Ἀκούω παρὰ πολλοὺς ἀνθρώπους νὰ λὲν ὅτι ζοῦν μίαν ζωὴ ποὺ δὲν τοὺς ἀρέσει, ἀλλὰ τὸ κάνουν γιὰ τὰ παιδιά τους, γιὰ τοὺς γονεῖς τους καὶ γενικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους.
Θυσιάζονται γιὰ τοὺς ἄλλους…
Ἡ θυσία πολλὲς φορὲς μοιάζει μὲ τὴν ἀγάπη…
Στὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν εἶναι μιὰ πράξις ἀγάπης… Συνέχεια →

Εἶναι δύσκολο νὰ μάθῃς τὸ πῶς νὰ εἶσαι ὁ καλλίτερος φίλος τοῦ ἑαυτοῦ σου…
Τὸ πῶς νὰ εἶσαι πιὸ ἀνοικτός, πιὸ εὐαίσθητος καὶ πιὸ συνειδητός.
Ἀκόμη πιὸ δύσκολο εἶναι νὰ βουτήξῃς σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο μέσα σου, ποὺ κρύβεις ὅλη τὴν ἀγάπη, ὥστε νὰ ἀνασύρῃς ἀρκετὴ γιὰ νὰ θρεύσῃς τὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν μοιρασθῇς μὲ τοὺς ἀνθρώπους γύρω σου. Συνέχεια →

Σὰν παιδιὰ εἴχαμε ὅλοι μας μεγάλο χῶρο γιὰ νὰ φιλοξενήσουμε τὴν ψυχή, τὸ πνεῦμα καὶ τὴν φαντασία μας ποὺ ἦταν ἀπέραντα καὶ μαγικά.
Σὰν παιδιὰ μπορούσαμε νὰ βάζουμε πράγματα τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο ἔτσι ποὺ τὰ μυαλὰ τῶν ἐνηλίκων θὰ πάθαιναν σύγχυσι καὶ θὰ εὑρίσκοντο σὲ ἐμπόλεμο κατάστασι, ἐὰν τὸ τολμοῦσαν. Συνέχεια →

Κάποιοι ἄνθρωποι ἔχουν κατακλύσει τὴν καρδιά τους μὲ τόσα ἀρνητικὰ συναισθήματα, φόβους, δυσαρέσκειες ἀπὸ τὸ παρελθόν, τραυματικὲς ἐμπειρίες, ποὺ ὅταν ἀνοίξουν τὴν πόρτα στὴν ἀγάπη, δὲν ὑπάρχει χῶρος γιὰ νὰ φιλοξενηθῇ.
Ὁ θυμός, ἡ μνησικακία, καὶ οἱ φόβοι, ἐνῶ εἶναι ἀρνητικὰ καὶ ἀνεπιθύμητα συναισθήματα, κατέχουν μιὰ περίοπτο θέσι μέσα σὲ πολλὲς καρδιὲς καὶ αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν ὅτι θὰ προστατεύσουν τὸ παρόν τους καὶ τὸ μέλλον τους ἂν κουβαλοῦν πάντα μαζύ τους τοὺς παλαιοὺς θυμοὺς καὶ τὴν κάθε λογῆς ἀπογοήτευσι. Συνέχεια →

Κάθε φορὰ ποὺ καταδικάζεις ἤ κανεὶς κριτική, στέλνεις κάτι πρὸς τὰ ἔξω, ποὺ θὰ ἐπιστρέψῃ σὲ ἐσέναν.

Φαντάζεσαι πόσο θαυμάσιο θά ἤταν ἄν μποροῦσες νά ζήσῃς τήν ζωή σου χωρίς νά σέ κριτικάρῃ κάποιος;
Δέν θά ἦταν ὑπέροχο νά αἰσθάνεσαι ἀπόλυτα ἄνετος;
Δέν θά ἤταν ὅλα πιὸ εὔκολα;  Συνέχεια →