Τὸ νὰ διαβιοῦμε σὲ ἕναν κόσμο ὅπου ἡ ἀσκήμια ἐπικρατεῖ δὲν εἶναι κάτι καλό, ἀλλὰ καθίσταται ἀνεκτό, ἐφ΄ ὅσον, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγώτερο συμβιβαζόμεθα, ἐξ ἀνάγκης. Ἡ ἐπιβιώσεις εἶναι ἀνάγκη καὶ ἡ ἀνάγκη αὐτὴ ξεθωριάζει τὶς ἄλλες, τὶς ἐπίσης οὐσιώδεις.

Ὁ κόσμος μας εἶναι καὶ ἄσκημος καὶ βίαιος.
Ἤ, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως ἀκριβολόγοι, εἶναι τόσο ἄσημος ὅσο τὸν κατήντησε ἡ καλλιεργουμένη, ἀπὸ τόσους αἰῶνες, ἄκρατος βία.
Στὴν πραγματικότητα ὁ κόσμος μας δὲν εἶναι ἄσκημος. Κατήντησε ἔτσι, διότι ἡ βία, ἡ ἀδικία καὶ ὁ μισανθρωπισμὸς ἐπερίσσευσαν…

Καιρὸς ὅμως νὰ ἀλλάξουν αὐτά… Νὰ ξανάκάνουμε τὸν κόσμο μας ὄμορφο καὶ ζωντανό. Νὰ τοῦ προσφέρουμε μίαν ἀκόμη εὐκαιρία. Εὐκαιρία γιὰ ὅλους μας, μὰ κυρίως γιὰ ὅλες τὶς ἐπερχομενες γενεές…
Καί τί καλλίτερο καί ὀμορφότεραο ἀπό τίς ὄμορφες σκέψεις, τά μεγάλα ὁράματα καί τούς Ἱερούς πανανθρωπίνους σκοπούς;

Δὲν γίνεται νὰ φύγουμε ἔτσι, μαγικά, ἀπὸ τὴν ἀσκήμια. Θέλει κόπο, δέσμεσιν καὶ συνειδητότητα.
Μὰ μποροῦμε. Μποροῦμε μέσα ἀπὸ τὶς καθημερινὲς δυσκολίες, νὰ χαμογελᾶμε, νὰ ἀντέχουμε καὶ νὰ ἀναδιοργανωνόμεθα κάθε στιγμή. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, αὐτὰ τὰ ὅπλα, γιὰ τὴν ὥρα, διαθέτουμε.
Γιατί νά τά περιφρονοῦμε;

Φιλονόη

εἰκόνα