Ἡ μεγαλυτέρα ἀμφιλογία μας δὲν εἶναι ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε καλοὶ καὶ κακοί, φῶς καὶ σκοτάδι, ἀγάπη καὶ μῖσος ἀλλὰ τὸ ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε σάρκα καὶ πνεῦμα ταὐτόχρονα. Τίποτα μὰ τίποτα δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πιὸ γοητευτικὸ ἀπὸ αὐτὸ τὸ διφορούμενο.

Οἱ συνεχεῖς μετατοπίσεις μας ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο ἐκφράζουν τὶς δύο ὄχθες τοῦ ποταμοῦ τῆς ζωῆς. Συνέχεια →

Ὅλοι οἱ πνευματικοὶ δάσκαλοι δίνουν ἔμφαση στὴν παροῦσα στιγμή.
Ὡστόσο ὅλοι ἀναβάλουμε τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ εἴμαστε γεμάτοι ἀγάπη καὶ σοφία, ἐμπνευσμένοι ἀπὸ τὰ ὁράματά μας. Συνέχεια →

Ἤξερα κάποτε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε σοβαρὴ σχέση γιὰ παρὰ πολλὰ χρόνια μὲ δύο γυναῖκες ταυτόχρονα.
Ἡ μιὴ ἦταν ἡ γυναῖκα του.
Δὲν ἤθελε νὰ ἀφήσῃ καμμιὰ ἀπὸ τὶς δύο…
Σὰν ἡ παρουσία τῆς μιᾶς νὰ δημιουργοῦσε τὴν ἀνάγκη γιὰ τὴν ὑπάρξι τῆς ἄλλης. Συνέχεια →

Μέσα στὸν κάθε ἄνθρωπο ὑπάρχει ἔνας τόπος μυστικός, ποὺ ἐκεῖ ζεῖ ὁλομόναχος καὶ ἀνανεώνει τὶς πηγές του, ποὺ δὲν στερεύουν ποτέ…

Κι ἂν τὸ πάθος λείψῃ, ἐκεῖ μέσα θὰ πρέπη νὰ ἀνάψῃ τὴν φλόγα πρῶτα. Συνέχεια →

Ὁ κάθε δύστροπος ἄνθρωπος δὲν στέκεται μόνος μπροστά μας.
Κουβαλάει μαζύ του συναισθήματα πληγωμένα, κατάλοιπα τῶν παιδικῶν τοῦ χρόνων…
Ἴσως τὶς ἀπαιτήσεις μιᾶς πολὺ αὐστηρῆς οἰκογενείας, ἀνικανοποίητες ἀνάγκες, ντροπή, ψυχικoὺς πόνους, ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ πάρον, ἀνασφάλειες γιὰ τὸ μέλλον. Συνέχεια →