ΟΙ «ΑΓΩΝΕΣ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ποὺ ἅπτονται τῶν ἐπαγγελματικῶν τους δικαιωμάτων καὶ διεκδικήσεων παραδρομίζουν, πολὺ συχνά, σ’ ἄγονες ἀτραποὺς καὶ σπαταλιοῦνται σὲ πράγματα ποὺ δὲν ἀποδίδουνε. Καὶ τοῦτο γιατὶ πάντοτε οἱ «ἀγῶνες» αὐτοὶ καθοδηγοῦνται εἴτε ἀπ’ τὸν «συνδικαλισμό» εἴτε ἀπ’ τὴν «πολιτική» μ’ ἀποτέλεσμα νὰ πολιτικοποιοῦνται ἢ νὰ διοχετεύονται σὲ κομματικὰ κανάλια. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς οἱ «ἀγῶνες» αὐτοὶ καταπνίγονται στὸ τέλος κι ἔτσι δὲν ὁδηγοῦν σὲ οὐσιαστικὲς βελτιώσεις τῶν διαφόρων ἐπαγγελματικῶν ὁμάδων καὶ σὲ κρίσιμες κατακτήσεις.
Πάρτε γιὰ παράδειγμα τὴν εὐγενῆ τάξη τῶν «δασκάλων» ὅλων τῶν βαθμίδων. Τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια ἔχουν γίνει δεκάδες ἀπεργιακὲς κινητοποιήσεις καὶ συλλαλητήρια, ὅλα κατευθυνόμενα ἀπὸ συνδικαλιστικὰ ὄργανα, μὲ αἴτημα κυρίως τὸ μισθολογικό. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν σχεδὸν μηδαμινὸ γιατὶ κι οἱ «μισθοί» τῶν δασκάλων παραμένουν μισθοὶ πεῖνας κι οἱ «δάσκαλοι» συνεχίζουν νάναι ἀπαξιωμένοι ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις. Συνέχεια →