Τὰ παιδιά μας… Τὸ μεγαλύτερον ὅπλον ποὺ διαθέτουμε γιὰ νὰ πληγώσουμε, νὰ καταστρέψουμε ἤ νὰ μοιράσουμε εὐτυχία καὶ χαρὰ στοὺς γύρω μας…
Τὰ παιδιά μας εἶναι ἡ προέκτασίς μας στὸ αὔριο ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπογραφή μας…
Αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ δομήσουν τὶς αὐριανὲς κοινωνίες… Τὸ πῶς θὰ εἶναι λοιπὸν αὐτὲς οἱ κοινωνίες ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ ἐμᾶς, ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ θὰ «κτίσουμε» αὐτὰ τὰ παιδιά. Συνέχεια →

Ὅσο περισσότερο οἱ σχέσεις μας εἶναι βασισμένες στὴν ἀγάπη, τόσο περισσότερο λειτουργοῦμε μὲ τὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς μας καὶ τότε βλέπουμε τὸν κόσμο διαφορετικά, γιατὶ ἡ καρδιὰ  ἔχει τὸν δικό της τρόπο νὰ κυττάζῃ τὸν κόσμο. Συνέχεια →

Πολλὲς φορὲς δύο ἐπιφανειακὰ ἄσχετα μεταξύ τους γεγονότα, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐρμηνευθοῦν, μπορεῖ νὰ συνδέονται καὶ νὰ ἔχουν τὸ νόημά τους.

Οἱ περισσότεροι αὐτὸ τὸ ὀνομάζουν σύμπτωσι, ἤ πεπρωμένο, ἤ τύχη. Συνέχεια →

Ὑπάρχει κάτι πού χρειάζεσαι;
Πῶς μπορῶ νά βοηθήσω;
Καταλαβαίνω τὶ σοῦ συμβαίνει.
Θέλω νὰ ξέρῃς ὅτι ὅλα θὰ πᾷν καλά. Συνέχεια →

Ἕνα σημεῖον ποὺ οὐδέποτε μὲ ἀπησχόλησε στὴν ζωή μου εἶναι ἡ δημιουργία περιουσίας.
Ἴσως διότι μέσα μου ἐπίστευα πάντα πὼς ἡ πραγματικὴ περιουσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ σκέψις καὶ ἡ ἀντίληψίς του.
Τὰ ἀντικείμενα, ὅπως καὶ οἱ συνάνθρωποί μας, ἔρχονται καὶ παρέρχονται. Συνέχεια →

Ἀνεφώνησε ὁ φίλος Μῆτσος, πρὸ ἠμερῶν.
Γελοῦσα… Ὄχι διότι ἐπίστευσα ποτὲ πὼς ὑπῆρχε περίπτωσις νὰ εἶμαι (ἐν ἀγνοίᾳ μου!!!) προδότης, ἀλλὰ διότι, ὅσο κι ἐὰν ἤμουν βεβαία γιὰ τὶς ἐπιλογές μου, κάπου μέσα μου πονοῦσα γιὰ τὶς κουβέντες ποὺ μοῦ εἶπε.
Ἀφῆστε δὲ ποὺ παραλλήλως  αἰσθανόμουν πὼς ἦταν ἄδικο νὰ χάσῳ κάποιους καλοὺς φίλους, ἐπεὶ δὴ ἀμφισβήτησα μερικοὺς κοινοὺς καραγκιόζηδες.

Ἀναφέρομαι  σὲ ἕνα κείμενον ποὺ ἔγραψα πρὸ δύο ἐτῶν περίπου κι ἀφᾠροῦσε στὸν νεο-ἐθνο-«σωτῆρα» ἈρτεΜΑΚΗ.
Τί κι ἐάν ἐξηγοῦσα τότε στόν φίλο μου πώς «ἄλλο τό «θέλω μου»  κι ἄλλη ἡ πραγματικότης»; Συνέχεια →