Ὁ κόσμος μας μᾶς ἀνήκει καὶ ἔχουμε κάθε δικαίωμα, ταὐτοχρόνως ἐπίσης μὲ κάθε εἴδους ὑποχρέωσιν, ὄχι μόνον νὰ τὸν προστατεύουμε, ἀλλά, ἐπὶ πλέον καὶ νὰ τὸν ἐπαναδομήσουμε, σὲ νέες βάσεις καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ γνωστὰ πρότυπα, ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν, ὡς ἀδιαπραγμάτευτα. Αὐτὰ τὰ πρότυπα, κάθε στιγμὴ τώρα πιά, ἀποδεικνύεται πὼς ἐκτὸς ἀπὸ πλαστὰ εἶναι καὶ αὐτο-ἀποδομούμενα, μὲ ἀποτέλεσμα, ὅλοι μας πλέον  νὰ διαπιστώνουμε πὼς ἐὰν δὲν μεριμνήσουμε νὰ ἐξέλθουμε αὐτῶν τῶν ὁρίων ποὺ μᾶς ὅρισαν, πολὺ σύντομα θὰ μείνουμε …ἄστεγοι καὶ μόνοι.
Συνέχεια →

Τὸ νὰ συμπεριφερόμεθα ὡς μάζα εἶναι εὔκολο.
Τὸ νὰ διαχωρίσουμε ἑαυτοὺς ἀπὸ αὐτὴν τὴν παγίδα, εἶναι τὸ ἀναγκαῖον! Συνέχεια →

Μέσα ἀπὸ τὴν συμμετοχή μας στὴν ζῳὴ ἔρχεται ἡ αὐτοπραγμάτωσις.
Μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοπραγμάτωσιν πηγάζει ἡ αὐτοεκτίμησις.
Μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοεκτίμησιν πηγάζει ἡ ἐπικοινωνία.
Μέσα ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία κτίζεται ἡ κοινωνία.
Μέσα ἀπὸ τὴν Κοινωνία ἔρχεται ἡ πρόοδος… Συνέχεια →

Εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Εἶναι τὸ τέλος ὅλων ὅσων πιστεύαμε γιὰ σπουδαία καὶ σημαντικά.

Αὐτὸ ποὺ πλέον βιώνουμε, σχεδὸν ὅλοι μας, εἶναι μία κοινὴ διαπίστωσις: ἡ πορεία μας ὡς λαοῦ, βιαίως πλέον, μὰ κι ἀπροκάλυπτα, μᾶς ὁδηγεῖ βεβαιωμένα στὸ τέλος μας. Συνέχεια →