Πολλὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους σὲ καταστάσεις ποὺ δὲν μᾶς κάνουν καλό.
Ἀπὸ ἁπλὲς πεποιθήσεις, ἐνοχές, ἀποφάσεις, παράλογες δεσμεύσεις, ἀντιλήψεις, παρανοήσεις, ἔως κατάλοιπα ἀτομικά, οἰκογενειακὰ καὶ κοινωνικά.
Καὶ συχνὰ εἶναι δύσκολο νὰ διαχωρήσουμε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμμα τους, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν ἀναγκαιότητά τους ἢ τὴν ἀχρηστία τους.

Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ διαχωρήσουμε, νὰ ἐπιλέξουμε καὶ τελικῶς νὰ κρατήσουμε αὐτὰ ποὺ πράγματι χρειαζόμεθα, εἶναι ἕνας: νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ποιὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ συνθέτουν τὸν χαρακτήρα μας καὶ τὰ πιστεύω μας εἶναι χρήσιμα καὶ σημαντικά.
Καὶ γιὰ νὰ πραγματοποιηθῇ κάτι τέτοιο, ξεκινᾶμε μὲ ἁπλὲς ἐρωτήσεις στοὺς ἑαυτούς μας, γιὰ τὸ ἐὰν μᾶς κάνουν, ἢ ὄχι, καλὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ στοιχειοθετοῦν τὴν προσωπικότητά μας, τὶς συνήθειές μας καὶ τελικῶς τὴν ζωή μας. Ἐρωτήσεις ποὺ ἀποσκοποῦν στὸ νὰ «ξεφλουδίσουμε» τὸ περιτύλιγμα καὶ νὰ κρατήσουμε τὴν οὐσία.

Γιὰ νὰ ἀλλάξουμε μίαν συμπεριφορά, μίαν ἔκφρασιν ἢ μίαν πεποίθησιν, κατὰ 75%, ἀρκεῖ μόνον νὰ τὴν …ἀναγνωρίσουμε. Νὰ τὴν δοῦμε δῆλα δὴ ὅπως εἶναι κι ὄχι ὅπως καλύπτεται πίσω ἀπὸ στρατιὲς ἄλλων ἐκφράσεών μας ἢ δικαιολογιῶν μας.  Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ δυσκολότερον στάδιον.
Τὸ νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ …λάθος.

Ἡ ἀναγνώρισις τοῦ …λάθους ὅμως, ἀπὸ μόνη της, δὲν συνιστᾶ καὶ ὁλοκλήρωσιν τῆς ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ τὴν ἐπανάληψίν του. Ἐκεῖ ἀκριβῶς, μετὰ τὴν ἀναγνώρισίν του, ὀφείλουμε νὰ στεκόμεθα διαρκῶς ὡς παρατηρητὲς τοῦ ἑαυτοῦ μας (ὄχι ἐπικριτές, παρατηρητές!!!) πρὸ κειμένου νὰ μᾶς …ἀγγίζουμε ὁλοένα καὶ βαθύτερα, μὲ στόχο πάντα τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς κάνει νὰ πάσχουμε.
Δὲν εἶναι δύσκολο ἀλλὰ ἀπαιτεῖται ἀπόφασις δεσμευτικὴ ποὺ θὰ μᾶς κρατήση σταθερὰ προσδεδεμένους σὲ μίαν νέαν ὀπτικὴ καὶ σαφῶς πλέον σὲ μίαν ζῳὴ δίχως βαρίδια.

Φιλονόη

εἰκόνα