Κι ἀπὸ τὶς διαπιστώσεις…
…ο κόσμος περνᾶ στὶς δράσεις, ποὺ δηλώνουν ξεκάθαρα τὴν βούλησή του…
…ἡ ὁποία εἶναι κάθετα ἀντίθετη στὶς ἐντολές, ποὺ ἐκτελοῦν οἱ γενίτσαροι τῆς Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: φίλοι
Κι ὅπου νἆναι ξεκινᾷ ὁ Μεγάλος Πόλεμος;
Κάτι, κάποιες ἰστορίες ἱερωμένων καὶ ἄλλων περιέργων μελλοντολόγων τοῦ παρελθόντος/, ἀπὸ τὴν μία μεριά, κάτι ἀπὸ παιχνίδια μὲ κάρτες τῶν ἰλουμινάτι ἀπὸ τὴν ἄλλη καὶ ἀναλύσεις διαφόρων «γραφικῶν τρομολάγνων», μοῦ εἶχε μείνει κάποτε ἡ ἐντύπωση, σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενά τους, πὼς σὲ κάποιους χειμερινοὺς ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες (τὸ χειμερινοὶ προέκυπτε ἔμμεσα ἀπὸ κάποιες δριμύτατες κακοκαιρίες, ποὺ θὰ συνέπιπταν σύμφωνα μὲ κάποιους ἀπὸ αὐτούς) ὅτι θὰ γινόταν ἕνα τρομοκρατικὸ χτύπημα, ποὺ θὰ ἤταν ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ ξεκινήσῃ ὁ μεγάλος πόλεμος ἀνάμεσα (μᾶλλον) στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴν Δύσῃ. Συνέχεια
Διόδια καὶ «Σύρματα στὰ Λειβάδια».
Τὸ ἐμβληματικὸν σύνθημα «laissez faire», ἀποτελεῖ τὸ πρωταρχικόν, τὸ ἀρχέγονον ἀπαίτημα τοῦ Φιλελευθερισμοῦ.
Ἐσχάτως, σὲ τούτην τὴν γωνιὰν ὅπου ἔζησαν περιπετειωδῶς οἱ κατ᾿ ἐξοχὴν ἐφευρέται τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἐπιχειρεῖν, οἱ Ἕλληνες, σκαιῶς παραβλέπεται τὸ δεύτερον σκέλος τοῦ συνθήματος-ἀπαιτήματος. Συνέχεια
Πολύ νωρίς ἤ πολύ ἀργά;
Χαμένες εὐκαιρίες, λέξεις ποὺ δὲν εἰπώθησαν ποτέ, συναισθήματα ποὺ δὲν ἐκφράστηκαν, ἀποφάσεις ποῦ δὲν πάρθηκαν, δεσμεύσεις ποὺ δὲν τηρήθηκαν….
…μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν ζήσαμε …. Συνέχεια
Ἴσως καλλίτερη νά ἔχῃ τύχη;
Κάποιοι, κάπου, τὰ γατιὰ τὰ πνίγουν σὲ σκάφες μὲ νερό καὶ σὲ κουβάδες. Γιὰ νὰ μὴ μεγαλώσουν καὶ νιαουρίζουν καὶ ἐρωτεύονται καὶ κάνουν κι᾿ ἄλλα γατιά.
Κάποιοι, κάπου, ἔχουν μπερδέψει τὰ ὄνειρα καὶ τοὺς ἐφιάλτες των μὲ τὰ γατιά.
Κι᾿ ὅπως πᾶνε νὰ τὰ πνίξουν, ἐκεῖνα βγάζουν τιγρήσια νύχια καὶ τοὺς τραβοῦν βαθειὰ στὸ Μαῖλστρομ τῶν ὀνείρων καὶ τῶν ἐφιαλτῶν, τῶν ὁραμάτων καὶ τῶν φαντασιώσεων. Συνέχεια
Ὁ Ὅμηρος τραγουδάει καὶ χορεύει.
Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβαστεῖτε το…
Εὐχαριστῶ.
Τὸ τραγούδι καὶ ὁ χορὸς εἶναι τόσο παλιὰ ὅσο καὶ ο κόσμος, καὶ δὲν εἶναι διόλου παράξενο ποὺ ὁ Ὅμηρος κάνει πλεῖστες ἀναφορὲς σὲ τραγουδιστές, σὲ τραγούδια καὶ σὲ χοροὺς μὲ ἀξεπέραστο τρόπο ποὺ μόνο ἐκεῖνος γνώριζε. Τὸ τραγούδι ἐκφράζει ἔντονα πάθη ψυχῆς,χαρά, λύπη, πόνο, νοσταλγία, ἔρωτα, ἐνῶ ὁ χορὸς εἶναι ὁλοκληρωμένη ἔκφραση τοῦ ψυχικοῦ κόσμου, διότι συνδυάζει ἁρμονικὰ τὸν λόγο, τὴ μελωδία, τὴ μουσικὴ καὶ τὴν κίνηση.
Ἡ ἐπίκληση τῆς Μούσας στὸν πρῶτο στίχο τῆς Ἰλιάδος «Μῆνιν ἄειδε θεά» καθιστᾶ σαφῆ τὸν ρόλο τῆς θεᾶς καὶ τοῦ στιχοπλόκου. Ἡ πρώτη ἐγείρει καὶ ἐμπνέει τὴν φαντασία τοῦ δημιουργοῦ καὶ ὁ δημιουργὸς οἰστρηλατούμενος πλέκει μὲ μουσικὸ ρυθμὸ τοὺς στίχους, μὲ τοὺς ὁποίους ἐξυμνεῖ κλέα ἀνδρῶν. Οἱ σημασίες τοῦ ρήματος Συνέχεια