Καθημερινῶς, μὲ ὅ,τι κι ἐὰν καταπιανόμεθα, διαπιστώνουμε μικρὲς ἢ μεγάλες ἀλλαγές. Ἀλλαγὲς ποὺ μᾶς ξεβολεύουν καὶ μᾶς ὑποχρεώνουν, ἄλλοτε περισσότερο κι ἄλλοτε λιγότερο, νὰ προσαρμοζόμεθα σὲ νέα δεδομένα. Τελικῶς, γιὰ ἐμᾶς, κάθε φορὰ εἶναι τόσο δυσκολότερο, ὅσο περισσότερο ἀντιστεκόμεθα σὲ αὐτὴν τὴν ἀλλαγή. Συνέχεια →

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ποὺ περισσότερες ὧρες ἀπολαμβάνουμε τὸ Φῶς τοῦ Ἡλίου, ἂς τοῦ δόσουμε λίγο περισσότερο χρόνο.
Δὲν νυκτώνει τόσο νωρὶς πιά… Μποροῦμε λοιπὸν ἀν Συνέχεια →

Ὅσο ἐμεῖς αἰσθανόμεθα (σκέτο) ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων, τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, εἶναι νὰ γελοιοποιούμεθα. Διότι, ὡς γνωστόν, γιὰ νὰ μπορῇ ἕνας ὁποιοσδήποτε κληρονόμος νὰ ἀπολαμβάνῃ πλήρως τὰ δικαιώματα μίας κληρονομίας, ὀφείλει πρωτίστως νὰ εἶναι πανέτοιμος νὰ ἀναλάβῃ τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ αὐτὴ ἡ κληρονομία ἀπαιτεῖ.
Ποῖες ὑποχρεώσεις ὅμως ἔχουμε λοιπόν ἀναλάβη ἐμεῖς; Συνέχεια →

Εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ ἑστιάζουμε στὰ ἀτομικά μας λάθη καὶ στὰ λάθη τῶν ἄλλων…
…μὰ τότε ἀν τὶ νὰ μεγαλώνουμε, ὡς Ἄνθρωποι, κλεινόμαστε σὲ μικρὰ ἢ μεγάλα κλουβιά, δίχως δυνατότες διαφυγῆς.
Τὰ λάθη εἶναι ἀφορμὲς γιὰ γνώσιν κι ὄχι λουκέτα γιὰ ἰσόβια αὐτοτιμωρία. Συνέχεια →

Νὰ γίνῃ χρήσιμο.
Ἰδίως σὲ ἕνα περιβάλλον ποὺ ἡ ἀποσύνθεσις ἐπικρατεῖ ὁπουδήποτε. Συνέχεια →