Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν ζωή μας, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὰ πάντα.
Ἐὰν ἐμεῖς ἀποφασίσουμε πὼς θὰ εἴμαστε ἀγωνιστές, πολεμιστὲς καί, κατὰ περίπτωσιν, νικητὲς τῶν μαχῶν ποὺ θὰ κληθοῦμε νὰ δώσουμε, ἀκριβῶς κι ἔτσι θὰ εἶναι.
Ἐὰν ἐμεῖς ἀποφασίσουμε ὅμως νὰ εἴμαστε ἀκόλουθοι ἢ χειροκροτητὲς ἢ σκετο …ἀσφαλεῖς, τότε θὰ παραμένουμε διαρκῶς …«οὐρές» ἄλλων καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ὑποψήφια θυματα. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Θὰ νικήσουμε!
Καὶ ξανὰ ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Κάθε φορὰ ποὺ κάτι πάει στραβά…
Κάθε φορὰ ποὺ κάτι γκρεμίζεται…
Κάθε φορὰ ποὺ κάτι σπουδαῖο χάνουμε…
…ἔχουμε μίαν μόνον ἐπιλογή: Νὰ τὰ ξανά-πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Συνέχεια
Ἀποδομώντας τὸ …μυαλό μας!!!
Πόσο δύσκολο ὅμως εἶναι νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο… Πόσο παράλογον…
Πόσα πρέπει νὰ ἀφήσουμε πίσω μας γιὰ νὰ τὰ ξαναμάθουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Συνέχεια
Πόσα δίκαια ὑπάρχουν;
Ἡ Δικαιοσύνη δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τυφλή, κωφή, ἐξαγοράσιμος…
Στὴν καθημερινότητά μας ὑπάρχουν ἀμέτρητα καὶ ἀλληλοσυγκρουόμενα δίκαια.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τὸ δικό μου καὶ τὸ δίκαιον τὸ δικό σου.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τοῦ κράτους καὶ δίκαιον τῶν πολιτῶν.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸ δίκαιον ὅλων τῶν ἄλλων.
Αὐτὸ μᾶς μαθαίνουν καὶ αὐτὸ ὑπηρετοῦμε.
Καὶ δυστυχῶς, ὅσο κι ἐὰν δὲν μᾶς ἀρέσῃ, τελικῶς ὅλοι μας ὑποχρεωνόμεθα, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, νὰ ὑποστοῦμε καὶ νὰ ὑπομείνουμε τὸ δίκαιον τοῦ (φαινομενικῶς συνήθως) ἰσχυροῦ. Συνέχεια
Ζωὴ καὶ Βίος…
Βίο ἔχουμε…
Βίο μέσα σὲ ἀπέραντη καὶ ἀστείρευτη βία…
Βιώνουμε καθημερινῶς τὴν βία, δουλεύοντας ὑπὸ συνθῆκες βιαίας δουλείας, ἀνίκανοι νὰ σκεπτοῦμε, λόγῳ πιέσεως, λογικὰ καὶ ἐλπίζοντες ἀκόμη καὶ στὰ ἀκραίως παράλογα. Αὐτοπαγιδευόμεθα σὲ συμβάσεις, ἀρνούμενοι νὰ ἐξέλθουμε αὐτῶν, διότι μᾶς τρομάζει τὸ ἄγνωστον. Γνωρίζουμε ὅμως, εἴτε ἐνστικτωδῶς εἴτε λόγῳ περιῤῤεούσης συλλογικῆς μνήμης, πὼς ὁποιαδήποτε ἔκπτωσις δική μας εἶναι κι αὐτὴ ποὺ μᾶς ἔχει ὁδηγήσῃ ἐδῶ ποὺ ἔχουμε φθάση. Ὅσο μεγαλυτέρα ἡ βία ποὺ βιώνουμε, τόσο μεγαλυτέρα καὶ ἡ δική μας ὑποχώρησις ἀπὸ στοιχειώδεις βαθμοὺς Ἐλευθερίας. Συνέχεια
Ὑπεύθυνοι κάθε «τύχης» ἢ «ἀτυχίας» μας…
Οἱ περισσότεροι συνάνθρωποί μας πιστεύουν πὼς ἡ τύχη καὶ ἡ ἀτυχία τοὺς συντροφεύουν, κατὰ περίπτωσιν. Αὐτοὶ οἱ συνάνθρωποί μας εἶναι ποὺ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους ἐξηρτημένους ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς συνθῆκες καί, μονίμως, καταδεικνύουν κάτι ἢ κάποιον, ἔξω ἀπὸ αὐτούς, ποὺ εὐθύνεται γιὰ τὰ κακὰ ἢ τὰ καλὰ τῆς ζωῆς τους. Μποροῦν μάλιστα νὰ ἀποδείξουν, βάσει ἐπαναλαμβανομένων «συμπτώσεων» τὸ ἐὰν εἶναι ἤ ὄχι τυχεροί!
Καὶ θὰ ἦταν ἔτσι, ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν ἀποδείξεις, ὄχι μεμονωμένες ἢ κατ’ ἐξαίρεσιν, γιὰ τὸ ἀντίθετον. Διότι αὐτὸ μποροῦν νὰ τὸ ἀνατρέψουν μόνον ὅσοι συνειδητοποιοῦν πὼς ἀνατρέπεται. Συνέχεια