Μὲ κάθε εὐκαιρία.
Μὲ κάθε πρόφασιν.
Σὲ κάθε μας στιγμή…
Ἀκόμη κι ὅταν τὰ νέφη ἤ ἡ βροχὴ μᾶς τὸν κρύβει, ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀναζητοῦμε ἐπιμόνως μία ἀκτίδα του.
Τὸ φῶς του εἶναι ἀναζωογονητικό, μᾶς γεμίζει ἐνέργεια καὶ μᾶς ἀλλάζει τὶς διαθέσεις.
Ὅσο δύσκολα κι ἐὰν τὰ πράγματα, τόσο πιὸ συχνὰ πρέπει νὰ στρέφουμε τὸ βλέμμα μας πρὸς τὸ φῶς του.
Τόσο πιὸ εὔκολα θὰ μποροῦμε νὰ ὑπερπηδοῦμε τὰ ἐμπόδια καὶ νὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ χαμόγελο.
Ἄλλως τε…
Τί εἶναι ὅλο αὐτό πού μᾶς συμβαίνει; Μήπως εἶναι λίγο …σκοταδισμός;
Καί πῶς μποροῦμε διαφορετικά νά τόν ἀντιμετωπίσουμε ἐάν ὄχι μέ τό νά φωτίσουμε κάθε σκιά του;
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Τὸ παρὸν ἀναδημοσιεύθηκε στὸ Aussiedlerbetreuung und Behinderten – Fragen.
Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο δεν μπορείς να φέρεις φως ρίχνοντας την δέσμη ενός φακού γύρω
Πρέπει να ανοίξεις θύρες και παράθυρα ώστε να μπει ο ήλιος και νά απλωθεί το φώς του παντού
Ἐγὼ πάλι διερωτῶμαι γιὰ κάτι ἄλλο, βαθύτερον… Κι ἐάν ὀ Ἤλιος εἶναι …ἐντός τοῦ δωματίου;
Αυτή η ρησις αποδίδεται σε έναν χαρισματικό άνθρωπο πού έζησε κοντά στο χωριό μου
Ήταν από αυτούς πού γνώριζαν το παρελθόν και προέβλεπαν μέρος του μέλλοντος
Αν και η ρησις αυτή έχει θρησκευτική βάση εντούτοις εφαρμόζεται γενικώς
Πρέπει τελικά να ανοίξεις η να ανοιχτεις ο ίδιος σε εμπειρίες σε συναναστροφές σε γνώσεις σε αλληλεπιδράσεις ώστε να ωφεληθεις από τα όποια θετικά στοιχεία (απομονώνοντας τα επιβλαβή) έως αυτές οι προσλήψεις να γίνουν το φώς πού θα σε φωτίσει θα σε ζεστάνει και γιατί όχι,θα σε βοηθήσει να βρεις τον δρόμο
Η δική σου απορία είναι μια προσέγγιση ας πούμε πιο εσωτερική
Ο Ήλιος υπάρχει μέσα μας και πλέον καλουμαστε εμείς να του δώσουμε εκείνη την θέση στον χώρο πού θα επιτρέψει την ανεμπόδιστη διάχυση του φωτός
Καλουμαστε να αφαιρέσουμε ότι εμπόδιο θέσαμε η μας έθεσαν μεταξύ ημών και του Ήλιου ώστε τίποτε να μην δημιουργεί σκιάην επιτρέποντας και την επικοινωνία με το φως
Καλουμαστε να ανοίξουμε τα μάτια μας στον Ήλιο που στέκει ανιδιοτελής δότης και αιωνίως προσφέρει ώστε να δούμε να αντιληφθούμε να μάθουμε τα όσα η δική μας εθελοτυφλια μας αφαιρεί την δυνατότητα
Πιστεύω πως μια από τις τρεις πιθανότητες που έδωσα είναι κοντά στο ότι εννοείς Φιλονοη
Ἀκριβῶς ἀλλὰ κι ἐπὶ πλέον, ὑποψιάζομαι (δίχως νὰ δύναμαι νὰ τὸ ἀποδείξω φυσικά…!!!) πὼς πιθανότατα τελικῶς νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ ἀληθὴς σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ἐὰν εἶναι ἔτσι, τότε καλὸς ὁ (ἐξωτερικὸς) Ἥλιος, Ἀναγκαῖος, Πολυτιμότατος…
…ἀλλὰ δὲν παύει νὰ εἶναι ἐξωγενὴς παράγων. Ἐάν, λέω ἐάν, τελικῶς ὑπάρχῃ κι ἄλλη, πιὸ δύσβατος ἀλλὰ σαφῶς πιὸ οὐσιαστική διαδρομή, πῶς δυνάμεθα νά τό ἀνακαλύψουμε;
Φωτοτροπισμος καλειται εκείνη η τασις των όντων να τρέπονται να τείνουν προς το φώς
Σκοτοτροπισμος κατα λεκτικην αντιστροφην αναγνωρίζεται ως η τασις μόνον του ανθρώπου να τείνει προς το σκότος προς το κρυφό το σκιωδες
Φαινόμενον που δεν έχει μελετηθει επαρκώς
Χαιρετώ σε φίλη
Ἔχω ἀρχίσει καὶ πιστεύω πὼς ὄλη αὐτὴ ἠ συνθήκη ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν …τεμπελιά!
” Εάν υπάρχει και άλλη πλέον δύσβατος αλλά σαφώς πλέον ουσιαστικη διαδρομή πως θα καταστη δυνατή η ανακαλυψις αυτής;’
Δύο σημεία θέλω να εντοπίσω
Πρώτον το να ερωτάς εσύ εμέναν είναι προς τιμήν μου
Από καιρόν αρκετον σε διαβάζω και κατανοώ το βάθος του πνεύματος σού
Οπωσδήποτε δεν είμαι ο πρώτος που σου αναγνωρίζει μίαν υπεροχήν στην γνώσιν αλλά τοιουτως αισθάνομαι και τοιουτοτρόπως ομίλησα
Αυτό είναι διαπιστωσις και όχι φιλοφρονησις
Το δεύτερον των σημείων είναι αστεϊσμός
Πόσον χώρον έχουμε διαθέσιμον;
Προβλέπω πως και πάλιν το κείμενον θα κινδυνεύσει να βγει εκτός του τηλεφώνου μου και θα σκαλίζω τα γράμματα επί της τραπέζης
Για έμεναν πάντως είναι ευχαριστον
Ἢ ποὺ θὰ στραφῇς σὲ Η/Υ ἢ ποὺ θὰ μεταπηδοῦμε ἀπὸ δημοσίευμα σὲ δημοσίευμα, γιὰ νὰ ἀποφεύγουμε τὰ …σεντόνια.
Χῶρο ἔχουμε ἄφθονον, ἀλλὰ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμέναν, παρὰ μόνον ἀπὸ τὴν συσκευὴ τηλεφώνου σου.
Καί, τέλος… Δὲν καταθέτω δημοσίως οὐδὲν περισσότερον ἢ ὀλιγότερον ἀπὸ δικά μου βήματα, ἀτομικὲς διαδρομές, προσωπικὲς συνειδητοποιήσεις. Συνοδοιπόροι παραμένουμε ἅπαντες.
Το παράδειγμα τού σκοτεινού δωματίου αποδίδεται σαν συμβουλευτική ρησις του γέροντος Πορφυρίου ενός ανθρώπου που διέθετε χάρισμα αληθινόν
Οικτιρω τον εαυτόν μου που δεν εφροντισα να τον γνωρίσω ,να τον δω από κοντά έστω και για λίγο
Για αυτόν ο Ήλιος είναι παράγων φωτισεως εξωγενούς επιδράσεως, είναι η πίστις προς κάποιον Θεό (για τον γέροντα είναι ο Χριστός) και ο Ήλιος αντιπροσωπεύει με το φως του την
φωτισιν ην λαμβάνει ο πιστός όταν ανοίγοντας την ψυχήν αυτού επιτρέπει στον Θεό να εισέλθει
Όσον και εάν παραδέχομαι τον γέροντα Πορφύριο σαν χαρισματικόν όσον και εάν εθαυμασα αυτόν η δική μου προσεγγισις τοιούτων θεμάτων κινείται επί άλλων κατευθύνσεων
Δεν είναι κάτ εμέ η οδός προς την αλήθειαν κάτι που υποδεικνύεται σαν ήδη δοκιμασμένη συνταγή του τύπου ” έτσι έκαναν και άλλοι έτσι κάνε καί εσύ”
Δεν υφίσταται κατ εμέ φίλη μου ασφαλής πεπατημένη οδός επί της οποίας κινούμενοι θα φθάσουμε στο ποθητον
Ίσως και μόνον ίσως να μην πρέπει να φθάσουμε στο ποθητον, στην αλήθειαν ή στην φωτισιν και να είναι καλυτέρα η διαδρομή από το τέλος
Δηλαδή ίσως αυτή η συνεχής αναζητησις η διαρκής αναβασις του πνεύματος προς ένα σημείο όπου θα δύναται να ειπούμε ” τώρα είδα,έμαθα γνωρίζω” ίσως να είναι προτιμοτέρα από την κατακτησιν του σημείου αυτού
Ίσως έτσι ίσως αλλιώς οπωσδήποτε όμως θεωρώ πως είναι δύσκολη η αναπτυξις μιας τέτοιας συζήτησης όπως αυτή που τολμουμε,
χωρίς να υποπεσουμε στο ατόπημα του δογματισμού
Θα προσπαθήσω να παραθέσω ότι δυναμαι και εάν καταστω δογματικός διδω το δικαίωμα προς παντας να με επαναφέρουν
Σαφῶς καὶ ἡ ἀτομικὴ διαδρομὴ πρὸς τὸ φῶς ΔΕΝ γίνεται νὰ εἶναι πεπατημένη.
Σαφῶς, πάντα κατ΄ ἐμέ, τὸ Φῶς ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ εὕρουμε μέσα μας, ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι φθηνὰ ὑποκατάστατά του.
Σαφῶς ὅμως δὲν δύνανται ἅπαντες νὰ τὸ πράξουν.
Θέλω να εξαιρέσω εξαρχής κάθε υποψία αναφοράς σε θρησκευτικές πεποιθήσεις καθώς δεν είμαι προσυλητιστης ούτε και πιστός καμμιας θρησκείας
Πιστεύω πώς δεν εδημιούργησεν ο Θεός τον άνθρωπον διότι ουδέποτε τον είχεν ανάγκην τουναντίον ο άνθρωπος εδημιουργησεν τον Θεόν καί τόν ονομασεν όπως αυτός έκρινε αναλόγως των πεποιθήσεων και των προσανατολισμών που ενστετνιζετο η ακολουθούσαν στην ιστορικήν αυτού διαδρομην
Παρομοίως ἀρνοῦμαι ΚΑΘΕ θρησκευτικὴ ὀπτικὴ καὶ πρίσμα. Αὐτὸ ὅμως δὲν μὲ ἐμποδίζει νὰ διακρίνω σὲ κάθε πρίσμα καὶ μίαν (μερικὴ κι ἀπεκομμένη) ἀλήθεια.
Μακρυὰ ἀπὸ ἐμᾶς τοῦτα.
Κάθε θρησκευτική οπτική εμπεριέχει το στοιχείον του δογματισμού
Η βάσις κάθε θρησκείας είναι η πίστις και η θρησκευτικού τύπου πίστις δεν υποβάλλεται στην δοκιμασιαν της λογικής ειδάλλως
πίστις δεν είναι
Ἀκριβῶς ἔτσι.
Άνθρωπος καλείται το ζων ον εκείνο που εκφράζει απορίες και διατυπώνει ερωτήσεις
Όσον βαθύτερες σε νόημα οι απορίες και όσον δυσκολότερες στην προς απάντησιν προσπάθειαν οι ερωτήσεις τόσον πιο άνθρωπος λογίζεται ή τουναντίον τόσον λιγοτερον συνδέεται με την ανθρώπινη φύσιν του καθώς αποδεσμευόμενος εξ αυτής υψουται σε επίπεδον ανώτερον από των γύρω αυτού άλλων
Εδώ πιστεύω πως εντοπίζεται η τραγική ευγένεια της φύσεως μας
Διότι όσον απορούμε και αναζητούμε απαντήσεις οδηγουμεθα στο να ευρισκουμε κάποιες μα φευ οι απαντήσεις οδηγούν σε άλλες ερωτήσεις και σε άλλες οδούς αναζητήσεων συνήθως σκοτεινότερες η πλέον δύσβατες των προτέρων
Και πάλιν με κοπον δίνοντας μίαν απάντησιν ανακαλύπτουμε πως αυτή ανοίγει την οδόν άλλων ερωτήσεων
Ομοιάζει αυτή η ας την ειπούμε “ειρωνεία ” με τον μυθον τού αθάνατου νερού
Δεν αρκεί να σταθείς στην πηγή και να πιείς λίγο αλλά κάθε γουλια δυναμώνει την διψαν και θέλεις διαρκώς να πίνεις
Έως ότου κατανοείς πως αθάνατος καθίσταται όποιος στέκει εμπρός και πίνει αιωνίως
Η αθανασία διαρκεί μόνον όσο πίνεις και όχι για παντα
Ἡ διαδικασία ποὺ περιγράφεις ἀναφέρεται (στὴν πραγματικότητα) στὸ σημαντικότερον χαρακτηριστικὸν τοῦ Ἀνθρώπου: τὸ «ἐπιστήμης δεκτικόν».
(Κατ’ Ἀριστοτέλην) Ἄνθρωπος καλεῖται κάτι, σαφῶς πληρέστερον: ζῶον, πεζόν, δίπουν, ἐπιστήμης δεκτικόν, γελαστικὸν κλπ… Καί, ἐπὶ πλέον, μᾶς τονίζει πὼς «πάντες Ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει», πρὸ κειμένου νὰ κατανοήσουμε καλλίτερα τὸ ποιὸς θὰ μποροῦσε, ἀληθῶς, νὰ θεωρεῖται Ἄνθρωπος. Δῆλα δὴ κατ’ Ἀριστοτέλην Ἄνθρωπος εἶναι ὅστις εἶναι ἐπιστήμης δεκτικὸς (πέραν τῶν λοιπῶν, ἐξωγενῶν χαρακτηριστικῶν). Ἄρα, οἱ ἀπορίες εἶναι ἀναγκαῖες ὅταν ὑποστηρίζουν τὸ «ἐπιστήμης δεκτικόν».
Συνεπῶς τὸ ὄν ποὺ ἐκφράζει ἀπορίες καὶ διατυπώνει ἐρωτήσεις ἀπολύτως ἐπιστημονικῆς λογικῆς, εἶναι ἄνθρωπος. Οἱ λοιποί, ποὺ ἐκφράζουν μὲν ἀπορίες ἀλλὰ οἱ ἀπορίες των εἶναι …θόρυβος, δὲν εἶναι ἐπιστήμης δεκτικοὶ καί, κατ’ ἐπέκτασιν, δὲν γίνεται νὰ λογίζονται γιὰ ἄνθρωποι. Καί τί εἶναι ἕνα τέτοιο πλάσμα; Τί νά σοῦ πῶ; Ἀνθρωπόμορφος μαϊμοῦ; Ἀνθρωπόμορφος χιμπατζής; Ἀνθρωπόμορφον κτῆνος σκέτο; Δὲν μπορῶ νὰ τοποθετηθῶ. Δὲν θὰ περίμενα ὅμως ἀπὸ τέτοια ὄντα νὰ …«μετουσιωθοῦν» σταδιακῶς σὲ κάτι …ἀθάνατον, ὅταν διάγουν βίον ποὺ τείνει πρὸς τὸ …«ἄχθος ἀρούρης».
Συμφωνοῦμε λοιπὸν (ἐπὶ τῆς βάσεως) στὸ ὅτι ἡ ἀθανασία διακρεῖ ὅσο πίνεις ἀπὸ τὴν «πηγὴ τοῦ ἀθανάτου ὕδατος τῆς …γνώσεως».
” Σε όποια κορυφή και εάν ανέβουμε θα αντικρίσουμε άλλες ψηλότερες κορυφές” μας λέγει το ποίημα τρομάζοντας μας
Αυτό είναι λοιπόν;
Εύλογα θα αναρωτηθεί τίς εάν τελικώς υπάρχει τέρμα σε αυτήν την αεναην αναζητησιν η μη υπάρχοντος τέρματος τουλάχιστον εάν υπάρχει νόημα
Το να σκύβουμε κυτωντας μέσα μας θα φέρει τελικώς την απάντησιν;
Η μήπως αυτή η ατελείωτος διαδρομή είναι το ζητούμενον;
Εδώ υπεισέρχεται μια τρομακτική διαπιστωσις
Εάν στο παρελθόν κάποιος εκατορθωνε να δεί την αλήθειαν να μάθει την απάντησιν και να την διαδώσει με τρόπον κατανοητον προς όλους θα εσυνεχιζε η σκέψις;
Πόσοι σοφοί θα εχανοντο εάν κάποιος ανακάλυπτε την αλήθειαν πριν από τον χρόνον καθ’ ον εζησεν ο Επίκτητος;
Ο κόσμος θα πάθαινε ότι έπαιρνε και με την φωτογραφιαν
Ηλθεν ο φωτογραφικός σκοτεινός θάλαμος και σαν αληθεστερος ως προς την απεικονισιν υπερίσχυσε της ζωγραφικής τέχνης
Τι κωμική ειρωνεία και αυτή να έρχεται ο σκοτεινός θάλαμος για να μας δώσει την δυνατότητα να δούμε την ” αληθινή εικοναν”
Και εξ αυτής της ” αληθινοτητος” δεν ξαναείδαμε έναν Vermeer
Σαφῶς καὶ δὲν ὑπάρχει πέρας σὲ αὐτὴν τὴν διαδρομή. Πάντα θὰ ὑπάρχουν ὑψηλότερες κορυφές κι εὐτυχῶς. Καὶ λέω εὐτυχῶς, διότι ἐὰν παύσουν οἱ κορυφές, τότε παύει καὶ ἡ ἀναζήτησις.
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… ἐάν κάποιος ἐπέτυχε νά ἰδῇ τήν ἀλήθεια στόν Ὅλον, τότε ποιός ἀκριβῶς θά ἄντεχε (ἤ θὰ τολμοῦσε) νά τήν ἀκούσῃ;
Νά ὅμως καὶ μία πολὺ ὡραία παρατήρησις… Ἡ φωτογραφία ΔΕΝ ἀντικαθιστᾶ ἕναν πίνακα ζωγραφικῆς. Ἡ φωτογραφία ἀποτυπώνει μόνον ἕνα στιγμιότυπον μίας ἐξωγενοῦς πραγματικότητος. Τί θά μποροῦσα νά μάθω ἀπό μίαν φωτογραφία; Τί περισσότερο ἐκτός μίας ἀποτυπώσεως χρονικῆς;
Τί θά μποροῦσα ὅμως νά μάθω ἀπό ἕναν ζωγραφικό πίνακα;
” Τι θα μπορούσα όμως να μάθω από έναν ζωγραφικό πίνακα;”
Αυτή η ερωτησις φίλη μου εκφράζει αληθινή απορία;
Ὄχι βέβαια… Λογοπαίγνιον εἶναι.
Καὶ φυσικὰ ἀναφέρομαι σὲ πίνακες ζωγραφικῆς ποὺ ἀποτυπώνουν τὴν πραγματικότητα κι ὄχι σὲ …«μοντέρνα τέχνη».
Εχασαμεν λοιπόν τον Vermeer χάριν της αληθείας που προσεφερεν στον κόσμον η Kodak instamatic camera
Τι άλλο είμαστε έτοιμοι να χάσουμε χάριν της μεγάλης αληθείας;
Ας υποθέσουμε πως εγώ κατέχω αυτήν και δυναμαι να την χαρίσω σε όποιον ζητεί ποιος είναι αυτός που γνωρίζει το τίμημα;
Ποιος είναι που δύναται να κρατήση την πυρά εν ταις χειραις αυτού και μη κατακάυση αυτόν;
Ποιος δεν φοβήται την μεγάλην αλήθειαν κυρίες και κύριοι;
Ό τεχνών χειραν ή Θεός ή βλάσφημος εστί
Συγνώμην ζητώ για τα ηλεκτροτυπογραφικα λάθη
Ο τεινων χειραν ή Θεός ή βλάσφημος εστί
Όποιος δηλαδή δηλώσει πως δεν φοβήται την μεγάλην αλήθειαν είναι ή Θεός ή βλάσφημος
Ὑπάρχει κάποιος ζῶν ὀργανισμός ἐπί τοῦ πλανήτου πού νά μή φοβῆται; Ἤ, τοὐλάχιστον (γιὰ νὰ τεθῇ πιὸ ὀρθὰ τὸ ἐρώτημα)… Ὑπάρχει, πρὸς τὸ παρόν, κάποιος ζῶν ὀργανισμός πού νά μή φοβῆται;
Κατ’ Ἀριστοτέλην πάντα νομίζω πὼς ὁ (ἀτομικὸς) δρόμος εἶναι αὐτός: ὁ ἐντοπισμός, ἡ διαχείρισις καί, καταληκτικῶς, ἡ ἀκύρωσις τοῦ κάθε φόβου.
Ἐν τούτοις ἡ ἐν λόγῳ διαδρομὴ εἶναι ἀπὸ δύσκολος ἔως ἀδύνατος.
Κι ὅταν τοῦτον συμβῇ, τότε ναί… Ἤ βλάσφημος θὰ προκύψῃ ἢ θεός…
Ὅμως… θά προλάβῃ ἕνας ζῶν ὀργανισμός στήν διάρκεια τοῦ βίου του νά ἐπιτύχῃ κάτι τέτοιο;
Ἐὰν τοῦτον συμβῇ εἰλικρινῶς, τότε ἂς ἔχουμε κι ἕναν …θεὸ ἀνάμεσά μας.
Ἐὰν τοῦτον φαίνεται νὰ συμβαίνῃ, ἀλλὰ κρύβει τὴν ἀνικανότητα καὶ τὴν ἀδυναμία διαχειρίσεως τῶν ἐπὶ τῆς Οὐσίας συνειδητοποιήσεων, τότε θὰ προκύψῃ βλασφημία, ποὺ περισσεύει στὶς ἡμέρες μας.
Ἐὰν ὅμως τοῦτον συμβαίνῃ ἀληθῶς, δὲν θὰ μὲ χαλοῦσε κι ἕνας θεὸς ἀνάμεσά μας.
Χάριν τῆς Ἀληθείας; Πόσοι καί Ποῖοι θά μποροῦσαν νά θυσιάσουν τά πάντα γιά νά πορευθοῦν πρός Αὐτήν;
Ἔ, αὐτοί, οἱ ὅσοι, εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ θὰ τὴν ἀναζητήσουν.
Ἐὰν πάλι κάποιος τὴν κατέχῃ, τότε ἀντιλαμβάνεται καὶ τὸ ποιὸς (ἢ ποῖοι) δικαιοῦνται νὰ λάβουν τὰ …«φῶτα» του. Οἱ λοιποί, οἱ μὴ ἱκανοὶ καὶ μὴ ἄξιοι, πρέπει νὰ ἀποδείξουν πὼς δὲν εἶναι …«ἐλέφαντες».
” Δεν θα με χαλούσε και ένας Θεός ανάμεσα μας”
Έστω και ημίθεος βρε παιδί μου και ας βολευτουμε με ότι έχουμε
Για εμεναν πάντως Φιλονοη θα ήταν θείο δώρο ένας Άνθρωπος ανάμεσα μας
Ἄνθρωποι ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας ἀλλά, ἁπλῶς, ἀδυνατοῦμε (γιὰ τὴν ὥρα – καὶ τὸ τονίζω αὐτό!!!) νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε διότι ἔχουμε «ἐκπαιδευθεῖ» νὰ ἑστιάζουμε στὰ ἄσκημα, στὰ ζοφερὰ καὶ στὰ πρόστυχα. Ὁ φόβος καλύπτει συμπεριφορές, οἱ ἄμυνες πνίγουν τοὺς αὐθορμητισμοὺς καὶ οἱ πεποιθήσεις (μας) ἐμποδίζουν τὴν εἰς βάθος ἐπικοινωνία. Ἐὰν ἐπιλέγαμε νὰ δοῦμε τὸν κόσμο μας μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ νὰ «ἀπογυμνώνονται» ἅπαντες ἀπὸ τὰ περιττά, τότε θὰ ἀνακαλύπταμε καὶ τοὺς Ἀνθρώπους.
Καὶ κάτι ἀκόμη, περὶ Ἀνθρώπων.
Γιὰ ἀρχὴ ἂς ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴν ἔννοιαν Ἄνθρωπος καὶ μετὰ νὰ τοὺς ἀναζητήσουμε.
Ας δώσουμε στην μεγάλην αλήθειαν το όνομα Φώς παραλληλιζοντας την έννοιαν με της φωτισεως η της γνώσεως
Πόσον Φώς θέλουμε να δούμε;
Και μιλώ για εμάς που γνωρίζοντας και παραδεχομενοι την τύφλα μας την μαύρη θέλουμε να δούμε το φώς
Πόσον Φως δυνάμεθα και αντέχουμε αδελφέ;
Φώς υπάρχει απλετον αλλά μένει να μάθουμε πόσον δυνάμεθα εκ της φύσεως του νου μας να δούμε διότι είναι πιθανόν να μην διαθέτουμε την ικανότηταν ούτε για έστω ολίγον
Και για όσον εντέλει δυνάμεθα πόσον από αυτό αντέχουμε;
Πόσον ψηλά δύναμαι να υψώσω το βλέμμα έως ότου να πω “φτάνει δεν μπορώ μου καίει τα μάτια”;
Εγώ λίγο εσύ περισσότερο άλλος πολύ αναλόγως της φυσικής δύναμης και της εκπαιδεύσεως
Και εάν εντέλει η φίλη Φιλονοη έχει δίκαιον καί τό φώς ευρίσκεται εντός ημών;
Μα δεν είναι ευδιάκριτο διότι ένα παχύ στρώμα σκότους ενδύει και καλύπτει το Φώς αυτό καθιστώντας το μη ορατό
Εδώ πλέον έρχεται η ερωτησις
Πόσον βάθος έχει η άβυσσος εντός ημών η οποία κρατεί στον πυθμένα αυτής το Φως;
Ἀπέραντον τὸ βάθος τῆς ἐσωτερικῆς μας Ἀβύσσου.
Μια καλημερα δημιουργεί καλήν ημέραν
Φίλη Φιλονοη προ ολίγου έλαβα την πληροφοριαν περί του θανάτου της μητρός μου
Η συζήτησις αυτή ας διακοπεί για λίγες ημέρες
Καλημέρα
Τὰ θερμά μου συλλυπητήρια.
Σε ευχαριστώ για τα συλλυπητήρια που έστειλες
Είναι πολύτιμο να γνωρίζει ο άνθρωπος πώς υπάρχουν γύρω του άλλοι που με την λύπη του θα λυπηθούν και με την χαρά του θα χαρούν
Το διαπίστωσα αυτές τις ημέρες από ανθρώπους πού στάθηκαν πλάι σε εμένα και στις δύο μου αδελφές αλλά και από άλλους τους οποίους ούτε τούς έχω ούτε με έχουν δει ποτέ όντας φίλοι διαδικτυακοί
Έχεις δίκαιο πώς πρέπει να επαναπροσδιορισουμε την έννοια της λέξης άνθρωπος και ίσως σε κάποια άλλη συν-ζητηση να το τολμήσουμε
Πάντως πιστεύω πως στο σύνολο των κριτηρίων για τον χαρακτηρισμό Άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριληφθούν και τα κάτωθι
Το να χαίρεσαι με την χαρά και να πονάς με τον πόνο του άλλου σε καθιστά άνθρωπο
Το να χαίρονται με την χαρά και να πονουν με τον πόνο σου οι άλλοι εφόσον το αξίζεις σε καθιστά άνθρωπο
Νὰ εἶσαι καλά. Ἀκριβῶς ἔτσι.
Θέλεις φίλη μου να συνεχίσουμε ότι διεκόπη;
Εδώ;
Φυσικά.
Μέγα το της αβύσσου βάθος ,δικαίως δηλώνει η Φιλονοη
Και δύσκολη η κατάβασις θα συμπληρώσει ο Ακμων
Η λεκτική περιγραφή για την αβυσσον ίσως να δίδει την εντύπωσιν πως πρόκειται περί ενός κενού σκοτεινού χώρου μα δεν είναι έτσι
Ο χώρος της εντός ημών αβύσσου γεμει παντός κινδύνου
Λάσπες κολουν στα πόδια γλιτσες κάνουν το έδαφος ολισθηρον γυαλιά καρφιά πληγώνουν και ματώνουν και βεβαιως το σκότος επικαλύπτει κάθε βεβαιότηταν αφήνοντας τόπον μόνον για την αμφιβολίαν και τον φόβον
Και εντός όλων αυτών καλείται ο αναζητων να απλώσει η μάλλον να χώσει την χειραν σε μιαν προσπάθειαν να φτάσει και να πιάσει κάτι το οποίο όπως ο χρυσός ( το βαρύτερον των μετάλλων) έχει καταβυθισθει στον πυθμενα
Καθόλου ευκολον το εγχείρημα μα όπως όλα τα δύσκολα μεγάλη και η ανταμοιβή της προσπαθείας
Καθόλου ευκολον το να συλλέξει τις τον καρπον της Ελαίας να μεταφέρει συνθλιψει διηθηση και ότι άλλον αναγκαίον πράξει αυτόν μεγαλη όμως και η ανταμοιβή να έχει φως από τον καταναλίσκοντα το έλαιον λυχνον
Τοιουτοτρόπως καί στην τού Φωτός αναζητησιν
Ἀκριβῶς ἔτσι. Θὰ προσέθετα μόνον καὶ τὴν Ἡδονή, ὡς ἀπολαβή, μεταξὺ τῶν λοιπῶν ἄλλων αἰσθημάτων ποὺ κατακλύζουν κάποιον, ὅταν ἐπιτυγχάνῃ νὰ ἀνασύρῃ ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ …«σκότους» κάποιες Ἀλήθειες.
Εντέλει πως;
Αναπόφευκτα από εδώ εκκινεί η κατάθεσις απόψεων αις αποτελούν μέρος της προσωπικής κοσμοθεωρησεως του γραφοντος χωρίς οπως εδηλωθη πρότερον ο γράφων να διεκδικεί την αυθεντίαν καί ως εκ τούτου αφήνει ανοικτον το πεδίον σε κάθε αμφισβήτησιν η οποία πιθανώς θα φέρει άλλες απορίες προς συνέχισιν τελικώς του μύθου περί του αθανάτου ύδατος
Και καλύτερα έτσι
Δὲν νομίζω κάποιος συνομιλητής μας νὰ διεκδiκῇ τὰ «παπικὰ ἀλάθητα». Ἀναζητοῦμε… κι ὡς ἐκ τούτου καὶ θὰ στραβοπατήσουμε ἀλλὰ καὶ θὰ ὀρθοπατήσουμε.
Ούτε και εγώ εδηλωσα πως κάποιος άλλος θεωρεί εαυτόν αλαθητον
Απλώς συμβαίνει να έχω πλήρην την επιγνωσιν καί περί της γνώσεως ην κατέχω αλλά και περί της αγνοίας πού με κατέχει
Ως εκ τούτου η δηλώσεις μου περί μη αλαθήτου δεν συνιστούν ψευδήν επιδειξιν σεμνοτυφιας
Νομίζω πως καλά θα κάνω να ομολογήσω ότι η γλώσσα ην χρησιμοποιώ καθώς καί η τύχη μου με φέρουν σε θέσιν να συνδιαλεγομαι με άτομα ανωτέρας της εμής μορφώσεως έτσι πάντα δηλώνω ” κυρίες και κύριοι δεν ξέρω πολλά και το διασαφηνιζω”
Κάπως ἔτσι αἰσθάνομαι κι ἐγώ, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε.
Κάπως έτσι εδώ που τα λέμε αισθάνεσαι και εσύ φίλη μου μόνον που εσύ γνωρίζεις πραγματικως περισσότερα έχοντας διαβάσει τουλάχιστον εξ όσων βλέπω έναν Αριστοτέλη και δεν γνωρίζω ποιους άλλους σοφούς
Κάπως έτσι βεβαίως εδώ που τα λέμε θα ησθανετο και ο Αριστοτέλης βλέποντας και αυτός ” άλλες ψηλότερες κορυφές”
Παρηγορον δι εμέ το να έχω έστω αυτό σαν κοινό στοιχείον με τον μεγα σοφόν
Απλώς εγώ όντως δεν έχω διαβάσει και ότι γράφω το γράφω περισσότερον από πηγαιαν ορμήν και ολιγοτερον από γνώσιν
Σαν να λέμε έτσι μου φαίνεται σωστό και έτσι το
λέω βρε αδελφέ
Απλώς είναι η γλώσσα που χρησιμοποιώ τοιούτου είδους που προσδίδει ένα ύφος το οποίον δεν αντιστοιχεί στο πραγματικόν επίπεδον γνώσεως εντός τού οποίου κινούμαι
Παρεμπιπτόντως εάν η γλώσσα αυτή καθώς και η σειρά της των λέξεων συντάξεως είναι ενοχλητική δύναμαι προς απλοποίησιν αυτής καθότιν γνωρίζω και άλλους τύπους ελληνικής γλώσσης απλώς σε αυτού του τύπου την καθαρεύουσαν ρέει το κείμενο μετά ευκολίας μεγαλυτέρας δι εμέ παρά στην δημοτικια
Δὲν ἔχω διαβάσει ἕναν Ἀριστοτέλη. Πολεμῶ (κυριολεκτικῶς ὅμως) μὲ τὸ νὰ παρακάμψω τὶς ἀνθρώπινές μου ἀδυναμίες καὶ νὰ τὸν κατανοήσω, τόσο ὅσο… Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ταξείδι ζωῆς κι ὄχι …ἀναγνώσεις παραλίας καὶ διακοπῶν.
Ὅσο διὰ τὴν γλῶσσαν… προτιμῶ αὐτὴν ποὺ χρησιμοποιεῖς.
Οἱ Ἀλήθειες, οἱ Ἀξίες, οἱ Ἀρχὲς εἶναι, γιὰ ὅλους τοὺς στοιχειωδῶς σκεπτομένους, μονόδρομος. Σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τοῦ κόσμου μας ὅλοι αὐτοὶ ποὺ στοιχειωδῶς σκέπτονται, ἀπὸ λίγο ἔως πολύ, στὶς αὐτὲς διαδρομὲς καταλήγουν. Σὰν τὴν δική σου.
Δεν συμβαίνει η της αληθείας προσεγγισις κατ όμοιον τρόπον για όλους
Διαφορές εις τις ικανότητες τις δεξιότητες στον βαθμον αντιλήψεως και ευφυίας δημιουργούν και διαφορές στους τρόπους προσεγγίσεως αυτής
Κύριον είναι η αναζητησις και ανευρεσις της πραγματικής ταυτότητας εκάστου ημών
Ψάξε φίλε μου και βρες ποιος είσαι και γιατί γεννήθηκες
Όχι μόνον με την φιλοσοφικού στοχασμού αναζητησιν περί τού νοήματος του βίου ον διαγεις ( αντικειμενον εξ ορισμού δύσκολον ακόμη και για υψηλότερους νοες) αλλά και με την πλέον πεζού και πρακτικού είδους εξερεύνησιν των δεξιοτήτων ων η φύσις εδωρισεν προς εσέ
Εκ φύσεως φίλε μου είσαι ικανότερος έναντι άλλων σε κάποιου είδους δράσεις και αυτό είναι στοιχείον του εαυτού της ταυτότητος του ιδίου είναι που σου ανήκει και του ανήκεις άρα αυτό είσαι η μάλλον και αυτό
Εξάσκησε και φέρε έως τον ει δυνατόν τέλειον βαθμόν εκείνο το ότι αποτελεί στοιχείον υπεροχής
Μην αρκεισαι στα μικρά και λίγα αλλά μεγεθυνε και πολλαπλασίασε αυτά
Εάν είσαι επιδέξιος με τα χέρια μην αρκεστεις να γίνεις ένας καλός ξυλουργός και φτάνει αλλά γίνε καλλιτέχνης του ξύλου δίνοντας στον κόσμο κάτι ανώτερο από αυτό που απλώς αξίζει τα λεφτά που θα σου δώσουμε
Σωστά.
Ἐπὶ πλέον ὅμως, νὰ τονίσουμε πὼς ἡ ἐκ μίας ἀπόψεως ὀπτική, δηλώνει ἱκανότητα ὀπτικῆς. Σκέψου πὼς ὑπάρχουν ἀμέτρητοι στὸν κόσμο μας ποὺ δὲν ἔχουν κάποιαν, οἱανδήποτε, ὀπτική. Κι αὐτὸ εἶναι δυστυχία. Σὲ γενικὲς γραμμὲς πιστεύω (ἤ, ὀρθότερα, ἐλπίζω) πὼς ὅσοι δύνανται νὰ διακρίνουν μέρος τῆς ἀληθείας, δυνάμει εἶναι ἱκανοὶ νὰ δοῦν εἴτε μεγαλύτερον τμῆμα της εἴτε καὶ τὸ ὅλον.
Πάντως, ναί… ἡ στασιμότης εἶναι ἄρνησις.
Καί, καταληκτικῶς…
Ἄλλος πορεύεται ταχύτερα κι ἄλλος βραδύτερα. Τὸ κοινὸν εἶναι ἡ κίνησις.
Εάν έχεις φίλε μου το του λόγου χάρισμα απλός εκφωνητής μην μείνεις
Γίνε διδάσκαλος γίνε ρήτωρ και με την δύναμιν της επικοινωνίας που από τον λόγο σου απορρέει πες η δείξε στους άλλους την οδόν για την δικην τους έρευνα που ίσως και να οδηγήσει στην φωτισιν ίσως όχι , οπωσδήποτε όμως λίγο καλύτερους ανθρώπους θα τους κάνει
Προσπάθησε να κατανοήσεις φίλε μου πως για κάποιον λόγον οι μοίρες στην κούνια σου ψιθύρισαν τα όσα καλά άκουσες μα δεν θυμάσαι και μένει πλέον να τα ανακαλύψεις
Ψάξε σε όλες τις κατευθύνσεις και δοκίμασε όλες τις πιθανές ικανότητες που θα μπορούσες να έχεις και θα εκπλαγεις βρίσκοντας πράγματα που ίσως δεν φανταστηκες
Διαχώρισε το καλό από το κακό και δίδαξε στον εαυτό σου να ακολουθεί τον δρόμο της αρετής και όχι της κακίας
Μην με ρωτάς ποιο είναι το καλό και το σωστό και μην εμπλεκεις τον νου σου σε ατέρμονες αναζητήσεις μετ’ αμφιβολιών διότι εάν δεν είσαι ψυχικά κατεστραμμένος τότε το καλό του γνωρίζεις
Αν δεν η απλή σοφία του παππού και της γιαγιάς μας το έχει πει
Καλό είναι ότι ωφελεί εσένα και δεν βλάπτει τους άλλους
Καλό είναι αυτό πού δίνεις και ο άλλος ικανοποιεί μια ανάγκη τού
Καλό είναι ότι δίνει χαρά μόνιμη και σταθερή που ο λαβών την θυμάται
Ἔτσι…
Σαν σε μία άτυπη σύμβαση όλοι γνωρίζουμε το καλό και εντέλει πολλά πολλά δεν θέλει
Με ότι σου έδωσαν οι θεοί όποιοι κι αν είναι αυτοί προσπάθησε να φέρεις στον κόσμο για εσεναν και τους άλλους
Κάλλος ομορφιά
Υγεία ζωή και δύναμη
Χαρά ευτυχία
Αγάπη συμπόνια βοήθεια
Τι από αυτά είναι κακό φίλε μου;
Δεν ρωτώ για να μου πεις αλλά για να κατανοήσεις πως ήδη γνωρίζεις ποιο είναι το καλον καγαθον και εξηγήσεις άλλες δεν χωρούν
Ζω φίλε μου 55 χρόνια σε αυτόν τον κόσμο και όλη μου την ζωή παρατηρώ αναλύω συνδυάζω συνθέτω το ότι είδα άκουσα έπιασα μύρισα γευτηκα
Για κάποιον λόγο είμαι από τους πλέον παρατηρητικους ανθρώπους πού στάθηκαν ποτέ στη Γη
Έτσι γεννήθηκα δεν το επεδίωξα είναι η φύσις μου
Έμαθα πολλά από αυτήν την παρατήρηση και θα σου πω αυτό
Έχω δει ανθρώπους και στιγμιαία αλλά και σε βάθος χρόνου να κάνουν άλλοι καλό άλλοι κακό άλλοι και από δύο
Καθώς η ζωή κυλάει ο χρόνος η φύσις οι θεοί ή μια άλλη δύναμις επιδρά στην γενικότερη εικόνα τους στην ας πούμε αυρα που αποπνέουν και ρυθμίζει τον βαθμό ακτινοβολίας που αυτοί διαχέουν στον χώρο και που ίσως και να αποτυπώνουν και στον χρόνο
Αυτοί πού κάνουν το καλό φίλε μου το βλέπω ότι λάμπουν
Ούτε ιδεοληψία μου είναι ούτε φαντασία μου παρά αλήθεια που την βλέπουν και άλλοι όσοι έχουν τα μάτια καθαρά
Οι καλοί καγαθοι άνθρωποι φωτίζονται σιγά σιγά με ένα φώς στην μορφή τούς που σε κάνει να θες να κοιτάς όπως το παιδάκι τα χρωματιστά φωτάκια των Χριστουγέννων
Είναι άνθρωποι που έχουν μία μόνιμη ψυχική ικανοποίηση μια μονίμως καθαρή συνείδηση και αποπνέουν μια θετική ενέργεια γύρω
Οι πλείστοι εξ αυτών δεν έχουν καν ακούσει για τα Δελφικα Παραγγέλματα αλλά εάν τους ζητηθεί είναι ικανοί να τα συνθέσουν και εκφράσουν
Αυτοί φίλε μου δείχνουν πώς εάν όχι όλην τουλάχιστον όμως ένα μέρος από την Φωτισιν το έφτασαν δι ο και τους φωτίζει
Κρίμα μόνον πού η Φωτισις
Κρίμα μόνον πού η Φωτισις δεν περιγράφεται δεν μεταδίδεται και κατανοητή δεν καθίσταται δια της λεκτικής μεταδόσεως
Φτωχές οι γλώσσες των ανθρώπων δεν δύνανται προς αποδωσιν των βασικών πως θα ηδυναντο τα μεγάλα αποδωσαι;
Ποίες οι λέξεις ποίες οι φράσεις εκείνες αις ικανές θα ισταντο την πειναν την διψαν την ερωτική ηδονην περιγραψαι; Ποία τα λεκτικά σχήματα α κρίνονται ικανά προς εννοιολογικην αποδωσιν των αισθημάτων είς τινα ενδιαφερόμενο ος ουδέποτε ησθανθη αυτά;
Πώς λοιπόν με ποίον λόγον δύναται ο φερων την υψίστην των αισθήσεων ο κατέχων την Φωτισιν να
μεταδώσει είς εσέ τον τυφλον το μεγαλείον αυτής;
Διότι δεν είναι γνώσις αυτή
Όλην του σύμπαντος την γνώσιν αν αποκτήσεις φίλε μου πάλι τυφλός μπορεί και να είσαι
Η Φωτισις είναι ενσωμάτωση στην πραγματικότητα υλική και άυλη του κόσμου αυτού
Η Φωτισις είναι εκείνο το κάτι που δίνει στην ζωή το νόημα να υπάρχει με σκοπό την πραγμάτωση του φωτισμένου και τον παραδειγματισμό των τυφλών
Κι αν δεν μπορεί τελικά ο φωτισμένος να μας πει το πως ίσως καλύτερα έτσι
Χρέος μας δεν είναι να το μάθουμε αλλά να το πράξουμε φίλε μου καλέ μου
Τις ευχαριστίες μου στην ιστοδεσποινα για την ευκαιρία που μου δίδεται
ἔτσι… ἀκριβῶς ἔτσι…