Γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὸ τὸ μεγάλο δῶρο τῆς ζωῆς, ὀφείλουμε νὰ εἴμεθα ἐμεῖς, καὶ μόνον ἐμεῖς, οἱ ἀποκλειστικοὶ ὑπεύθυνοι τῆς ζωῆς μας… Τὸ νὰ ἐναποθέτουμε εἶτε τὶς εὐθύνες, εἶτε τὰ δικαιώματά μας, εἶτε ἀκόμη καὶ τὸ δικαίωμα τῆς ὑπάρξεώς μας στοὺς ἄλλους, δηλώνει παραίτησιν. Ἡ παραίτησις ἀπὸ αὐτὸ τὸ μέγιστον δῶρον τῆς Ζωῆς … Συνέχεια
Ἀλλά ποία ἡδονή; Διότι καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο κάτι ἔχουμε ἀντιληφθῆ λάθος.
Τὶς περισσότερες φορὲς φορτώνουμε τὴν ζωή μας μὲ τόσες προσδοκίες, ποὺ χάνουμε τὸ ἀληθινό της νόημα καὶ σπεύδουμε νὰ ποδοπατήσουμε ἤ νὰ καταστρέψουμε τὴν εὐτυχία, ἐὰν δὲν εἶναι ἀκριβῶς στὸ νούμερό μας.
Κάποιες φορὲς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε «δύσκολες» καταστάσεις, στενόχωρες καὶ στριφνές. Πολλὲς φορὲς μάλιστα καὶ πλήρεις μικρότητος. Ἐκεῖνο τὸ σημεῖον στὸ ὁποῖον ὀφείλουμε, σιγὰ σιγά, νὰ ἑστιάσουμε εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς …ἀποστασιοποιήσεως ἀπὸ τὰ στενάχωρα καὶ τὰ ἄνευ οὐσίας γεγονότα. Δὲν χρειάζεται νὰ …«μικραίνουμε» κι ἐμεῖς… Ἄς …φύγουμε.
Ἀπὸ ἄλλες ὀπτικές… Πιὸ …φυσικές!!! Πιὸ Ἀναγκαῖες… Πιὸ οὐσιαστικές… Ὁ κόσμος μας, ὅπως τὸν γνωρίζαμε, καταῤῥέει.
Ἐμπρός μας μία συμμορία ποὺ μὲ τὸ ἔτσι θέλω παζαρεύει τὶς ζωές μας, τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας καὶ τὴν Ἱστορία αἰώνων. Δὲν εἶναι μόνη της. Κάλυψις εἶναι μίας εὑρυτέρας συμμορίας κατσαπλιάδων, ποὺ ἐδῶ καὶ αἰῶνες αἱματοκυλᾶ τὸν πλανήτη. Κι ἐμεῖς, ἀν τί νὰ τὴν κυττᾶμε κατάματα, νὰ βλέπουμε πίσω ἀπὸ τὶς κομματικο-πολιτικο-ἰδεολογικές της βιτρίνες, … Συνέχεια
