Σὲ ἐτοῦτον τὸν πλανήτη, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια, ἡ ζωὴ «προστατεύεται» μὲ ἰδιαιτέρως σκληροὺς κανόνες καὶ νόμους. Στὴν πραγματικότητα κάθε στιγμὴ πρέπει, θέλουμε δὲν θέλουμε, νὰ κερδίζουμε καὶ νὰ ξανά-κερδίζουμε τὸ δικαίωμα τῆς παραμονῆς μας ἐπάνω στὸν πλανήτη, εἴτε ἀντιστεκόμενοι στὴν βία εἴτε ἀκόμη κι ἀσκῶντας βία.

Ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικό, τοῦ «πεπολιτισμένου καὶ ἀσφαλοῦς κόσμου» μας, πού, ἐπισήμως, καταφέρεται ἐνάντια στὴν βία, εἶναι ἐπίπλαστα καθησυχαστικό, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μᾶς ἀποκοιμίζῃ μετατρέποντάς μας σὲ πρόθυμα σφάγια. Καὶ εἶναι κουτὸ νὰ πιστεύουμε πὼς ἡ τεχνητὴ ἀσφάλεια τοῦ δυτικοῦ (ἂς ποῦμε) πολιτισμοῦ, εἶναι κάτι παγιωμένον κι ἀδιαπραγμάτευτον, ἐφ΄ ὅσον ὡς χάρτινος πύργος, καταῤῥέει καὶ ὁδηγεῖται στὸ νὰ ξεθεμελιωθῇ. Ἀργά, βασανιστικὰ ἀλλὰ σταθερά, ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ διαλύεται, ἀκολουθῶντας τὴν πεπατημένη κάθε προηγουμένης Ὕβρεως.

Ὁπως κι ἐὰν τὸ δοῦμε ἕνα εἶναι τὸ γεγονός: ἐμεῖς, διαβιῶντες μέσα σὲ ἕνα αὐτοκαταστρεφόμενον σύστημα, παραμένουμε ἀπολύτως παγιδευμένοι καὶ ἀνίκανοι, πρὸς ὥρας, νὰ διαφύγουμε. Μᾶς ἀρέσει – δὲν μᾶς ἀρέσει, αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότης μας.
Καί, τελικῶς, ὅσο κι ἐὰν δυσκολευόμεθα νὰ ἀποφασίσουμε τὸ τί θά κάνουμε, τόσο αὐξάνονται οἱ εἰς βάρος μας πιέσεις, πρὸ κειμένου ἢ νὰ ἀποδυναμωθοῦμε πλήρως καὶ νὰ παραιτηθοῦμε ἤ, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀντιδράσουμε.

Πῶς ἀντιδρᾶ ὅμως κάποιος πού ἔχει ἐκπαιδευθῆ στό νά ἀνέχεται κάθε ἀνισοῤῥοπία, κάθε ἐκδοχή τῆς Ὕβρεως καί κάθε μορφή πιέσεως; Μέ ἐπαναστάσεις; Μέ κόμματα; Μέ κινήματα; Μέ, τέλος πάντων, ὁ,τιδήποτε γνωρίζει (διότι τοῦ ἔχει προσφερθῆ ἤδη ἀπὸ τοὺς …δυνάστες του!!!) ἤ μέ κάτι ἄλλο; Κι ἐάν πράγματι ὑπάρχῃ κάτι ἄλλο, τότε τί εἶναι αὐτό;

Φίλοι μου… Ἂς σταθοῦμε, ἐπὶ τέλους, ἀκίνητοι γιὰ λίγο… Ἂς ἡρεμήσουμε, ὅσο τὸ δυνατόν… Ἂς κυττάξουμε μέσα μας, μὲ σεβασμὸ καὶ ἀποφασιστικότητα…
…καὶ τότε, ὡς ἐκ θαύματος, θὰ ἀρχίσουμε νὰ διακρίνουμε τὶς ἀληθεῖς μας Ἀνάγκες.
Θὰ διαπιστώσουμε ἔκπληκτοι πὼς δὲν χρειάζεται νὰ μετουσιωθοῦμε σὲ …Λεωνίδες καὶ Ἀλεξάνδρους, παρὰ μόνον νὰ ἐπεξεργασθοῦμε, ὑπὸ νέα πρίσματα καὶ ὀπτικές, τὰ ὑπάρχοντα δεδομένα.
Θὰ αἰσθανθοῦμε ζωντανὰ κύτταρα ἑνὸς ὀργανισμοῦ ποὺ θέλει νὰ ἐπιβιώσῃ καὶ τότε θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἀκόμη κι ἐὰν χαθοῦν τὰ περισσότερα, ἀσθενικά, κύτταρα, σαφῶς καὶ κάποια, ἐλάχιστα θὰ δράσουν ὅπως χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ διασωθῇ καὶ νὰ ἐπιβιώσῃ ὁ ὀργανισμός.

Οἱ ἀπαντήσεις, γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ πράξουμε εἶναι ἐδῶ, μέσα μας καὶ ἀναμένουν ἀπὸ ἐμᾶς νὰ τὶς ἀνασύρουμε γιὰ νὰ τὶς ἐφαρμόσουμε. Δὲν θὰ μᾶς προσφερθοῦν ὡς …θεία ἐπιφοίτησις ἤ ἔτσι, γιατί εἴμαστε …ὡραῖοι ἢ τέλος πάντων, γιατί μᾶς ἀγαπᾶ κάποιος. Θὰ τὶς δοῦμε κατάματα, μόνοι μας καί, μόνον τότε, θὰ ἐπιλέξουμε πλευρά. Ἐπιλέγοντας ὅμως πλευρὰ αὐτομάτως ἐπιλέγεις καὶ διαδρομή. Κι ὄταν τελικῶς ἐπιλέγῃς διαδρομὴ παύεις νὰ εἶσαι ἀκινητοποιημένος καὶ αὐξάνεις τὶς πιθανότητες νὰ ἐντοπίσῃς τὶς διεξόδους.

Ἡ ἀδράνεια, ὡς ἀντιληπτικὴ κατάστασις, ἐπικρατεῖ σήμερα ὁπουδήποτε. Ἡ κίνησις ὅμως εἶναι μόνον αὐτὴ ποὺ μπορεῖ νὰ ἐγγυηθῇ τὴν ζωή. Ἡ ἀδράνεια ὀδηγεῖ σὲ στασιμότητα καὶ ἡ στασιμότης στὴν ἀπάθεια. Ἡ ἀπάθεια ἐπιταχύνει τὸν ἐρχομὸ τοῦ τέλους.

Ὑπάρχει λοιπόν διέξοδος; Κι ἐάν ὑπάρχῃ ποῦ κρύβεται;
Ἡ ἀπάντησις, γιὰ τὸν κάθε ἔναν ἀπὸ ἐμᾶς, εἶναι ἀπολύτως προσωπική. Μόνοι μας, δίχως …σκονάκια καὶ δίχως «βοήθεια ἀπὸ τὸ κοινὸ» ὑποχρεούμεθα νὰ μάθουμε. Γιὰ νὰ μάθουμε θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ παύσουμε νὰ κυττᾶμε γύρω μας καὶ νὰ ἐστιάσουμε μέσα μας.
Ἁπλὸ μὰ …ἀδιανόητον…
…ἀκόμη (!!!), μά, τόσο Ἀναγκαῖον, ποὺ τελικῶς μόνον ὅσοι θὰ τὸ ἀποφασίσουν θὰ «κερδίσουν» τὸ «εἰσιτήριο» γιὰ τὶς διεξόδους.

Φιλονόη

εἰκόνα