνωστο (καί, σαφῶς, ἀνασφαλὲς) μέλλον μας, εἶναι σίγουρα δύσκολο τὸ νὰ καταφέρουμε νὰ σταθοῦμε, νὰ πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ νὰ ἑστιάσουμε μὲ στοργὴ ἐπάνω μας, γιὰ νὰ ἀναγνωρίσουμε πὼς ὅσα ἐπιτύχαμε ἦσαν ἄθλοι. Μὰ εἶναι πλέον καιρὸς νὰ μᾶς δώσουμε, ἀφ΄ ἑνὸς τὰ εὔσημα, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πολὺ μικρὰ καί, ἀφ΄ ἐτέρου, νὰ μᾶς  ἀναγνωρίσουμε τὸ δικαίωμα τῆς ἀναποφασιστικότητος καὶ τῆς κοπώσεως.

Πράγματι στὴν πλειοψηφία μας ἐπιτύχαμε …τίποτα, σὲ γενικὲς γραμμές. Ὅμως κάτι πολὺ μεγάλο, κάτι ἰδιαιτέρως φωτεινὸ καὶ κάτι πράγματι ἐλπιδοφόρο ἄρχισε νὰ μᾶς τακαρακουνᾷ σὲ βάθος ὅλο τὸ προηγούμενο χρονικὸ διάστημα. Εἶναι ἕνας «μηχανισμὸς» τέτοιος, ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει, ὅσο κι ἐὰν ἀποφεύγουμε νὰ τὸν παραδεχθοῦμε, νὰ «γυροφέρνουμε» διαρκῶς γύρω ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἀποδεικνύουν ὅτι παραμένουμε δεσμῶτες.

Ἡ συνειδητοποίησις (ἢ ἀκόμη καὶ ἡ ἀποφυγὴ ἔως καὶ ἄρνησις τῆς συνειδητοποιήσεως) αὐτῆς τῆς καταστάσεως, ποὺ σταθερῶς μᾶς ὑποχρεώνει νὰ «ἐπιστρέφουμε» διαρκῶς, μὲ ὅλο καὶ μεγαλυτέρα ὀδύνη, σὲ ὅσα μᾶς «ἀποκοιμίζουν» καὶ μᾶς «φυλακίζουν» εἶναι «κλειδί». Εἶναι ὅμως καὶ τόσο σκληρή, ποὺ ἀρκετοὶ ἀρνῶνται νὰ τὴν διερευνήσουν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀδιέξοδά τους νὰ πολλαπλασιάζονται. 

Αὐτὸ τὸ κάτι λοιπόν, τὸ ὀδυνηρότατον, τὸ σκληρότατον καὶ τὸ αὐτοπαγιδευτικότατον, ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει συχνότατα νὰ ξανα-βιώνουμε τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια αἰσθήματα φόβου, ἀνασφαλείας καὶ μοναχικότητας, εἶναι ἰδιαιτέρως χρήσιμον καὶ διαφωτιστικόν. Δὲν εἶναι παρὰ μόνον ἕνα ἀρχέγοντον Ἔνστικτον, ποὺ πάντα διαθέταμε, ἀλλὰ ποὺ σήμερα ἀφυπνίζεται, δειλά-δειλά, ἀναφύεται μὲ ὅλο καὶ μεγαλυτέρα ὁρμὴ καὶ μᾶς προκαλεῖ σοβαροὺς κλειδωνισμούς, ὥστέ, ἐπὶ τέλους, νὰ παύσουμε νὰ ἑστιάζουμε γύρω μας καὶ νὰ ἑστιάσουμε μέσα μας. Εἶναι κάτι ποὺ ἀφυπνίσθη καὶ μᾶς ὑποδεικνύει πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα θὰ θέλαμε (ἢ ἀντέχουμε) νὰ διακρίνουμε καὶ νὰ παραδεκτοῦμε, ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως. Μὰ σίγουρα κάτι εἶναι καὶ εἶναι σπουδαιότατον.

Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ αὐτή ἡ ἐσωτερική μας «ἐμπόλεμος κατάστασις»; Μᾶς ὁδηγεῖ ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ χρειαζόμεθα.  Μᾶς ὁδηγεῖ ἐκεῖ ποὺ θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν θὰ ἀγωνισθοῦμε μὲ θάῤῤος κι ἀποφασιστικότητα γιὰ νὰ σπάσουμε τὰ δεσμά μας, ὁριστικῶς, ἢ στὸ ἐὰν θὰ σκύψουμε γιὰ πάντα, ἀναμένοντες ἀδρανεῖς τὸ τέλος μας. Μᾶς ὁδηγεῖ τελικῶς ἐκεῖ ποὺ μᾶς χρειάζεται, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε ἐσωτερικὰ ἀσφαλεῖς, τόσο ὅσο νὰ ξεκινήσουμε νὰ ἐμπιστευόμεθα τὴν «ἐσωτερικὴ φωνούλα μας» καὶ νὰ «γνωρίζουμε» ὅλα ὅσα ἀπαιτῶνται νὰ γνωρίζουμε. Γιὰ  νὰ φθάσουμε ὅμως ἐκεῖ ὀφείλουμε, στοὺς ἑαυτούς μας, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε λογῆς τεχνητὸ ἢ πραγματικὸ βαρίδι, πρὸ κειμένου, κυριολεκτικῶς, Ἐλεύθεροι νὰ δυνάμεθα, ἐπὶ τέλους, νὰ «ἀκοῦμε» μόνον τὰ ἀναγκαία.

Συνεπῶς; Συνεπῶς εἶναι σήμερα μία καλὴ εἰκαιρία γιὰ νὰ σταθοῦμε, νὰ πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ νὰ ἐπιβραβεύσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἐφ΄ ὅσον ἀκόμη κι ἐὰν ἔχουμε ἐπιτύση …τίποτα, ἔως τώρα, σίγουρα καὶ μόνον ἡ ἀναγνώρισις αὐτῆς τῆς νέας ἐσωτερικῆς μας καταστάσεως, εἶναι μικρὴ νίκη. Θὰ ἀκολουθήσουν κι ἄλλες, μεγαλύτερες, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς ἀναγνωρίσουμε πρέπει νὰ ἀρχίσουμε ἀπὸ τὶς μικρές… Τὶς ἔως τώρα, πρακτικῶς, ἀσήμαντες…

Δὲν γνωρίζω τὸ ποῦ, τὸ ἐὰν καὶ τὸ πῶς θὰ φθάσουμε. Γνωρίζω ὅμως πολὺ καλὰ πὼς ξεκινήσαμε. Γιὰ νὰ ἐξακολουθήσουμε ὅμως πιὸ ἥρεμοι χρειαζόμεθα τὴν ἐμπιστοσύνη. Κι αὐτὴν τὴν ἐμπιστοσύνη μόνον ἐμεῖς μποροῦμε νὰ μᾶς τὴν διαθέσουμε.
Ἐκεῖ λοιπὸν ἂς ἑστιάσουμε σήμερα… Τὸ χρειαζόμεθα. 

Φιλονόη

Υ.Γ. Θά ξυπνήσουμε πολεμιστές; Μά, πολεμιστὲς εἴμαστε ἤδη, ἀκόμη κι ἐὰν δὲν τὸ γνωρίζουμε. Τὸ ζήτημα εἶναι νὰ ξυπνήσουμε Ἐλεύθεροι.

εἰκόνα