Εἶναι τόσο μεγάλες οἱ ἀλλαγὲς στὴν ζωή μας πλέον, ποὺ ὑποχρεωνόμεθα νὰ ξεμάθουμε τὰ πάντα καὶ νὰ τὰ ξαναμάθουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Συνήθειες μίας ζωῆς πρέπει νὰ μείνουν πίσω μας καὶ ἀποφάσεις, γιὰ τὴν ζωή μας πάντα, πρέπει νὰ λαμβάνονται πλέον καθημερινῶς καί, σὲ κάποιες περιπτώσεις, βιαίως.
Ἡ στασιμότης, ἐγγυᾶται μόνον τὴν ἐξακολουθουμένη ἀδράνεια, ποὺ ὁδηγεῖ βεβαιωμένα σὲ ἐγκλωβισμὸ καὶ σὲ αὐξημένη ἀδυναμία. Ἤ κινούμεθα ἢ τελειώνουμε.
Ἡ ἀγωνία μας κορυφώνεται, ἡ κοινωνία μας διαλύεται καὶ ἡ (ἐπίπλαστος) συνοχή μας, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὴν γνωρίζαμε, ἀποδυναμώνεται καὶ καταῤῥέει. Ἢ ἀλλάζουμε ἢ χανόμεθα. Δὲν ὑπάρχει μέση ὁδός.
Καὶ εἶναι ἤδη ἀρκετοὶ αὐτοὶ ποὺ λόγῳ Ἀνάγκης ἐξῆλθαν τῆς στασιμότητος καὶ κινοῦνται, συνήθως βιαίως, ἀλλὰ σταθερότατα πρὸς τὴν ἔξοδον ἀπὸ τὰ τέλματα.
Ὅλα μας τὰ βήματα πλέον γίνονται σὲ ἀχαρτογράφήτες περιοχές, πρὸς ἄγνωστες κατευθύνσεις καὶ πρὸς ἀσαφεῖςς χώρους.
Δειλὰ δειλὰ βγαίνουμε, λίγοι λίγοι, ἀπὸ τὸ τέλμα, ἀναμένοντας κάτι (ἢ καὶ κάποιον) νὰ μᾶς δείξῃ τὸν δρόμο, δίχως νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς ἤδη ὁδεύουμε καλῶς, ἀκόμη κι ὅταν γύρω μας ἐπικρατῇ τὸ χάος, τὸ σκότος καὶ ὁ τρόμος.
Ἤδη γνωρίζουμε… Ἤδη ὀρθῶς βαδίζουμε… Κι ἂς μὴν τὸ ἀντιλαμβανόμεθα…
Τὰ βήματά μας εἶναι δικά μας, ἀτομικά, προσωπικὰ καὶ μοναδικά.
Δύσκολα κάθε στιγμή, μὰ σαφῶς πιὸ σίγουρα καὶ πιὸ ἐλπιδοφόρα, ἀπὸ τὸ νὰ μένουμε στὴν ἀκινησία.
Κι ὅλα ἀναγκαία. Ὅλα…
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.