Ὄχι τώρα πιά…
Εἰδικῶς ἐμεῖς, ποὺ τὰ τελευταία χρόνια διαβιοῦμε σὲ συνθῆκες ἀκρότητος, καλὸ εἶναι νὰ σταθοῦμε, νὰ ἡρεμήσουμε, νὰ πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ νὰ ἀνασυνταχθοῦμε. Τὰ γεγονότα τρέχουν, οἱ ἀνάγκες ἐπιβιώσεως διαρκῶς μᾶς ἀποῤῥοφοῦν χρόνο καὶ ἀπομένουν ἐλάχιστες στιγμὲς γιὰ νὰ σχεφθοῦμε ψύχραιμα καὶ νὰ διαχειρισθοῦμε τὰ συναισθήματά μας μά, κυρίως, τοὺς φόβους μας…

Ἀρχῆς γενομένης λοιπὸν ἀπὸ τοὺς ὅποιους φόβους μας, καλὸ εἶναι νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ τοὺς ἐπεξεργασθοῦμε, ἕναν πρὸς ἕναν, μὲ προσοχὴ καὶ φροντίδα. Νὰ τοὺς ἀντικρύσουμε κατάματα καὶ νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε ὄσο τὸ δυνατὸν νηφάλια, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ πάρουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν διαδικασία, ὅλες τὶς ἀναγκαῖες πληροφορίες, γιὰ νὰ ἐπαναχαράξουμε τὴν πορεία μας καὶ τὰ σχέδιά μας. Διότι οἱ φόβοι μας εἶναι «κλειδιά».

Ὅσο δὲ πιὸ πολὺ τοὺς πλησιάσουμε, τόσο περισσότερο αὐτοὶ οἱ φόβοι μας θὰ παύσουν, ἀφ’ ἑνός, νὰ μᾶς τρομοκρατοῦν ἀλλά, ἀφ΄ ἑτέρου, θὰ μποῦμε στὴν διαδικασία γιὰ νὰ καταφέρουμε ἐπὶ τέλους νὰ τοὺς διαχειρισθοῦμε, μὲ τὴν μεγαλυτέρα δυνατὴ ψυχραιμία, ἀρχικῶς (πάντα) σὲ …θεωρητικὸ ἐπίπεδον. Μὰ αὐτὸ εἶναι ἕνα πρῶτο στάδιον, ἀναγκαίας προεργασίας, ἐν εἴδει «προπονήσεως», γιὰ νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, ὅταν κι ἐάν, αὐτοὶ ἐπιβεβαιωθοῦν.

Τὰ δύσκολα εἶναι ἐμπρός μας καὶ ἐμεῖς, γιὰ νὰ τὰ καταφέρουμε, πρέπει πρωτίστως νὰ γνωρίζουμε σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερο βάθος ὅλες ἐκεῖνες τὶς παραμέτρους ποὺ θὰ ἐπιδράσουν θετικῶς ἢ ἀρνητικῶς στὶς ζωές μας. Καί, συνήθως, τὶς θετικὲς ἐκβάσεις τὶς προσπερνᾶμε, ἐνᾦ τὶς ἀρνητικές, παρ΄ ὅ,τι μέσῳ τῶν φόβων μας τὶς ἔχουμε ἤδη (κατὰ κάποιον τρόπο) ὑποπτευθῆ, ἐν τούτοις οὐδὲν πράττουμε, φοβούμενοι τὴν ἀδυναμία μας νὰ ἀντιμετωπίσουμε, ἀκόμη καὶ ὑποθετικῶς, ἀρκετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ γνωρίζαμε ἤδη, ἀπὸ καιρό, πὼς θὰ μᾶς ἁδρανοποιήσουν.

Φιλονόη

εἰκόνα