Ἡ δεκαετία τοῦ μεσοπολέμου χαρεκτηρίσθη γιὰ τὸ ρεῦμα τοῦ ἰδεαλισμοῦ παντοῦ στὴν Εὐρώπη.
Βέβαια στὴν Ἀριστερὴ Ἑλλάδα δὲ μᾶς εἶπαν ποτὲ ὅτι ὁ Καβάφης ὑπέγραφε φασιστικὲς διακηρύξεις, ποὺ τίς ἔστελνε στὴν Ἰταλία, ὅτι ὁ Δραγούμης καὶ ὁ Καρυωτάκης ἀηδίαζαν μὲ τὰ κίβδηλα ἰδανικὰ τῶν Ἑβραίων, ὅτι ὁ Σεφέρης ἦταν διευθυντὴς λογοκρισίας του Μεταξᾶ καὶ ὅτι ὁ Ἐλύτης θά ‘θελε νὰ κοιμηθῇ ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα καὶ νὰ ξυπνήσῃ σ΄ ἕναν αἰῶνα, ὅπου καὶ τὰ πουλιὰ ἀκόμη νὰ κελαηδοὺν ἑλληνικὰ καὶ νικητήρια. Συνέχεια →