Ἀναζητώντας «σημάδια» γιὰ τὸ ποιὰν ἐπιλογὴ θὰ πρέπη νὰ ἐπιλέξουμε, ἰδίως στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ διανύουμε, συνήθως ἀπασχολούμεθα μὲ ἄσχετες πληροφορίες καὶ χάνουμε χρόνο.
Χρόνο πολύτιμο καὶ ἀναγκαῖο νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ἄλλα, πιὸ οὐσιώδη καὶ σημαντικά, ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἐπιβίωσίν μας. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Παιδεύομαι κι ἐκπαιδεύομαι
Διαλέγοντας ῥόλο…
Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν ζωή μας, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὰ πάντα.
Ἐὰν ἐμεῖς ἀποφασίσουμε πὼς θὰ εἴμαστε ἀγωνιστές, πολεμιστὲς καί, κατὰ περίπτωσιν, νικητὲς τῶν μαχῶν ποὺ θὰ κληθοῦμε νὰ δώσουμε, ἀκριβῶς κι ἔτσι θὰ εἶναι.
Ἐὰν ἐμεῖς ἀποφασίσουμε ὅμως νὰ εἴμαστε ἀκόλουθοι ἢ χειροκροτητὲς ἢ σκετο …ἀσφαλεῖς, τότε θὰ παραμένουμε διαρκῶς …«οὐρές» ἄλλων καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ὑποψήφια θυματα. Συνέχεια
Καὶ ξανὰ ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Κάθε φορὰ ποὺ κάτι πάει στραβά…
Κάθε φορὰ ποὺ κάτι γκρεμίζεται…
Κάθε φορὰ ποὺ κάτι σπουδαῖο χάνουμε…
…ἔχουμε μίαν μόνον ἐπιλογή: Νὰ τὰ ξανά-πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Συνέχεια
Ἀποδομώντας τὸ …μυαλό μας!!!
Πόσο δύσκολο ὅμως εἶναι νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο… Πόσο παράλογον…
Πόσα πρέπει νὰ ἀφήσουμε πίσω μας γιὰ νὰ τὰ ξαναμάθουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Συνέχεια
Πόσα δίκαια ὑπάρχουν;

Ἡ Δικαιοσύνη δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τυφλή, κωφή, ἐξαγοράσιμος…
Στὴν καθημερινότητά μας ὑπάρχουν ἀμέτρητα καὶ ἀλληλοσυγκρουόμενα δίκαια.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τὸ δικό μου καὶ τὸ δίκαιον τὸ δικό σου.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τοῦ κράτους καὶ δίκαιον τῶν πολιτῶν.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸ δίκαιον ὅλων τῶν ἄλλων.
Αὐτὸ μᾶς μαθαίνουν καὶ αὐτὸ ὑπηρετοῦμε.
Καὶ δυστυχῶς, ὅσο κι ἐὰν δὲν μᾶς ἀρέσῃ, τελικῶς ὅλοι μας ὑποχρεωνόμεθα, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, νὰ ὑποστοῦμε καὶ νὰ ὑπομείνουμε τὸ δίκαιον τοῦ (φαινομενικῶς συνήθως) ἰσχυροῦ. Συνέχεια
Ζωὴ καὶ Βίος…
Βίο ἔχουμε…
Βίο μέσα σὲ ἀπέραντη καὶ ἀστείρευτη βία…
Βιώνουμε καθημερινῶς τὴν βία, δουλεύοντας ὑπὸ συνθῆκες βιαίας δουλείας, ἀνίκανοι νὰ σκεπτοῦμε, λόγῳ πιέσεως, λογικὰ καὶ ἐλπίζοντες ἀκόμη καὶ στὰ ἀκραίως παράλογα. Αὐτοπαγιδευόμεθα σὲ συμβάσεις, ἀρνούμενοι νὰ ἐξέλθουμε αὐτῶν, διότι μᾶς τρομάζει τὸ ἄγνωστον. Γνωρίζουμε ὅμως, εἴτε ἐνστικτωδῶς εἴτε λόγῳ περιῤῤεούσης συλλογικῆς μνήμης, πὼς ὁποιαδήποτε ἔκπτωσις δική μας εἶναι κι αὐτὴ ποὺ μᾶς ἔχει ὁδηγήσῃ ἐδῶ ποὺ ἔχουμε φθάση. Ὅσο μεγαλυτέρα ἡ βία ποὺ βιώνουμε, τόσο μεγαλυτέρα καὶ ἡ δική μας ὑποχώρησις ἀπὸ στοιχειώδεις βαθμοὺς Ἐλευθερίας. Συνέχεια