Συχνά, πάρα πολὺ συχνότερα ἀπὸ ὅσο θὰ θέλαμε, διαπιστώνουμε πὼς ἀπὸ τὴν ζωή μας ἀπουσιάζουν τὰ χάδια. Τὸ χάδι εἶναι ἡ μεγίστη ἔκφρασις τῆς τρυφερότητος, ποὺ ἐκφράζει τὴν ἀγάπη. Μίαν ἀγάπη ὅμως ποὺ ἐπιζητοῦμε μόνον ἀπὸ τοὺς γύρω μας, ἀγνοῶντας πὼς ἡ μόνη πηγὴ αὐτῆς εἶναι ὁ ἑαυτός μας.

Ὅταν ἤμασταν παιδιά, σὲ γενικὲς γραμμές, ἤμασταν δέκτες πολλῆς ἀγάπης καὶ τρυφερότητος καί, κατ’ ἐπέκτασιν δὲν μᾶς ἔλειπαν τὰ χάδια. Μεγαλώνοντας ὅμως, ὅλο καὶ συχνότερα, τὰ χάδια ἂρχιζαν νὰ μειώνονται γιὰ νὰ παύσουν κάποιαν στιγμή, ὥστε, τελικῶς, νὰ παύσουμε κι ἐμεῖς, σὲ γενικὲς γραμμές, νὰ αἰσθανόμεθα πὼς εἴμαστε δέκτες ἀγάπης. Τελικῶς, ἡ στέρησις εἰσῆλθε στὶς ζωές μας. Ὅταν ὅμως κάποιος νοιώθῃ στερημένος, πῶς εἶναι δυνατόν νά ξεκινήσῃ «νέους κύκλους», ἐφ΄ ὅσον ξεκινᾶ τήν ζωή του μέ ἐλείψεις;

Τὸ ἀκόμη χειρότερον τῶν παραπάνω εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐπιθυμοῦμε νὰ προσλάβουμε τὴν ἀγάπη ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὅταν αὐτὴ ὑπάρχῃ. Συνήθως (δυστυχῶς μας) εἶναι πὼς ἐννοοῦμε διαρκῶς, ὡς ἀναγκαῖες γιὰ ἐμᾶς, μόνον συγκεκριμένες πηγὲς ἤ, ἄλλως, ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀγάπη μόνον ἀπὸ συγκεκριμένα ἄτομα, ποὺ θὰ μποροῦσαν, ἐὰν ἤθελαν, νὰ μᾶς καλύψουν τὰ κενά. Κι ἔτσι, γιὰ νὰ αἰσθανόμεθα ἱκανοποιημένοι καὶ νὰ ἀποδεκτοῦμε κάποιους ὡς πηγὲς ἀγάπης, πρέπει πρῶτα νὰ ἔχουμε πείση τοὺς ἑαυτούς μας πὼς εἶναι καὶ οἱ μόνοι ποὺ θὰ μᾶς καλύψουν, ἐνᾦ, συνήθως, κάτι τέτοιο εἶναι πλάνη. Δὲν ἀντιλαμβανόμεθα πὼς βάζουμε «ταμπέλες» ἀκόμη καὶ σὲ αὐτό, ἀρνούμενοι, γιὰ τοὺς ὁιουσδήποτε λόγους, νὰ «ἀνοίξουμε» τόσο, ὅσο νὰ εἰσπράττουμε τὴν ἀγάπη ἀπὸ ὁπουδήποτε.

Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ἀλλοῦ. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ μοναδική μας πηγὴ ἀπολύτου καὶ δίχως ὁρίων ἀγάπης, τρυφερότητος ἢ καὶ χαδιῶν εἴμαστε μόνον …ἐμεῖς. Κι ἐὰν φαντάζῃ ὑπερβολικὸ ἢ ναρκισσιστικὸ ἢ καὶ παρανοϊκὸ ἀκόμη, τὸ νὰ ἀρχίσουμε νὰ προσφέρουμε μόνοι μας στοὺς ἑαυτούς μας ὅλα αὐτὰ ποὺ εἰσθανόμεθα πὼς μᾶς λείπουν, τὸτε, τὸ μόνον ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ προβληματισθοῦμε ἁπλῶς γιὰ τὸ τί κερδίσαμε ἔως σήμερα, ἀναμένοντας ἀπὸ τοὺς γύρω μας νὰ μᾶς καλύψουν τὰ κενά. Ἐὰν κερδίσαμε …τίποτα, τότε κάτι κάναμε λάθος. Ἐὰν κάτι κάναμε λάθος, τότε, πολὺ πιθανόν, ἐρευνῶντας τὰ αἴτια τοῦ λάθους, θὰ ἐννοήσουμε εὔκολα πὼς τὸ νὰ ἀναζητοῦμε ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς τρόπους γιὰ νὰ «γεμίσουμε» ἴσως τελικῶς νὰ εἶναι μῦθος. Ἐὰν ὅμως εἶναι μῦθος, τότε ἀπό ποῦ θά καταφέρουμε νά καλύψουμε τίς ἀνάγκες μας ἀπολύτως;

Μὲ τὸ μερικῶς ἐπιτύχαμε ἐλάχιστα. Μὲ τὸ ἀπολύτως ὅμως, ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ, διότι διαρκῶς μεγαλώνουν οἱ στερήσεις, ὄχι μόνον πάσχουμε ἀλλὰ καὶ πονᾶμε.
Δέν εἶναι καιρός νά ἀλλάξῃ αὐτό;

Φιλονόη

Υ.Γ. Ναί, εἶναι ὄμορφο (ἔως καὶ ἰδανικὸ) τὸ νὰ μποροῦμε νὰ λαμβάνουμε ὅλα τὰ παραπάνω ἀπὸ τοὺς γύρω μας καὶ μακάρι νὰ τὸ ἔχουμε κερδίση. Ἐάν ὅμως ὅλη αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι μόνον …μέρος τῆς ὑπολοίπου πού θά μπορούσαμε νά λάβουμε καί τό «κλειδί» τό κρατᾶμε μόνον ἐμεῖς; Τό γνωρίζουμε;

εἰκόνα