Πολὺ συχνὰ ἡ κόπωσις, ἡ ἀπογοήτευσις καί, κατ’ ἐπέκτασιν ἡ παραίτησίς μας, εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς χαρακτηρίζουν. Ὄχι διότι παύσαμε νὰ εἴμεθα ἀγωνιστές, ἀλλὰ διότι ἀπαιτεῖται νὰ ἀντιμετωπίζουμε συχνὰ καταστάσεις ὑπερβολικὰ ἀκραῖες. Καταστάσεις οἱ ὁποῖες ἀνακύπτουν διότι πολλὰ ἀνόητα πλάσματα εἴτε ἀρνῶνται νὰ ἀντιδράσουν στὴν ἀτιμία εἴτε ἀκόμη καὶ συμπράττουν σὲ αὐτήν.
Ὅλα στὸν κόσμο μας δὲν εἶναι ἀληθῆ, ἀλλὰ ἀληθοφανῆ. Ἐπιλέγουμε μίαν ἐκδοχή τους, ποὺ ταιριάζει μὲ τὶς πεποιθήσεις μας καί, βάσει αὐτῆς, ἐκτιμοῦμε, κρίνουμε καὶ συγκρίνουμε τὰ πάντα. Σὲ ἐλάχιστες περιπτώσεις ἀντιλαμβανόμεθα πὼς τὰ προσωπικά μας φίλτρα ὑπάρχουν καὶ πὼς περιττεύουν, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτά. Συνήθως πορευόμεθα μὲ αὐτὰ καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ … Συνέχεια
Μποροῦμε νὰ ἀνασυγκροτηθοῦμε ταχύτερα. Ὅσο ταχύτερα λοιπὸν ἀποδεχθοῦμε μίαν κατάστασιν δύσκολη, τόσο πιὸ εὔκολα θὰ τὴν ξεπεράσουμε.
Θεωρητικῶς σήμερα (καὶ μόνον θεωρητικῶς) ξεκινᾶ τὸ θέρος… Θεωρητικῶς πάντα (καὶ μόνον) ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἔως σήμερα ὅμως, εἰδικῶς στὴν περίοδο του Θέρους, ὁ (κάθε εἴδους) Πόλεμος κορυφώνετο καὶ ὁ Ἔρως εἶχε πάντα, ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ (κάθε εἴδους) Πολέμου, τὴν τιμητική του.
Κάθε στιγμή… Αὐτὸ χρειαζόμεθα… Κάθε μας δευτερόλεπτο ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἐκεῖ καὶ νὰ τὸ ζοῦμε, μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις… Κάθε μας ἀνάσα πρέπει νὰ τὴν γευόμαστε…
Χρειάζεται γιὰ νὰ φουντώσουν φλόγες, ποὺ θὰ κάψουν κάθε τὶ ξερό, ἄχρηστο, περιττό… Μία σπίθα… Μόνον!!!
