Δὲν μᾶς τὸ εἶπαν…
Οὐδεὶς τὸ παρεδέχθῃ…
Οὐδὲ μία ἀνακοίνωσις συνέβῃ…
Κι ὅμως, ἡ ἀλλαγὴ συμβαίνει.
Ἡ μετάβασις ἀπὸ τὸ παλαιὸ καθεστὼς στὸ νέο, συμβαίνει. Γίνεται… Καὶ μέσα μας καὶ γύρω μας… Ὁπουδήποτε…
Ἡ μεταμόρφωσίς μας σὲ κοινωνίες συνειδητοποιημένες εἶναι γεγονός… Συνέχεια →

Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει πόσων χρονῶν εἶσαι.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν ῥισκάρῃς νὰ φανῇς κουτὸς γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης καὶ τῶν ὀνείρων σου.

Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ποιοὶ πλανῆτες εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ φεγγάρι σου.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν ἔχῃς ἀγγίξη τὸ βάθος τῆς δικῆς σου λύπης, ἂν εἶσαι ἀνοικτὸς στὶς προδοσίες ἢ ἐὰν ἔχῃς ζαρώση ἀπὸ τὸ φόβο.

Θέλω νὰ ξέρω ἂν μπορῇς νὰ μείνῃς μὲ τὸν πόνο τὸν δικό σου καὶ τὸν δικό μου, χωρὶς να τρέξῃς νὰ κρυφθῇς. Συνέχεια →

Μέσα στὴν δίνη τοῦ πολέμου, ποὺ βιώνουμε, ἀκοῦμε, βλέπουμε καὶ ἀντιμετωπίζουμε καταστάσεις παραλογίας. Τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, σὰν ἔννοιες, διαστρεβλώνονται καὶ χρησιμοποιοῦνται προσχηματικά.
Ἡ λογικὴ παραβιάζεται καὶ γελοιοποιεῖται καὶ μοναδικὸ μέλημα τῶν κρατούντων εἶναι ἡ διατήρησις τῆς ἐξουσίας τους μὲ κάθε μέσον.
Μᾶς προτάσσουν ἕναν σωρὸ ἄσχετες ἀφορμές, πρὸ κειμένου νὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὰ δευτερεύοντα καὶ νὰ χάνουμε τὰ οὐσιώδη. Συνέχεια →

Προφανῶς, κρίνοντας μόνον ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων, στὴν πλειοψηφία μας διαβιοῦμε ἀσκόπως σαπροφυτῶντας, διότι ἀρνούμεθα νὰ καταβάλουμε τὸ τίμημα ποὺ ἀπαιτεῖ, σὲ χρόνο καὶ ἐνέργεια, ἡ πραγματικὴ ζωή. Τὸ πρόβλημά μας ὅμως δὲν εἶναι τὸ ἐὰν ἀληθῶς ζοῦμε ἢ ἐὰν λάθρα (καί, τελικῶς) σαπροφυτικῶς διαβιοῦμε, ἀλλὰ τὸ ἐὰν θέλουμε νὰ ζήσουμε ἤ ὄχι. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ὁ βίος συντελεῖται ἀσκόπως ἐνᾦ ἡ ζωὴ ἀπαιτεῖ σκοπό.

Συνέχεια →

Ὅσο πιὸ συγκεντρωτικοὶ εἴμαστε, τόσο μεγαλύτερες ἀγωνίες ἔχουμε γιὰ τὸ πῶς θὰ διατηρήσουμε καὶ θὰ προστατεύσουμε αὐτὰ ποὺ συγκεντρώσαμε.
Ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται λίγα, ἁπλᾶ καὶ πολὺ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν του μὰ κυρίως γιὰ τὴν καλή του ζωή. Τόσο λίγα, ποὺ ἐὰν κυττάξουμε πίσω μας, μέσα μας καὶ γύρω μας θὰ αἰσθανθοῦμε …ἀποθῆκες. Συνέχεια →