Μέσα στὴν δίνη τοῦ πολέμου, ποὺ βιώνουμε, ἀκοῦμε, βλέπουμε καὶ ἀντιμετωπίζουμε καταστάσεις παραλογίας. Τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, σὰν ἔννοιες, διαστρεβλώνονται καὶ χρησιμοποιοῦνται προσχηματικά.
Ἡ λογικὴ παραβιάζεται καὶ γελοιοποιεῖται καὶ μοναδικὸ μέλημα τῶν κρατούντων εἶναι ἡ διατήρησις τῆς ἐξουσίας τους μὲ κάθε μέσον.
Μᾶς προτάσσουν ἕναν σωρὸ ἄσχετες ἀφορμές, πρὸ κειμένου νὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὰ δευτερεύοντα καὶ νὰ χάνουμε τὰ οὐσιώδη. Συνέχεια →

Προφανῶς, κρίνοντας μόνον ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων, στὴν πλειοψηφία μας διαβιοῦμε ἀσκόπως σαπροφυτῶντας, διότι ἀρνούμεθα νὰ καταβάλουμε τὸ τίμημα ποὺ ἀπαιτεῖ, σὲ χρόνο καὶ ἐνέργεια, ἡ πραγματικὴ ζωή. Τὸ πρόβλημά μας ὅμως δὲν εἶναι τὸ ἐὰν ἀληθῶς ζοῦμε ἢ ἐὰν λάθρα (καί, τελικῶς) σαπροφυτικῶς διαβιοῦμε, ἀλλὰ τὸ ἐὰν θέλουμε νὰ ζήσουμε ἤ ὄχι. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ὁ βίος συντελεῖται ἀσκόπως ἐνᾦ ἡ ζωὴ ἀπαιτεῖ σκοπό.

Συνέχεια →

Ὅσο πιὸ συγκεντρωτικοὶ εἴμαστε, τόσο μεγαλύτερες ἀγωνίες ἔχουμε γιὰ τὸ πῶς θὰ διατηρήσουμε καὶ θὰ προστατεύσουμε αὐτὰ ποὺ συγκεντρώσαμε.
Ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται λίγα, ἁπλᾶ καὶ πολὺ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν του μὰ κυρίως γιὰ τὴν καλή του ζωή. Τόσο λίγα, ποὺ ἐὰν κυττάξουμε πίσω μας, μέσα μας καὶ γύρω μας θὰ αἰσθανθοῦμε …ἀποθῆκες. Συνέχεια →

Δὲν ξέρω γιατὶ ὁ λαός μας ταὐτίζη ὄλες τὶς μεγάλες ἑορτὲς μὲ ἐπιδόσεις καταναλωτικές, κυρίως φαγητοῦ καὶ ποτοῦ.
Γιατί ὄλες τίς ἅγιες ἡμέρες πρέπει κάποιος νά φάῃ καί νά πιῇ μέχρι σκασμοῦ;;

Αὐτὴ ἡ φράσις τῆς μαμᾶς μου, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια καὶ συνεχίσθηκε ὅσο ζοῦσε, εἶναι μιὰ προτροπὴ ποὺ ἀρχίζει γλυκά: θά φᾶς λίγο ἀπό αὐτό; καὶ μετὰ τὴν ἄρνησή μου γινόταν πιὸ ἐπίμονη, μὲ ἕνα αὐταρχικὸ γιατί; καὶ κατόπιν γινόταν ἀπειλή, θὰ τὸ φᾶς!!!! Συνέχεια →

Μᾶς χρειάζονται… Ὄχι πολλές.
Ἴσα νὰ κλεισθοῦμε σὲ χώρους ποὺ ἀγαπᾶμε, μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπᾶμε, γιὰ νὰ ἀφήσουμε τὶς σκέψεις μας νὰ ταξειδεύσουν καὶ νὰ …παίξουν μὲ τὸν χρόνο. Συνέχεια →