Διότι δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή…

Θὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὴν φρίκη ποὺ ἄφησαν τὰ ἀποκαΐδια…
Θὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὴν ἐρημία ποὺ ἄφησε ἡ ἀπώλεια τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων…
Θὰ «γλείψουμε» τὶς πληγές μας ὅπως ὅπως καὶ θὰ ἀνασηκώσουμε τὸ κεφάλι, θὰ στηλώσουμε τὰ πόδια, θὰ σφίξουμε τὰ δόντια, θὰ πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες, θὰ σκουπίσουμε τὰ μάτια μας διότι πρέπει νὰ σηκωθοῦμε…

Θὰ σηκωθοῦμε οὔτως ἢ ἄλλως…
Ὄχι τόσο διότι ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἡ ζωὴ συνεχίζεται, ἀλλὰ διότι δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή.
Ἐὰν παραιτηθοῦμε…
Ἐὰν σηκώσουμε τὰ χέρια ψηλά…
Ἐὰν συμβιβασθοῦμε…
Ἐὰν σιωπήσουμε…
Ἐὰν λησμονήσουμε…
Ἐὰν τέλος πάντων δὲν μποροῦμε νὰ ἀνθέξουμε τὸν πόνο…
…θὰ προδώσουμε…
Θὰ προδώσουμε τοὺς νεκρούς μας…
Θὰ προδώσουμε ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔσβησαν, μέσα στὸν πανικό, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἀγωνία, στὸν φόβο, στὴν προδοσία μὰ καὶ στὴν ἀπορία…
Θὰ προδώσουμε τὰ δικά μας παιδιά, γνωστὰ κι ἄγνωστα, ποὺ προσεφέρθησαν «θυσία» γιὰ τὰ πολιτικοκομματικὰ συμφέροντα, κάποιων ὑπανθρωπιδίων…

Τί; Δέν ἔχουμε δικούς μας ἀνθρώπους μέσα στούς ἀπανθρακωμένους;
Δέν θρηνοῦμε δικά μας παιδιά μέσα στό ὁλοκαύτωμα;
Λάθος… Ὅλα δικά μας ἦσαν αὐτὰ τὰ παιδιά, ποὺ ἔσβησαν μέσα στὴν ἀγωνία, μὲ τὸ τεράστιο «γιατί» τοῦ τρόμου καρφωμένο στὰ μάτια τους!!! Δικά μας. Δικό σου, δικό του, δικό μου… Δική μου ῥίζα… Δική μου γέννα… Δική μου γενεά…
Καὶ κάποιοι δὲν τὰ ἄφησαν νὰ ἀνθίσουν…
Θά τολμήσουμε νά τά προδώσουμε κι ἐμεῖς;

Κάποιοι ἀπεκάλεσαν θυσία ὅλην αὐτὴν τὴν φρίκη.
Ὡραία… Ἂς τὸ κρατήσουμε αὐτό… Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν ἦταν θυσία στὴν βλακεία ἢ στὴν ἀνικανότητα ἢ σκέτο στὰ συμφέροντα. Ἦταν θυσία… Θά ἀφήσουμε λοιπόν «ἀπλήρωτη» αὐτήν τήν θυσία; Θά λησμονήσουμε; Θά ἀδικήσουμε, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, τόσους νεκρούς;
Ἔτσι θά κάνουμε; 

Σηκώνουμε τὰ μανίκια, σφίγγουμε τὰ δόντια, ὑψώνουμε τὸ βλέμμα στὸν Ἥλιο, ἀναλαμβάνουμε δυνάμεις καὶ συνεχίζουμε.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἔχουμε πλέον μόνον μία ἐπιλογή: νὰ τελειώνουμε μὲ τὸν κάθε εἴδους σαπροφυτισμὸ ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως.
Μόνον καὶ  μόνον γιὰ τὰ (ἀγνώστου ἀριθμοῦ) «θυσιασμένα» παιδιά, ποὺ δὲν θὰ ξαναχαμογελάσουν, ὑποχρεούμεθα νὰ πράξουμε ὅλα ὅσα ἀπαιτῶνται, πρὸ κειμένου νὰ ξανά-ἀνθίσῃ ὁ τόπος, νὰ ξανά-χαμογελάσουν οἱ ἄνθρωποι μά, κυρίως, νὰ τιμωρηθοῦν παραδειγματικῶς ὅλων τῶν ἐπιπέδων οἱ ἔνοχοι…

Φιλονόη

εἰκόνα