Μετὰ τὴν κρίσι τῶν «ἀγανακτισμένων»…..

ἔρχεται τὸ πολιτικό πλιάτσικο.

Ἀπὸ τὸν Πέτρο Βιολάκη ἕνα ἐνδιαφέρον κείμενο, μὲ καθαρὲς τοποθετήσεις καὶ μὲ μία «ἀγανακτισμένη» ματιά.

Ἡ οὐσία, στὴν ὁποίαν ἀξίζει νὰ παραμείνουμε, εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Ἐπί τέλους σὲ αὐτὴν τὴν χώρα θά πρέπῃ κάποτε νὰ τὴν κατακτήσουμε.  Κι ἐὰν αὐτὸ σημαίνει πὼς θὰ πρέπῃ κάποιοι νὰ χάσουν τὰ αὐγά καὶ τὰ πασχάλια, τό θεωρῶ δίκαιον.

Φιλονόη.

Με δεκάδες χιλιάδες κόσμο να είναι αγανακτισμένος και επί ποδός και να διαμαρτύρεται, δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να καρπωθούν την αγανάκτηση για την διαφθορά των πολιτικών και την ηθική και οικονομική χρεωκοπία που έχουν οδηγήσει αυτή τη χώρα.

Πλέον, η έκπτωση των θεσμών και η αλλοτρίωση της πολιτιστικής ταυτότητας μεγάλου μέρους των Ελλήνων οδηγεί σε επαναπροσδιορισμό των χαρακτηριστικών που τη συνθέτουν. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, και όσο εμείς ασχολούμαστε με τα μνημόνια και τις δόσεις..αν θα τις πάρουμε ή όχι.. και τις συναινέσεις.. κάποιοι συνεχίζουν να διορίζουν, κάποιοι άλλοι να τα παντελονιάζουν…. κάποιοι να λαμβάνουν περισσότερους των 12 μισθών, κάποιοι να απολαμβάνουν τα ασημικά και τα μάρμαρα, που ο λαός αυτής της χώρας πλήρωσε…. και τέλος κάποιοι να ξεπουλάνε κυριαρχικά δικαιώματα που αποκτήθηκαν μετά από αγώνες και αίμα των προγόνων μας.

Δεν είναι λίγες και οι φωνές γύρω μας ..από πολιτικούς που ισχυρίζονται ότι δεν ήξεραν τι υπέγραφαν.. Τώρα, όμως, που ήρθε ο λογαριασμός όλοι αναφωνούν ότι δεν παρήγγειλαν και φυσικά στέλνει ο ένας στον άλλο το λογαριασμό περιμένοντας να ξεχαστεί ή …να τους τον κεράσουν.. Είναι και πάλι αυτοί που ευθαρσώς ισχυρίζονται σήμερα ότι δεν ήξεραν τι υπέγραφαν.

Το θράσος όμως δεν έχει όρια, οι ίδιοι που υπέγραψαν το μνημόνιο που έβαλε την χώρα σε επιτήρηση και σίγουρα όχι για μία μόνο γενιά, σήμερα προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι υπέγραψαν. Για αυτούς η συναίνεση, όπως και να έρθει, αποτελεί το χρυσό μήλο των Εσπερίδων, που θα το γευτούμε και θα ξεχάσουμε τις ευθύνες τους.

Τα δε πολιτικά παπαγαλάκια στα ΜΜΕ (τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά), στις εφημερίδες και στα blog σφυρίζουν σε άλλη κατεύθυνση αναζητώντας νέους χορηγούς.. μιας και βλέπουν τους μέχρι πρόσφατα μεγάλο-χορηγούς τους να βουλιάζουν.. και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος αυτός κύκλος..

Το κίνημα των αγανακτισμένων, όπως το έχουν αποκαλέσει, ας ελπίσουμε ότι δεν θα αποτελέσει συγχωροχάρτι για τους εαυτούς μας, για τα λάθη και την αδιαφορία του παρελθόντος, αλλά μια νέα αρχή, όπου θα συμμετέχουμε ΟΛΟΙ ενεργά στην πολιτική σκηνή, και δεν θα αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς! Η αδιαφορία μας, για τον συνάνθρωπο, για την κοινωνία είναι αυτή που μας οδήγησε εκεί που είμαστε σήμερα.

Ίσως να μην είναι αργά όταν καταλάβουμε ότι ευθυνόμαστε όλοι για το κατάντημα του πολιτικού συστήματος σήμερα. Ίσως την ύστατη στιγμή να καταφέρουμε να αποφύγουμε ένα νέο εθνικό διχασμό….και να αρχίσουμε να ασχολούμαστε όλοι με τα του οίκου μας. Ίσως πάλι να έχουμε την εντύπωση ότι αλλάζοντας κανάλι στην τηλεόραση θα μεταφερθούμε κάπου αλλού…. κάπου όπου τίποτα δεν θα μας αγγίζει.

Όμως, τι έχουμε κάνει στους εαυτούς μας και γιατί επιτρέψαμε να μπερδέψουμε έννοιες, πραγματικότητα και φαντασία.. γιατί επιτρέψαμε να γίνουμε υποχείρια μιας άλλης πραγματικότητας; Ακούμε γύρω μας για Αριστερά, Δεξιά , Κεντρώα ιδεολογία αλλά και άλλες ιδεολογίες που εν τη γενέσει τους δημιουργήθηκαν για να ορίσουν διοικητικές και διαχειριστικές πολιτικές του παραγόμενου πλούτου του κράτους (λαού). Τι νόημα υπάρχει, όταν ο πλούτος αυτός έχει ξοδευτεί προκαταβολικά, ακόμα και τα μερίσματα των γενεών που θα έρθουν; Προφανώς δεν μιλάμε πια για πλούτο αλλά για χρέος. Πλέον υπάρχουν ταμπέλες για όλους. Μετανάστες, εθνικιστές, αριστεροί, δεξιοί, πατριώτες, μηδενιστές, αντι-εξουσιαστές και άλλοι πολλοί. Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου.

Σαφέστατα, όλες οι ιδεολογίες είναι σεβαστές μιας και προήλθαν από αγώνες και ζυμώσεις, αρκεί όμως να διέπουν την πραγματικότητα των ανθρώπων που τις αντιπροσωπεύουν και να μην είναι μόνο μια ακόμα ιδεολογική ταμπέλα που γίνεται άλλοθι για μια άλλη ζωή. Και εκεί είναι όλη η ουσία.. δηλαδή πόσο υποκριτής μπορεί να γίνει κάποιος, ειδικά όταν πρόκειται για τιμητή της λαϊκής εντολής. Σε αυτή την περίπτωση (υποκρισίας), η ιδεολογική ταμπέλα που κουβαλάει ο ίδιος ο «τιμητής», τελικά γίνεται άλλοθι για σπατάλες και προσωπικό πλουτισμό. Και αυτή είναι η νόσος της σύγχρονης πολιτικής κοινωνίας: «ΨΕΥΔΟΠΟΛΙΤΙΚΟΙ» ή λαϊκιστή «ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ».

Πότε όμως γίνεται ξεκάθαρο, αν η εφαρμογή της εκάστοτε ιδεολογίας είναι υπόλογη, για τις μετέπειτα πολιτικές που εφαρμόζονται; Σήμερα έχουμε φτάσει να βλέπουμε άλλες ιδεολογίες στα χαρτιά και στις ταμπέλες και άλλες τελικά να εφαρμόζονται. Ίσως όμως να μην ευθύνονται οι ιδεολογίες, αλλά μόνο αυτοί που τις εφαρμόζουν.. οι τιμητές της λαϊκής εντολής. Οι ίδιοι και οι ίδιοι, που διαμορφώνουν το μέλλον των πολιτών και των γενεών που θα έρθουν σε αυτή τη χώρα και προσπαθούν να ερμηνεύσουν ιδεολογήματα σε πολιτικές, ενώ πολλές φορές δεν τα κατανοούν καλά-καλά.

Μέχρι πότε όμως θα βάζουμε ταμπέλες για πράγματα που θα πρέπει να είναι αυτονόητα.. Η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η αλληλοβοήθεια, η φιλοξενία, ο σεβασμός, η ανιδιοτέλεια, η προσφορά και άλλα ευγενή χαρακτηριστικά γιατί θα πρέπει να είναι μέρος κάποιας ιδεολογίας, ή ακόμα και κάποιας θρησκείας (για όσους δεν πιστεύουν); Καθημερινά συνδιαλλασσόμαστε και μιλάμε με πολλούς ανθρώπους, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει μια καλημέρα, ένα καλό λόγο. Η μοναξιά των ανθρώπων έχει γίνει πλέον μάστιγα. Ακόμα και σε μεγαλουπόλεις άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν μόνοι, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ίσως πάλι ακόμα και η μοναξιά να αποτελεί ένδειξη της χρεωκοπίας των πολιτικών και αξιακών συστημάτων που άλλωστε δημιουργήθηκαν και ποδοπατήθηκαν από ανθρώπους. Οι αξίες όμως είτε εμπνέονται είτε επιβάλλονται από ανθρώπους σε ανθρώπους..και όταν τα ίδια άτομα είναι πολύ καιρό στην εξουσία τα πράγματα δυσκολεύουν.

Δεν μπορούμε πια να κρυβόμαστε. Όπως αναφέρει ο John Dalberg-Acton «Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα..» Στην χώρα μας αυτό το έχουμε πλέον κατανοήσει βαθιά αυτό. Όμως δεν έχουμε αντιδράσει ακόμα.. Γιατί όμως δεν αντιδρούμε..; Την απάντησης την έδωσε έμμεσα το 2000 ο Ρώσος Νομικός Σύμβουλος του Κράτους Σεργκέι Σακχράϊ , αναφερόμενος για την κατάσταση στη Ρωσία την ίδια εποχή: «Δεν έχουμε μέση τάξη που να έχει ιδιοκτησία ώστε να κτίσουμε μια σταθερή κυβέρνηση. Εάν έχουν κάτι να χάσουν: την εργασία τους, το διαμέρισμά τους, την οικογένειά τους, το αυτοκίνητό τους, τις οικονομίες τους.. Τότε θα αποτελέσουν στήριγμα για το κράτος και μια σταθερή κοινωνική δομή..» Στην χώρα αυτή ακόμα ελπίζουμε, ακόμα δεν έχουμε χάσει όλα αυτά που στηρίζουν τη δομή του κράτους, τη μεσαία τάξη, έστω και αν το πολιτικό σύστημα καταρρέει.. εν μέσω διαφθοράς και προσωπικού πλουτισμού των πολιτικών και όχι μόνο.

Ανεξάρτητα με τις πολιτικές ιδεολογίες θα πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξουμε τα μάτια μας, να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με αυτούς που επιλέγουμε και έχουμε επιλέξει να μας αντιπροσωπεύουν.. Είναι καιρός να σταματήσουμε να περιμένουμε λύσεις από άτομα που είναι και ήταν πρωταγωνιστές στα γεγονότα που μας οδήγησαν στην πολιτική και οικονομική χρεωκοπία. Σε καμία περίπτωση δεν θα φύγουν μόνοι τους. Θα φύγουν μόνο όταν πάψουμε να τους ψηφίζουμε.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν τιμητές και υπερασπιστές της πολιτικής της κυβέρνησης οι οποίοι προσπαθούν να αντιπολιτευτούν ως δήθεν ανεξάρτητοι ώστε να κερδίσουν χρόνο και να εξασφαλίσουν μια κυβερνητική θέση για το μέλλον. Με πολιτικούς «λεονταρισμούς» και αλεπουδίσια θέρμη.. αλλάζουν απόψεις και θέσεις πιο γρήγορα και από λερωμένη πάνα… Με δήθεν καταγγελτικό λόγο, προσπαθούν να πείσουν ότι ενδιαφέρονται, ενώ ενδιαφέρονται μόνο για την προβολή τους. Οι καταγγελίες που γίνονται από πολιτικό βήμα (δημοτικό συμβούλιο, περιφεριακό συμβ., βουλή) αποκτούν πραγματική αξία μόνο όταν συνοδεύονται από καταγγελία σε αρμόδια ελεγκτικά όργανα και τη δικαιοσύνη. Σε κάθε άλλη περίπτωση μιλάνε εκ του ασφαλούς, χωρίς πραγματικά να καταγγέλλουν ούτε καν να θίγουν παρανομίες και ανηθικότητες (το νόμιμο για μερικούς είναι και ηθικό..).

Τελικά όσο δεν ασχολούμαστε οι ίδιοι για θέματα δικά μας και δεν παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Θα πρέπει όμως να έχουμε την υπομονή να κοιτάξουμε σε βάθος, πέρα από τους έμπορους ελπίδας που προσπαθούν με κραυγές και λόγια πολλά να φανούν γνώστες καταστάσεων και λύσεων. Τα έργα και όχι τα λόγια, είναι αυτά που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους. Τι να κάνουμε τους στολισμούς και τις εορτές όταν ο συνάνθρωπός μας πεινάει και πεθαίνει μόνος. Ίσως πάλι να είμαστε τόσο σίγουροι ότι σε εμάς δεν θα συμβεί αυτό ποτέ..

Πέτρος Βιολάκης

Υποψήφιος Διδάκτορας

Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες

Πανεπιστήμιο Exeter (UK) 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply