Ἡ στάσις μέσα στὴν οἰκογένεια, μὰ καὶ μέσα στὴν κοινωνία, καθορίζεται ἀπὸ τὶς συνθῆκες. Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, κάποιος μεγαλώνῃ μέσα στὴν φτώχεια, ὑποχρεώνεται νὰ μάθῃ νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἐπιβιώσῃ ἀξιοπρεπῶς. Ἐὰν πάλι μεγαλώνῃ μέσα στὴν χλιδή, περισσότερες πιθανότητες ἔχει νὰ γίνῃ σαπρόφυτον, παρὰ χρήσιμος ἄνθρωπος καὶ σημαντικός.
Τὰ πιὸ ἁπλᾶ πράγματα στὴν ζωή μας εἶναι κι αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς δώσουν τὶς καλλίτερες ἀφορμὲς γιὰ προβληματισμοὺς καὶ σκέψεις. Γιὰ ἀνασκοπήσεις καὶ ἀναθεωρήσεις… Γιὰ ἐπαναπροσδιορισμοὺς καὶ ἐπανατοποθετήσεις. Καὶ εἶναι πάντα, καθημερινῶς, μὲ κάθε εὐκαιρία ἐμπρός μας. Ἐμεῖς ἁπλῶς χρειάζεται νὰ σταθοῦμε μίαν στιγμὴ καὶ νὰ τὰ παρατηρήσουμε.
Γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὸ τὸ μεγάλο δῶρο τῆς ζωῆς, ὀφείλουμε νὰ εἴμεθα ἐμεῖς, καὶ μόνον ἐμεῖς, οἱ ἀποκλειστικοὶ ὑπεύθυνοι τῆς ζωῆς μας… Τὸ νὰ ἐναποθέτουμε εἶτε τὶς εὐθύνες, εἶτε τὰ δικαιώματά μας, εἶτε ἀκόμη καὶ τὸ δικαίωμα τῆς ὑπάρξεώς μας στοὺς ἄλλους, δηλώνει παραίτησιν. Ἡ παραίτησις ἀπὸ αὐτὸ τὸ μέγιστον δῶρον τῆς Ζωῆς … Συνέχεια
Ἀλλά ποία ἡδονή; Διότι καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο κάτι ἔχουμε ἀντιληφθῆ λάθος.
Τὶς περισσότερες φορὲς φορτώνουμε τὴν ζωή μας μὲ τόσες προσδοκίες, ποὺ χάνουμε τὸ ἀληθινό της νόημα καὶ σπεύδουμε νὰ ποδοπατήσουμε ἤ νὰ καταστρέψουμε τὴν εὐτυχία, ἐὰν δὲν εἶναι ἀκριβῶς στὸ νούμερό μας.
Κάποιες φορὲς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε «δύσκολες» καταστάσεις, στενόχωρες καὶ στριφνές. Πολλὲς φορὲς μάλιστα καὶ πλήρεις μικρότητος. Ἐκεῖνο τὸ σημεῖον στὸ ὁποῖον ὀφείλουμε, σιγὰ σιγά, νὰ ἑστιάσουμε εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς …ἀποστασιοποιήσεως ἀπὸ τὰ στενάχωρα καὶ τὰ ἄνευ οὐσίας γεγονότα. Δὲν χρειάζεται νὰ …«μικραίνουμε» κι ἐμεῖς… Ἄς …φύγουμε.
