Ἀρχεῖα συγγραφέως: Ἄκης Κουστουρίδης

Θὰ ζήσω ἐλεύθερος καὶ θὰ πεθάνω ἐλεύθερος……..

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση:
Ξέρετε γιατί ένας άνθρωπος καταλήγει στα ναρκωτικά(και το αλκοόλ ναρκωτικό είναι) και αρνείται πεισματικά να τα σταματήσει και ας ξέρει πως το τίμημα είναι ο θάνατος;



Και προτού πεθάνει βιολογικά ξέρει, πως θα χάσει την αξιοπρέπειά του, θα χάσει την πνευματικότητα του, θα χάσει σχέσεις φιλικές, θα χαλάσει την οικογένειά του, θα χάσει την δουλειά του, πιθανότατα θα βρεθεί σε φυλακή σπάζοντας τις ηθικές και νομικές αξίες της ζωής του, πιθανότατα θα βρεθεί σε κάποιο ψυχιατρείο, πιθανότατα θα βρεθεί στο δρόμο ζητιανεύοντας κέρματα για την επόμενη δόση που πιθανότατα θα τον φέρει στην λύτρωση, δηλαδή στον θάνατο. Συνέχεια →

Ἐλεύθερη!!!!!! μοῦ εἶπε……

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Είναι μερικές φορές που έρχεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση που για να την αποφύγεις την ονομάζεις σύμπτωση ή τυχαία ή και ατύχημα.
Είναι η στιγμή που σου φανερώνεται η αλήθεια ολόγυμνη μπροστά σου και συ τρέχεις, τρέχεις να κρύψεις την δική σου γύμνια.
Φοβάσαι να την αντικρύσεις μη τύχει και χάσεις την εικονική σου όραση, φοβάσαι να την αγγίξεις μη τυχόν και καείς, φοβάσαι να την αφήσεις να περάσει της πύλες της ψυχής σου μη τύχει και την βιώσεις.
Φοβάσαι, φοβάσαι να δεις την αλήθεια που σου φανερώνει το πεπρωμένο σου και την πετάς στα σκυλιά σαν κόκκαλο, μα ξεχνάς ότι το κόκκαλο είναι δικό σου. Συνέχεια →

Ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς σιωπῆς.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Πάει καιρός που εκείνος ο ψίθυρος μέσα μου κοντεύει να γίνει αστραπή και να με κάψει.
Προτού με κάψει και όσο είναι ακόμη βοή, κάποια δύναμη με σπρώχνει μπροστά σε μια λευκή σελίδα, μου δίνει ένα μολύβι και μου παίρνει το τηλεσκόπιο της ψυχής λίγο πριν τυφλωθώ.
Τρέμει το χέρι μου μπροστά στον αποχαιρετισμό της σιωπής, ένα δάκρυ γιατρεύει την όρασή μου δίνοντας ζωή στις εικόνες, η βοή πλέον είναι πολλές φωνές που μπορούν τα αυτιά μου να ακούσουν καθαρά, μα το πρόβλημα είναι οι πληγές της καρδιάς μου που ρέουν άφθονο ζεστό αίμα, που για να σταματήσει χρειάζεται εκείνο το μαγικό άγγιγμα της ψυχής.

Γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ ἀκόμη σκοτώνουν τὴν ζωή τους.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1


Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή για μένα, είναι μια μέρα γενεθλίων.
Είναι τα γενέθλια που επέλεξα από μόνος μου να έχω, είναι το πέρασμά μου από τον θάνατο στην ζωή.
Ήταν μια Κυριακή πρωί πριν από πέντε χρόνια που φυσιολογικά δεν έπρεπε να είχα ξυπνήσει.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να ξυπνήσω, δεν ήθελα να ζήσω, νόμιζα πως δεν είχα κανέναν λόγο ύπαρξης.
Νόμιζα πως είχα εξαντλήσει όλες μου τις δυνάμεις και τα όνειρα για ζωή, νόμιζα πως τέλειωσαν όλα, πως όλα ήταν νεκρά.
Η εικόνα που είχα εκείνο το πρωί μύριζε θάνατο.

Συνέχεια →