ΑΓΩΝΙΑ για τον Καθηγητή Δρ. Άρη Πουλιανό και τον
Αρχάνθρωπο του Σπηλαίου των Πετραλώνων
Χαλκιδικής
Ύπουλο, πολυμήχανο, πολύπλευρο, φονικό και καλά συντονισμένο το συμβόλαιο θανάτου, γενοκτονίας, εξόντωσης και οριστικής εξαφάνισης του Έλληνα και της Ελλάδος. Κάθε ίχνος της δημιουργικής μας παρουσίας, χιλιάδες τώρα χρόνια σε αυτόν τον όμορφο, πολύπαθο και πολύ αγαπημένο μας τόπο.
Μία οἰκογένεια ποὺ βλέπει τοὺς ἄλλους ὡς δούλους. Μία οἰκογένεια ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸν πλανήτη ὡς τσιφλίκι της. Μία οἰκογένεια ποὺ βλέπει τὸν ἄνθρωπο ὡς κάτι ἐλέγξιμο καὶ καθοδηγούμενον…
Σᾶς ἀρέσει; Εἶστε κάτι ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω;
Τὸ ζήτημα τῆς διατροφῆς μας εἶναι ἀπὸ τὰ σημαντικότερα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἀπασχολῇ. Ὅμως ὁ κόσμος γύρω μας παραμένει ἀπαθής κι ἀδρανής σὲ κάθε πληροφορία ποὺ λαμβάνει. Λὲς καὶ εἶναι ὑπνωτισμένος… Λὲς καὶ ἔχει χαπακωθεῖ… Λὲς καὶ τὸ κάνει ἐπίτηδες…
Γιατί ἔδωσα αὐτὸν τὸν τίτλο; Διότι οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ζοῦμε μέσα σὲ ἀποστειρωμένα διαμερίσματα, δὲν ἔχουμε ἰδέα γιὰ τὴν παραγωγὴ τῆς τροφῆς ποὺ καταναλώνουμε καὶ δὲν μποροῦμε νὰ διανοηθοῦμε τὴν ἀξία τῆς γῆς μας!
(Ἐπίσης, δὲν ἔχουμε ἰδέα γιὰ τὴν σύστασι τῆς τροφῆς μας, γιὰ τὶς γενετικὰ τροποποιημένες τροφὲς καὶ γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις αὐτῶν στὴν ὑγεία μας.)
Πόσους ἔχουν ῥίξει στὸ παιχνίδι τῶν «σωτήρων»; Προσωπικῶς ἔχω χάσει τὸν λογαριασμὸ πλέον!
Όπως είναι σε όλους μας γνωστό, κάτω στην πλατεία βρίσκονται οι “σοφοί” πολίτες που όλα τα ξέρουν, και γι’ αυτό πήραν την άδεια από τη σημαία να μας μορφώσουν και να αποφασίζουν για όλους τους υπόλοιπους, και πάνω βρίσκεται ο “όχλος” που δεν ξέρει τι του γίνεται και του χρειάζεται η καθοδήγηση.
Οι κάτω λοιπόν, δεν τους φτάνει που μιλάνε σε μικρόφωνο, δεν τους φτάνει Συνέχεια
Ἄνθρωποι στὶς πλατεῖες. Σὲ ὅλες τὶς πλατεῖες μας. Χιλιάδες πρόσωπα ποὺ ἀποζητοῦν τὸν τρόπο καὶ τὸν δρόμο γιὰ νὰ γίνουν πολίτες. Εἶναι πολὺ ὄμορφο αὐτὸ ποὺ γεννιέται…
Εἶναι βέβαια ἀπὸ κοντά καὶ γύρω γύρω, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ τόσους χρόνους μᾶς τσάκιζαν τὸ ἠθικό, τὴν αὐτοπεποίθησι καὶ τὴν σκέψι. Πῶς νὰ φύγουν; Καὶ ποῦ νὰ πᾶνε; Δὲν ξέρουν ἄλλον τρόπο γιὰ νὰ ἐπιβιώνουν.. Μόνον αὐτόν. Τῆς προσκολλήσεως καὶ τῆς ἁρπακτῆς. Δὲν ἔχουν μάθει νὰ ζοῦν ὄρθιοι. Μόνον σκυμμένοι ἢ σερνάμενοι κατὰ γῆς. Πῶς λοιπὸν νὰ καταλάβουν ὅτι αὐτὸ ποὺ γεννιέται θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ ἀποτελέσῃ τὸν δρόμο καὶ γιὰ τὴν δική τους ἀναγέννησι; Δὲν μποροῦν…. Δυσκολεύονται….
Ὅλοι ὄσοι γεννηθήκαμε καὶ μεγαλώσαμε μέσα σὲ αὐτὸ τὸ «ἀποστειρωμένο» σύστημα, δὲν μάθαμε ποτέ νὰ σκεπτόμαστε. Ποτέ νὰ κρίνουμε. Δεχόμασταν τὰ πάντα. Καὶ τὰ λαμβάναμε ἄλλοτε ὡς νίκες κι ἄλλοτε ὡς ἥττες. Ἀναλόγως τοῦ τρόπου ποὺ ἐκπαιδευθήκαμε.
