Ὅταν λέμε πὼς οἱ ἀλλαγὲς ποὺ θέλουν νὰ φέρουν στοχεύουν στὴν ἐξαφάνισι τῶν ἐλαχίστων ἐναπομεινάντων ἐλευθέρων ἐπαγγελματιῶν, μᾶλλον δὲν ἔχουμε ἄδικο.
Ἐὰν ἀναλογιστοῦμε πὼς ἀπὸ τὴν μία τὰ καταστήματα τῶν αὐτοαπασχολουμένων, ἤ ἀκόμη καὶ τῶν μὲ μικρὸ ἀριθμὸ ὑπαλλήλων, ὁδηγοῦνται σταδιακῶς στὸν ἀφανισμό, διότι οἱ μεγάλες ἐπιχειρήσεις, πολυεθνικοὺ κυρίως χαρακτῆρος, ἔχουν τὰ μέσα καὶ τὶς δυνατότητες νὰ κατεβάσουν τοὺς μισθούς, εἶτε ἐκβιαστικῶς εἶτε «νομίμως», τότε ἀντιλαμβανόμαστε πὼς αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἔχουν ἀνοίξει ἀκόμη μίαν Κερκόπορτα πρὸς τὴν ἅλωσι τῆς ἐπιχειρηματικότητος.
Συνέχεια
