Καθημερινῶς, μὲ ὅ,τι κι ἐὰν καταπιανόμεθα, διαπιστώνουμε μικρὲς ἢ μεγάλες ἀλλαγές. Ἀλλαγὲς ποὺ μᾶς ξεβολεύουν καὶ μᾶς ὑποχρεώνουν, ἄλλοτε περισσότερο κι ἄλλοτε λιγότερο, νὰ προσαρμοζόμεθα σὲ νέα δεδομένα. Τελικῶς, γιὰ ἐμᾶς, κάθε φορὰ εἶναι τόσο δυσκολότερο, ὅσο περισσότερο ἀντιστεκόμεθα σὲ αὐτὴν τὴν ἀλλαγή.

Μά, ἐὰν προσεκτικὰ μελετήσουμε τὸ ἀπὸ ποῦ ξεκινήσαμε πρὸ μερικῶν ἐτῶν καὶ ποὺ ἔχουμε φθάση σήμερα, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, θὰ διαπιστώσουμε ἔκπληκτοι πὼς παρὰ τὶς προβαλλόμενες ἀκρότητες (σὲ ὄλα τὰ ἐπίπεδα), παρὰ τὶς διαρκῶς αὐξανόμενες «ἰδεολογικὲς» διαφορὲς ὅλων μὲ ὅλους, μὰ καὶ παρὰ τὴν διαρκῶς αὐξανομένη πτωχοποίησίν μας, ἐν τούτοις ὡς ἄτομα, σιγὰ σιγά, ἀρχίζουμε νὰ βγαίνουμε ἀπὸ τὰ τέλματά μας. Ἄλλως ἀντιλαμβανόμεθα σήμερα τὰ γεγονότα καὶ ἄλλως πρὸ ἐτῶν.

Κι ἐνᾦ, σὲ γενικὲς γραμμές, οἱ τακτικὲς προπαγάνδας καὶ χειραγωγήσεώς μας παραμένουν πανομοιότυπες, ἐν τούτοις ὅλο καὶ συχνότερα δυνάμεθα νὰ τὶς προσπεράσουμε καὶ νὰ διακρίνουμε τὶς ἀλήθειες, ὅσο καλὰ κι ἐὰν μᾶς τὶς ἔχουν ἀποκρύψη. Αὐτὴ καὶ μόνον ἡ πολὺ σπουδαία ἀλλαγή μας δὲν ἐπῆλθε ἐπεὶ δὴ περνούσαμε καλὰ ἀλλὰ διότι ξεβολευθήκαμε καὶ ὑποχρεωθήκαμε νὰ ἀναζητήσουμε νέους τρόπους γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε καί, σὲ ἕναν βαθμό, νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν μανιώδη προπαγάνδα καὶ στοὺς διεπιστωμένους πλέον τρόπους ἐλέγχου μας. Δίχως ἀπαραιτήτως νὰ τὸ κατανοοῦμε πλήρως δῆλα δή, ἀλλὰ καὶ νὰ μποροῦμε νὰ προσδιορίσουμε κάποιον σαφῆ σκοπὸ γιὰ τὶς ζωές μας, μὰ καὶ γιὰ τὸν κόσμο μας, οὔτως ἢ ἄλλως ὑποχρεούμεθα νὰ κινούμεθα σὲ ἄλλους ῥυθμοὺς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔως προσφάτως ἀκολουθούσαμε. Κι ὅλο αὐτό, συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως, συμβαίνει σὲ ὄλους μας. Ἀκόμη καὶ στοὺς «δεσμοφύλακές μας» καὶ στὰ τσιράκια τους.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς συνέβησαν καὶ μᾶς συμβαίνουν δὲν εἶναι πάντα συνειδητά, ὄπως εὔκολα ἀντιλαμβανόμεθα. Οἱ ἀλλαγές μας εἶναι ἀργές, συνήθως μὴ ἀναγνωρίσιμες τὴν στιγμὴ ποὺ συμβαίνουν καί, κυρίως, οὔτως ἢ ἄλλως, μᾶς ὠθοῦν ἅπαντες (συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἀπολύτως ἀνοήτων παλαμοκρουστῶν), στὸ νὰ αἰσθανθοῦμε κύτταρα μίας …«ἀοράτου» (ἀκόμη) κοινωνίας, ποὺ ὅμως εἶναι Ἀνάγκη ἐπιτακτικὴ νὰ δημιουργηθῆ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, ἐφ΄ ὄσον κάθε προσπάθεια κομματιάσματος τῶν σημερινῶν δομῶν, μέσα ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ κόμματα ἢ τὶς «ἰδεολογίες», ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, αὐτό-ἀποδομεῖται. Λίγο ἔως πολὺ τελικῶς ἀρχίζουμε, δίχως ἀπαραιτήτως (ὅπως εἴπαμε) νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε, νὰ «μετουσιωνόμεθα» σὲ ἐκεῖνες τὶς ἀναγκαῖες «μονάδες» ποὺ θὰ συγκροτήσουν, ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, μίαν πραγματικὴ κοινωνία ἀνθρώπων.

Οἱ ἀλλαγὲς στὶς ζωές μας εἶναι ἕνα μικρὸ …καθρέπτισμα τῶν εὐρυτέρων ἀλλαγῶν ποὺ συμβαίνουν στὸν πλανήτη μας καὶ οἱ ὁποῖες, πλέον, εἶναι ἀναγκαῖες πρὸ κειμένου νὰ ἀνατραποῦν οἱ ὑπάρχουσες ὑβριστικὲς δομές. Εἶναι τόσο δὲ οὐσιαστικές, ποὺ ἀκόμη καὶ τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας, παρὰ τὴν ὑπεροψία τους, ἔχουν ἀρχίση καὶ θορυβῶνται, ἰδίως ἀπὸ τὸν βαθμὸ ἀντιληπτικότητος τοῦ κόσμου γύρω μας. Ὄχι δῆλα δὴ πὼς ἐξ αἴφνης θὰ ξημερώσουν ὅλοι αὐτοὶ ὡς ἠθικὰ στοιχεία ἢ πὼς θα ξημερώσουμε ὅλοι ἐμεῖς ὡς διάννοιες, ἀλλὰ οὔτως ἢ ἄλλως ἡ διογκουμένη δυσαρέσκεια ὅλο καὶ περισσοτέρων, συνδυαστικὰ μὲ τήν, σὲ διαρκῶς ὑψηλοτέρα ἱκανότητά μας νὰ ἀντιλαμβανόμεθα ὅλο καὶ βαθύτερα τὸ γενικὸ πλαίσιο τῶν γεγονότων, μᾶς μετουσιώνει, θέλουμε δὲν θέλουμε, σὲ κάτι νέο. Τὸ πλαίσιον δὲ ἐντὸς τοῦ ὁποίου μᾶς φυλακίζουν, συνιστᾶ πλέον βραδυφλεγῆ βόμβα παγκοσμίως καὶ οἱ ἐξουσιαστικὲς σαπροφυτικὲς τάξεις ἢδη ἀνησυχοῦν ἰδιαιτέρως, ἰδίως γιὰ τὴν ἀσφάλειά τους, ἐφ΄ ὄσον ἤδη, πρὸ πολλοῦ, ἡ ὑποκλαπείσα ἀπὸ αὐτοὺς ἐξουσία ἀμφισβητεῖται πλέον ἀνοικτά.

Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ διαβιοῦμε σὲ αὐτὴν τὴν σπουδαία περίοδο τῶν ἀλλαγῶν. Οὔτε εἶναι δυνατὸν πάντα νὰ διακρίνουμε τὸν κοινό μας, ὡς ἀνθρωπότητος, σκοπό. Εἶναι ὄμως σπουδαῖο νὰ ἀναγνωρίσουμε αὐτὲς τὶς ἀλλαγὲς καὶ νὰ τὶς παρατηρήσουμε, διότι θὰ μᾶς βοηθήσουν ὄλους νὰ παύσουμε νὰ τὶς πολεμοῦμε καὶ νὰ τὶς …«ἀπολαύσουμε», στὸν βαθμὸ βέβαια ποὺ ἀντέχουμε.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς αὐτὲς οἱ ἀναγκαῖες ἀλλαγὲς συμβαίνουν καὶ ἀπλῶς ἐμεῖς, βιώνοντάς τες, εἴτε θὰ ἐπιλέξουμε νὰ τὶς …«ἀπολαύσουμε», εἴτε σκέτο θὰ τὶς πολεμήσουμε.
Ὅ,τι κι ἐὰν ἀποφασίσουμε ὄμως αὐτὲς εἶναι ἐδῶ, εἶναι ὀρατὲς καὶ μᾶς καταδεικνύουν πὼς ὄχι μόνον δὲν χάθηκαν ὄλα, ἀλλά, σιγά-σιγά, ὅλα μπαίνουν στὴν …σειρά τους, πρὸ κειμένου νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀναγκαία, γιὰ ὅλους μας, ἀποφασιστικότητα, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψη, ἐπὶ τέλους, νὰ ξεκινήσουμε νὰ κτίζουμε τὸν κόσμο μας ὄπως τοῦ πρέπει.

Φιλονόη

εἰκόνα