Προφανῶς καὶ δὲν τὰ γνωρίζουμε, διότι κάθε πόνος μας, ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, μᾶς φαίνεται ἐγειρόμενος ἀπὸ διαφορετικὰ αἴτια. Μά πόσο διαφορετικά εἶναι αὐτά τά αἴτια, ἐφ΄ ὄσον τελικῶς εἴμαστε ἐμεῖς πού πονοῦμε;

Ἀγνοοῦμε, ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, πὼς ὁ κάθε μας πόνος, μικρὸς ἢ μεγάλος, ἔχει τὰ αἴτιά του σὲ κάτι, ὁ,τιδήποτε, μικρὸ ἢ μεγάλο, ποὺ ἀποκολλᾶται ἀπὸ μέσα μας. Σὲ κάτι ποὺ πιστεύουμε ἤ ἐπιθυμοῦμε κι ὄχι σὲ κάτι ποὺ χάνουμε. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον βλέπουμε τὰ γεγονότα καὶ τὶς καταστάσεις καὶ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι καὶ τὸ αἴτιον ποὺ μᾶς προκαλεῖ χαρὰ ἢ πόνο, κάθε φορὰ ποὺ ἀλλάζουν οἱ, κατ’ ἐμᾶς, ἰσοῤῥοπίες.
Κι ἔτσι καθημερινῶς, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ὑποχρεούμεθα, συνειδητῶς ἢ μή, νὰ «ξεκολλᾶμε» μικρὰ ἢ μεγάλα ἀγκάθια, ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους, πρὸ κειμένου νὰ «πᾶμε ἕνα βῆμα παρὰ κάτω».

Αὐτὸ ποὺ στὴν πραγματικότητα ὅλοι μας βιώνουμε δὲν εἶναι τόσο ὅλα ἐκεῖνα, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως διακρίνονται, ἀλλὰ πολλὰ ἄλλα, βαθύτερα καὶ οὐσιαστικότερα.Ὅταν κάποιος, γιὰ παράδειγμα, χάνῃ τὸ σπίτι του, κυττᾶ μόνον τὸ σπίτι, ἀλλὰ οὐδέποτε τὰ ὅσα ὁδήγησαν σὲ αὐτὴν τὴν ἀπώλεια, πολλῷ δὲ μᾶλλον τὸ πιθανὸ ὄφελος ποὺ θὰ ἀνακύψη. Διότι κι αὐτὸ κάπου κρύβεται, ἀλλὰ χρειάζεται καθαρότης πνεύματος καὶ σκέψεως γιὰ νὰ γίνῃ ἀντιληπτό. Ἐγκλωβιζόμενος ὅμως κάποιος, συνήθως, στὴν ἀπώλεια, παγιδεύεται σὲ φαύλους συναισθηματικοὺς κύκλους, πρὸ κειμένου κάποιαν στιγμὴ νὰ καταῤῥεύσῃ πλήρως, δικαιολογῶντας, ἐν μέρει (πρὸς τὸν ἑαυτόν του), τὴν «ἀνικανότητά» του ὄπως καὶ τὴν «ἀδυναμία» του νὰ τὰ βάλῃ μὲ …θηρία!!!.
Μά, τελικῶς, ἐὰν καταφέρῃ νὰ ἐξέλθῃ αὐτοῦ τοῦ τέλματος, μὲ μεγάλον κόπο ὁπωσδήποτε, μᾶλλον λίγο μετὰ θὰ διαπιστώση πὼς δὲν ἦλθε καὶ τὸ τέλος τοῦ κόσμου, μά, κυρίως, πὼς τὰ σπουδαία καὶ τὰ σημαντικὰ εἶναι ἄλλα, ἀλλοῦ.

Ἡ δὲ χρονικὴ ἀπόστασις ἐκ τῶν γεγονότων, ποὺ μᾶς βοηθᾶ ὅλους πάντα, πρὸ κειμένου νὰ ἁπαλυνθοῦν οἱ πόνοι, φαίνεται ὡς σύμμαχός μας. Εἶναι ὅμως; Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός πού μᾶς πρέπει νά μή περιοριζόμεθα μόνον στό νά ἀναθέτουμε στόν χρόνο τίς ἐπουλώσεις μας, ἀλλὰ νὰ συμμετέχουμε συνειδητῶς στὶς κάθε εἴδους ἐπουλώσεις, ὅσο τεράστιες κι ἐὰν εἶναι;

Δύσκολη ἐπιλογὴ αὐτή. Δύσκολος καὶ ὁ ἀνήφορος ποὺ κρύβεται πίσω της. Ὅμως ἀρκετὰ παραμείναμε παρατηρητὲς τοῦ κόσμου μας. Καιρός μας εἶναι πλέον νὰ ἀρχίσουμε, λίγο-λίγο νὰ ἀναλαμβάνουμε τὶς εὐθύνες μας, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, πρὸ κειμένου νὰ μάθουμε νὰ κυττᾶμε τοὺς πόνους μας κατάματα καὶ νὰ μὴ τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ μᾶς καθηλώνουν, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως νὰ «σκαλίζουμε», ὅσο ἀντέχουμε κάθε φορά, πίσω τους καὶ μέσα τους, γιὰ νὰ διδαχθοῦμε.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή, διότι ἠ κατάῤῥευσις τοῦ κόσμου μας ὁσονούπω ὁλοκληρώνεται. Ἐὰν ἐμεῖς παγιδευθοῦμε σὲ νέες, μὴ διαχειρίσιμες, ὀδύνες, λόγῳ τῶν ἐπεργχομένων ἀπωλειῶν, ἢ ἐάν, παρὰ τὶς ὀδύνες μας, ἐπιλέξουμε νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὰ αὐτονόητα, ἐξαρτᾶται μόνον ἀπὸ τὸ πόσο σὲ βάθος θὰ ἔχουμε ἐπιτύχη, ἀπὸ τώρα, τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ ὅσα τὶς γεννοῦν.

Φιλονόη

εἰκόνα