Εἰς τὰς ἐγκληματικὰς ὀργανώσεις, ἡ λέξις «μύησις νέου μέλους», ἐκπροσωπεῖ τὴν ὑποχρέωσιν τοῦ νεοφύτου, νὰ διαπράξῃ κάποιο φονικόν ἄνευ λόγου, ὥστε νὰ τύχῃ τῆς ἐγκρίσεως τῆς «ἀοράτου ἀρχῆς», θέτων τὸν ἑαυτὸν του εἰς κατάστασιν «ὁμηρείας» καὶ διαρκοῦς ὁμολογίας πίστεως.
Βλέπων ἐσχάτως τὰς φυσιογνωμίας ἐκείνων τῶν νεοτεύκτων πολιτικῶν ποὺ τοὺς ἐγέννησεν ἡ Κρίσις καὶ οἱ ὁποῖοι κλιμακηδὸν θὰ Συνέχεια →

Τὸ Κρῖμα στὴν Κριμαία μου!
Καί βλέπεις κάποιους βαθυστοχάστους μὲ (ΟΣΘ) Ὀξὺ Σύνδρομον Θετικισμοῦ, νὰ ξεσκίζουν τὰς παρειὰς των, διότι «ἀνοίγουν οἰ ἀσκοὶ τοῦ Αἰόλου» (1;2;3; Πόσοι πχιὰ αὐτοὶ οἱ ἀσκοί; Οἱ ἀνοιγμένοι ἤδη σὰν νὰ …μὴν πῶ τί) καὶ οἱ μοβόροι γείτονές μας, θὰ μᾶς πάρουν τὸ Πισωδέρι Συνέχεια →

Ἡ ἀπόλυτος ὑποκρισία τοῦ νεοέλληνος:
Ἐλεεινολογεῖ ἐκείνους ποὺ «μὲ τὰ λεφτὰ τοῦ μπαμπᾶ σπουδάζουν στὰ Λονδῖνα», ψηφίζων ὁσονούπω ἐπὶ διακόσια χρόνια ὡς κυβερνήτας του ὅσους ἀκριβῶς ἔχουν «σπουδάσει στὰ (λογῆς) Λονδῖνα», ἐξορίζων ὅμως ὅσους -παρ᾿ ὅτι «ξενόφερτοι» καὶ «μὴ γνήσιοι» Ἕλληνες-, εἶχον σπουδάσει στὴν Ἑλλάδα…
Τὰ ἑλληνικὰ λαϊκὰ ἀντανακλαστικὰ ἔναντι αὐτοῦ ποὺ ἀποκαλοῦμε «πλοῦτος», εἶναι ἐντελῶς «μπολσεβίκικα». Συνέχεια →

Ἐν Ὀλύμπῳ -ἂν καταφέρῃς νὰ βρεθῆς ποτέ κατὰ κορφὴ μεριά-, δὲν τρῶνε ἐκεῖ μήτε φιλὲ μινιὸν ὤ σὼς ντὲ Μαντερά, μήτε τὸ κέτερινγκ σοῦ φέρνει τσίζμπέργκερ. Συνέχεια →