ἔρχεται τὸ πολιτικό πλιάτσικο.
Ἀπὸ τὸν Πέτρο Βιολάκη ἕνα ἐνδιαφέρον κείμενο, μὲ καθαρὲς τοποθετήσεις καὶ μὲ μία «ἀγανακτισμένη» ματιά.
Ἡ οὐσία, στὴν ὁποίαν ἀξίζει νὰ παραμείνουμε, εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Ἐπί τέλους σὲ αὐτὴν τὴν χώρα θά πρέπῃ κάποτε νὰ τὴν κατακτήσουμε. Κι ἐὰν αὐτὸ σημαίνει πὼς θὰ πρέπῃ κάποιοι νὰ Συνέχεια
Ἕνα κείμενο ποὺ μὲ τάραξε… Μὲ ἔπιασε ἀπὸ τὸ αὐτί καὶ μὲ κάθισε κάτω γιὰ νὰ τὸ διαβάσω μὲ ὅλες μου τὶς αἰσθήσεις.. Νὰ τὸ μυρίσω.. Νὰ τὸ γευθῶ… Νὰ τὸ ἀγγίξω.. Νὰ τὸ ἀκούσω… Καὶ μετὰ νὰ τὸ ξαναδῶ… Πολλὲς φορές…. Γιὰ νὰ τὸ κάνω κτῆμα μου… Δικό μου…. Ἔτσι εἶναι…Ὅπως τὰ γράφει ὁ Κυπραῖος! Κι ἀκόμη καλλίτερα.. Αὐτὴ ἡ μάχη εἶναι γιὰ ὅλους μας ἕνα θεῖο δῶρο… Κι ἐὰν δὲν τὴν ζήσουμε, ἐὰν δὲν τὴν βιώσουμε, δὲν θὰ Συνέχεια
Μπροστά στον Άγνωστο έχει δύο σειρές κιγκλιδώματα. Ανάμεσά τους υπάρχει ένας διάδρομος στον οποίο παρελαύνουν κάποια άτομα. Αυτά τα άτομα είναι οι “αρχηγοί” των ΑΝΕΝΤΑΧΤΩΝ, ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ διαδηλωτών!! Δουλειά τους είναι να φέρουν την τάξη (??) στη διαμαρτυρία.. Σταματάνε, διατάζοντας, όποιον μιλάει από την καρδιά του, αυτόν που δεν υπακούει στον ντουντουκαδόρο και φωνάζει δικά του συνθήματα, αυτόν που Συνέχεια
Στὸ κείμενο οἱ ξεφτίλες παρακρατικοὶ ἔγραφα κάτι ποὺ ἦταν λᾶθος. (Κοινῶς; Παραπληροφόρησις.)
Δὲν πρόσεξα τὴν ἡμερομηνία τοῦ Ῥιζοσπάστη, ἀναφορικῶς μὲ τὴν δημοσίευσι τῆς συλλήψεως τοῦ ἀστυνομικοῦ ἀπὸ τὰ «συντρόφια» τοῦ ΠΑΜΕ, ἡ ὁποία εἶχε συμβεῖ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο πρίν. 
Ζητῶ λοιπὸν συγγνώμη γιὰ τὴν παραπληροφορία ποὺ διέσπειρα.
Δὲν ξέρω ἐὰν ἀλλάζουν τὰ δεδομένα τῆς προηγουμένης μου δημοσιεύσεως.
Ἐξετάζοντας ἐκ νέου τὶς πληροφορίες ποὺ εἶχα στὴν διάθεσί μου, τὸ μόνον ποὺ δὲν ἰσχύει γιὰ τώρα, (ἀλλὰ ἰσχύει γενικῶς) εἶναι ἡ πρόσφατος ἀποκάλυψις τοῦ μαϊμοῦ κουκουλοφόρου.
Ἐκεῖ στὸ Σύνταγμα ἡ Ἑλλὰς ἀναγεννᾶται. Ἐκεῖ στὸ Σύνταγμα οἱ Ἕλληνες ξαναβρίσκουν τὸν ἑαυτό τους. Ξαναγράφουν τὴν ἱστορία τους, μὲ τὸν μοναδικό τρόπο ποὺ ἐκεῖνοι γνωρίζουν. Τὴν ἀλήθεια. Τὸ φῶς. Τὴν φυσικὴ διαδρομή πετῶντας κάθε ἐπίκτητο καὶ ἱκανὸ νὰ τους ἀλλοιώσῃ τὸ βλέμμα καὶ τὸν δρόμο.
Ένας φίλος/συναγωνιστής έχει μια δική του ραδιοφωνική εκπομπή και μου ζήτησε να βγω στον αέρα να μιλήσω, γιατί “τα λέω πολύ ωραία”, μιλάω από καρδιάς. Του λέω, μα μόνο με τους φίλους μου Νίκο μου μπορώ να μιλήσω έτσι, αν βγω σε μικρόφωνο, επειδή το νοιώθω στημένο, δεν θα ανοίξω την καρδιά μου. Ο φίλος μου επέμεινε, πρέπει να ακούγονται τέτοιες φωνές, να μην ακούγονται μόνο αυτοί που ξέρουν τι θα πουν. Σ’ αυτό δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση, έχει απόλυτο δίκιο. Τότε με ρώτησε αν γνωρίζω κάποιον αγνό αγωνιστή που θα μπορούσε να μιλήσει για τα τεκταινόμενα στο Σύνταγμα. Στο μυαλό μου αμέσως ήρθε ένας λεβέντης που γνώρισα από τις πρώτες μέρες της Συνέχεια
