Ἐὰν ἔως σήμερα, βάσει τῶν διαπιστώσεών μου, τῶν ἐμπειριῶν μου καὶ τῶν παθημάτων μου, κάποια σημεῖα ἢ περίοδοι τῆς ζωῆς μου εἶναι ἀπολύτως λάθος, τότε, γιὰ κάποιον λόγο, κάτι ἔχω ἀντιληφθεῖ λάθος.
Τὸ τὶ εἶναι αὐτό, τὸ πῶς ἀλλάζει καὶ τὸ γιατὶ πρέπει νὰ ἀλλάξῃ, εἶναι μία διαδικασία ἁπλῆ, ἀλλὰ σίγουρα ἀναγκαία, ποὺ ὅμως γιὰ νὰ ὑλοποιηθῇ ἀπαιτεῖται νὰ ἀλλάξω ἐγὼ τὶς ὀπτικές μου, μὰ καὶ νὰ λάβω οὐσιαστικὲς ἀποφάσεις. Συνέχεια →

…καὶ μετὰ θὰ λάβουμε τὴν ἄγουσα πρὸς τὴν ἄνοδον.

Ἐὰν δὲν ἀπαλλαγοῦμε πλήρως ἀπὸ κάθε μορφῆς βαρίδι, οὐδέποτε θὰ καταφέρουμε νὰ λειτουργήσουμε ὅπως πρέπει καὶ ὅπως μᾶς πρέπει, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε στοιχειώδης βαθμοὺς ἐλευθερίας. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἐμεῖς συνεργοῦμε, συνειδητῶς ἢ μή, στὸ νὰ ἀπομειώνονται διαρκῶς οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας, ὅλα ὅσα θεωρούσαμε γιὰ ἀληθῆ πρέπει νὰ περάσουν ἀπὸ «εἰδικὰ φίλτρα», πρὸ κειμένου νὰ κρατήσουμε τὰ χρήσιμα, τὰ ἀναγκαία καὶ τὰ σημαντικά.
Μὰ γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ πρῶτα πρέπει νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν ἀπώλειά τους. Διαφορετικῶς θὰ ἐπαναλάβουμε τὰ ἴδια ἀκριβῶς λάθη καὶ σὲ λίγο θὰ περιέλθουμε στὶς ἴδιές ἀκριβῶς συνθῆκες μὲ αὐτὲς ποὺ τώρα βιώνουμε. Συνέχεια →