Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει πόσων χρονῶν εἶσαι.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν ῥισκάρῃς νὰ φανῇς κουτὸς γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης καὶ τῶν ὀνείρων σου.
Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ποιοὶ πλανῆτες εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ φεγγάρι σου.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν ἔχῃς ἀγγίξη τὸ βάθος τῆς δικῆς σου λύπης, ἂν εἶσαι ἀνοικτὸς στὶς προδοσίες ἢ ἐὰν ἔχῃς ζαρώση ἀπὸ τὸ φόβο.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν μπορῇς νὰ μείνῃς μὲ τὸν πόνο τὸν δικό σου καὶ τὸν δικό μου, χωρὶς να τρέξῃς νὰ κρυφθῇς.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν μπορῇς νὰ μείνῃς μὲ τὴν χαρὰ τὴν δική ἤ τὴν δική σου…
Ἂν μπορῇς νὰ χορέψῃς στὴν ἀγριάδα καὶ νὰ ἀφήσῃς τὴν ἔκσταση νὰ σὲ γεμίσῃ χωρὶς νὰ ἀνησυχῃς καὶ νὰ πρέπῃ νὰ προσέχῃς νὰ εἶσαι ῥεαλιστὴς καὶ νὰ θυμᾶσαι τὰ ὅριά σου.
Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἂν ἡ ἱστορία ποὺ λες εἶναι ἀληθινή.
Θέλω να ξέρω ἂν τολμᾷς νὰ ἀπογοητεύσῃς κάποιον μὲ τὸ νὰ εἶσαι ὁ ἑαυτός σου.
Ἂν ἀντέχῃς τὴν κατηγορία ἀρκεῖ νὰ μὴν προδόσῃς τὴν δική σου ψυχή.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν μπορῃς νὰ εἶσαι χωρὶς πίστη ἀλλὰ παρ΄ ὅλα αὐτὰ ἄξιος ἐμπιστοσύνης.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν μπορῃς νὰ δῇς τὴν ὀμορφιὰ ἀκόμη καὶ ὅταν δεν εἶναι ὄμορφη ἡ ἡμέρα.
Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει να μάθω πόσα λεφτὰ ἔχεις. Θέλω να ξέρω ἂν μπορῇς να σηκωθῇς μετὰ ἀπὸ ἔνα βράδυ θλίψεως καὶ ἀπογνώσεως καὶ να κάνῃς ὅ,τι χρειάζεται νὰ γίνῃ για τὰ παιδιά.
Δὲ μὲ ἐνδιαφέρει ποῦ καί τι ἔχεις σπουδάσει.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν κάτι σὲ στηρίζῃ μέσα σου ὅταν ὅλα ἔξω καταῤῥέουν.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν μπορῇς ὅταν εἶσαι μόνος μὲ τὸν ἑαυτό σου, νὰ ἀπολαμβάνῃς αὐτές τὶς μοναχικὲς στιγμές.
Δὲ μὲ ἐνδιαφέρει ποιὸς εἶσαι καί πῶς ἔφθασες ἔως ἐδῶ.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν μπορῇς νὰ σταθῇς στὴν ἄκρη τῆς θαλάσσης καὶ νὰ φωνάξῃς στὸ ἀσήμι τῆς πανσελήνου καὶ στὸ χρυσάφι τοῦ Ἡλίου: Ναὶ εἶμαι ἄνθρωπος σημαντικὸς καὶ ἡ ζωή μου μοῦ ἀνήκει!!!
Τὸ ποίημα αὐτὸ ἀνήκει σὲ μίαν ἀνώνυμη.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Καλημέρα, χρόνια πολλά και είναι εξαιρετικό. Είναι ένα “Δε με ενδιαφέρει” εμποτισμένο με τόσα μεγάλα και ωραία “Με ενδιαφέρει” που σπάει κόκκαλα.
Μὲ ἐνδιαφέρει τὸ νὰ εἶμαι καὶ νὰ εἴσαι καὶ νὰ εἴμαστε Ἄνθρωποι…
Μποροῦμε;
Μπορούμε ρε γαμώτο αλλά είμαστε εξαιρετικά λίγοι. Ξαναδιάβαζα ορισμένα δικά μου και ανακάλυψα πως είχα γράψει κάπου, πως σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρωπάκια, οι άνθρωποι περισσεύουν…
Ἤ περιμένουν νὰ ἔλθουν οἱ κατάλληλες, φυσικές, συνθῆκες, πρὸ κειμένου νὰ ἀναλάβουν τὸ μερίδιον εὐθύνης ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ.
αυτό περιμένω. Να σπάσει πρώτα το απόστημα που έχει δημιουυργηθεί για να λερωθούμε όλοι. Να έχεις υπέροχες δημιουργικές χαμογελαστές μέρες.
Κοντεύει…
Καὶ δὲν θὰ σπάσῃ μόνον αὐτό…
Πολλὰ θὰ σπάσουν… Θὰ κομματιαστοῦν… Σκόνη θὰ γίνουν…
Καλὸ βράδυ νὰ ἔχῃς, μὲ ὑγεία…
Καὶ καλὴ χρονιὰ νὰ μᾶς βρῇ.
Και δεν είναι άξιο ενδιαφέροντος το πόσα κιλά ζυγίζεις αλλά το πόσα μπορείς να φορτωθεις
Και φορτίο άξιον λόγου δεν είναι τα σίδερα στο γυμναστήριο αλλά τα ξύλα για το τζάκι
Ἔτσι ἀκριβῶς!